Της Μ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ -ΜΑΡΓΕΤΗ
365 μέρες έχουν ήδη φύγει στο διηνεκές και όμως μοιάζει σαν χθες. Περίπου ένα χρόνο πριν ξεκινούσαμε με ελπίδα (όση μας έχει απομείνει πλέον) για το 2016. Τα σφαγεία του Γαυρίου είχαν μόλις πάρει την απαραίτητη πιστοποίηση και η αγορά του νησιού σαν να άρχισε να κινείται. Ο χρόνος όμως πύκνωσε και το 2016 απέκτησε χαρακτήρα καταιγιστικό, όπως οι εξελίξεις στα δημοτικά και κοινωνικά πράγματα που κατέληξαν σε μια συναισθηματική ρόδα λούνα –πάρκ με απρόοπτα, τα οποία αποδείχθηκαν τόσο, μα τόσο προβλέψιμα τελικά.
Το 2016 είχαμε παραιτήσεις και σκουπίδια στους δρόμους. Χάσαμε την ανακύκλωση, την βρήκαμε και την ξαναχάσαμε. Το 2016 είδαμε καθαρά χαντάκια, ενόψει γιορτών, επεμβάσεις στο οδικό δίκτυο, μοδάτα απορριμματοφόρα. Τσακωθήκαμε και άκρη δεν βρήκαμε για τον ΧΥΤΥ. «Επικοινωνήσαμε» την Άνδρο με κάθε τρόπο, μέσο και όραμα. Δεχθήκαμε το μεγαλύτερο κύμα τουριστών την θερινή περίοδο, τόσο μεγάλο, που μερικές φορές δεν αντέξαμε να το σηκώσουμε. Λειτουργήσαμε όμως τον Βιολογικό της Χώρας και ένα έργο ετών κόπου και προσπάθειας επιτέλους υλοποιήθηκε. Το 2016 τσακωθήκαμε. Θυμώσαμε, βριστήκαμε, απειλήσαμε και απειληθήκαμε. Το 2016 πήγαμε θέατρο. Στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου και αλλού. Χορέψαμε και Τραγουδήσαμε. Παρακολουθήσαμε συναυλίες και μαγειρέψαμε. Αθληθήκαμε και αγωνιστήκαμε. Εκδόσαμε βιβλία και περιοδικά. Παρακολουθήσαμε εκθέσεις. Χάσαμε και κερδίσαμε. Αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, θαυμάσαμε και αποδομήσαμε. Γελάσαμε και κλάψαμε. Απελπιστήκαμε και τρομάξαμε. Το 2016 φοβηθήκαμε και φοβόμαστε ακόμη. Φοβηθήκαμε και νοσταλγήσαμε… Όπως όλοι μεγαλώνοντας ζοριζόμαστε και θυμόμαστε «τότε, που ήταν καλύτερα» Ήταν πράγματι;
Το 2016 φθάσαμε τα social media στο όριό τους. Περισσότερο από ποτέ ήταν η χρονιά που ναρκισσευθήκαμε, διαμορφώσαμε άποψη, ορθώσαμε ανάστημα, κάναμε παρέμβαση, ορίσαμε άμυνες, μαλώσαμε, κάναμε άστοχο ακτιβισμό και εκεί που ανοίγαμε, κλείσαμε πάλι την προοπτική μας.
Το 2016 αποχαιρετίσαμε Ανθρώπους και πονέσαμε. Το 2016 πιεστήκαμε. Νοιώσαμε στην Άνδρο, από εκεί που δεν το περιμέναμε, την βαριά υπόμνηση του δράματος της ζωής, όταν υποδεχθήκαμε κάποιους Αφγανούς πρόσφυγες, από τις χιλιάδες δακρυσμένες ψυχές που κατακλύζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο, στη σύγχρονη ιστορία της.
Το 2016 επιστρέψαμε στην ασφαλή γωνιά της συντήρησης. Εκεί που βρίσκει καταφύγιο κάθε κοινωνία όταν δέχεται επίθεση. Γινόμαστε εχθρικοί σε ό,τι δεν μας μοιάζει, σε ό,τι μας προσπερνά και μας ξεπερνά παράλληλα.
Φθάνοντας πάλι στο τέλος ενός ακόμη χρόνου κι αναζητώντας, όπως άλλοτε, τα πρόσωπα της χρονιάς που έφυγε, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στον καθρέπτη…
Άνθρωποι του 2016 είναι οι Ανδριώτες της διπλανής πόρτας. Εκείνοι που «βγήκαν» από τα φορέματα της καθημερινότητάς τους και ντύθηκαν το κοστούμι του ηθοποιού χαρίζοντας στον εαυτό τους και σε όλους εμάς το πολύτιμο δώρο της δημιουργίας. Είναι οι ηθοποιοί της Λαϊκής Σκηνής Άνδρου, του Θεατρικού Ομίλου Άνδρου και του θιάσου Αλαλούμ. Είναι εκείνοι που μας προσφέρουν το πολύτιμο δώρο της Ελπίδας. Οι άνθρωποι του 2016 είναι εκείνοι που Ελπίζουν. Γιατί έτσι πάει ο κόσμος.
Έτσι κινείται η Ζωή «που δεν καταρρέει με πάταγο αλλά με μικρούς λυγμούς».
Καλύτερη χρονιά να έχουμε.