«Το παιδί μου στη θάλασσα! Η μητέρα αφηγείται.» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του παρακάτω αφιερώματος στο πρόγραμμα Ιστιοναυτικής Εκπαίδευσης «Ἑιδοθέα» που εκπονείται τα τελευταία χρόνια (3) με ορμητήριο την Άνδρο και όχι μόνο… Ένα πρόγραμμα που λαμβάνει χώρα στη Βόρειο Θάλασσα υπό την επίβλεψη Νορβηγικής αρχής και ο καθένας φέροντας στο ακέραιο την ευθύνη του εαυτού του είχε στο ξεκίνημά του πρώτο «αντίπαλο» την Μητέρα. Για να καταλήξει τελικά να την φέρει στη θέση του Συμμάχου και ακόμη περισσότερο στην θέση του μεγαλύτερου Υποστηρικτή. Κατά την φετινή απονομή των διπλωμάτων των συμμετεχόντων στο πρόγραμμα μίλησαν για την εμπειρία τους δύο μητέρες. Μια στεριανή, η Εύη Μιχαηλίδου μητέρα του Νεκτάριου Αθανασίου και μια νησιώτισσα, η «πρώτη διδάξασα» η Κατερίνα Χαλά Γαρυφάλλου.
- Δηλώνω ενθουσιασμένη με το πρόγραμμα “Ειδοθέα 2016” και διαθέσιμη εθελόντρια της ΚΟΙΝΣΕΠ “PROTEUSINNOVATION” για την υλοποίηση παρόμοιων προγραμμάτων. Η “εικόνα” που έχω για το πρόγραμμα απαρτίζεται από δύο ενότητες: α) Τη διαδικασία – επικοινωνία και β) Το ταξίδι Αρχικά υπήρχε αγωνία για το τί είναι αυτό το ταξίδι! (Δεν γνώριζα ούτε το πρόγραμμα ούτε τους εκπροσώπους της ΚΟΙΝΣΕΠ). Έλεγα : – Πώς θα πάει το παιδί μου σε ταξίδι 20 ημερών στη θάλασσα, δίχως να έχει τη δυνατότητα να πει «Σταματήστε, εδώ κατεβαίνω!». Η αγωνία μου αυτή διασκεδάστηκε με την άψογη οργάνωση, την απόλυτη συνέπεια στη διαδικασία και τα πρωτόκολλα υλοποίησής της. Τα πάντα ήταν μελετημένα στην παραμικρή τους λεπτομέρεια! Αυτό μου δημιούργησε αίσθημα ασφάλειας! Η επικοινωνία ήταν άμεση και εποικοδομητική!
Ευχαριστώ πολύ το Δημήτρη Κοκκίνη για την υπομονή και τη διαθεσιμότητά του να απαντήσει σ’ όλες τις μαμαδίστικες ερωτήσεις και αγωνίες μου. Μετά το ταξίδι, το παιδί μου γύρισε πολύ χαρούμενο, ευτυχισμένο θα έλεγα! Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ωριμότητα, προβληματισμό για την επαγγελματική του πορεία. Με νέες παρέες, πιο κοινωνικό, εμποτισμένο με νέο όραμα! Με διάθεση να γίνει καλύτερος, αναμετρήθηκε με τις δυνάμεις του, γνώρισε άλλες χώρες και συμπεριφορές! Ευχαριστώ πραγματικά για το δώρο της εμπειρίας που του δόθηκε και ελπίζω να το αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο! Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές του προγράμματος. Αποτελούν φάρο ελπίδας και έμπνευσης στην τελματωμένη προοπτική για τους νέους που υπάρχει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Εύη Μιχαηλίδου 20/8/2016
Είναι η πρώτη φορά που μιλάω δημόσια για τα παιδιά μου και είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη. Επίσης είμαι πολύ περήφανη που παρακολούθησαν το πρόγραμμα Ειδοθέα.
Ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό τον Δημήτριο Κοκκίνη και τους συνεργάτες του που είχαν την ιδέα όσο και τους ανθρώπους που χρηματοδότησαν, την υλοποίηση της. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους γονείς που πήραν την απόφαση να στείλουν τα παιδιά τους σ’ αυτά τα ταξίδια γιατί, πιστέψτε με, όταν κάτι δεν το γνωρίζεις καλά οι φόβοι είναι πολλοί.
Στην περίπτωση του Νίκου που παρακολούθησε το πρόγραμμα το 2014, οι φόβοι μου ήταν οι εξής: Πρώτον δεν γνώριζα προσωπικά τον Δημήτρη. Πώς μπορούσα να εμπιστευτώ το δικό μου το παιδί στα χέρια ενός αγνώστου; Δεύτερον, με τρόμαξε η απόσταση. Όταν έμαθα ότι από Ελλάδα θα πήγαιναν Άμστερνταμ και από εκεί στα Σέτλαντς και μετά θα κατέληγαν Νορβηγία, είπα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάει το δικό μου το παιδί εκεί πόσο μάλλον με ένα ιστιοφόρο. Μετά έλεγα: Αν πάθει τίποτα; εγώ τί θα κάνω; Άλλο ένα θέμα ήταν επικοινωνία, η οποία δεν ήταν πάντα εφικτή. Έτσι έπρεπε να περιμένω 5-6 μέρες για να ακούσω ότι είναι καλά. Εντάξει, είμαι από ναυτική οικογένεια, αλλά δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο, ούτε για 20 μέρες
Πήρα την μεγάλη απόφαση. Πήγε, γύρισε και τελικά κατάλαβα ότι δεν ήταν και κάτι τόσο τραγικό όσο το νόμιζα. Έτσι μετά από 2 χρόνια πήγε ο Αντώνης, όπου τα πράγματα ήταν πιο γνώριμα για εμένα, πιο οικεία. Με τον Δημήτρη έχουμε πιο φιλική σχέση και φυσικά ο Αντώνης δεν ήταν μόνος του. Είχε μαζί του άλλα 7 παιδιά, ενώ ο Νίκος ήταν ολομόναχος.
Ακόμα και τις μέρες που δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, ήξερα ότι απλά δεν έχει σήμα το σκάφος. Έτσι τελείωσε αίσια και αυτό το ταξίδι.
Θέλω να ευχαριστήσω και πάλι όλους όσοι βοήθησαν να ζήσουν τα παιδιά μου, αυτό που εμείς βλέπουμε στα πειρατικά παραμύθια και που εύχομαι να το ζήσει κάποτε και ο μικρός μου ο Ανδρέας!
Κατερίνα Χαλά Γαρυφάλλου 20/8/2016
