Και οι δυο τους είναι κατακόκκινες, είναι γοητευτικές, τις βλέπεις και σου τρέχουν τα σάλια και σε ταξιδεύουν σε άλλη γη και σ’ άλλα μέρη.
Οι πρώτες κουβαλάνε στη τραγανή σάρκα τους τις μυρουδιές του μποστανιού, τη ντάλα του καυτού ήλιου που τις τρέφει, το κελάρυσμα του ρυακιού που τις ποτίζει. Εκπέμπουν αυτή τη μοναδική ευωδιά της ντοματίλας, αυτή που μόλις την αισθανθείς, θέλεις να την κόψεις απαλά απαλά, να τη καθαρίσεις βάζοντας την κάτω από το κρύο νερό της βρύσης και να τη δαγκώσεις ξεδιάντροπα τόσο δυνατά, που τα ζουμιά της να αφήσουν στάμπες στο ιδρωμένο T shirt σου.
Οι άλλες, είναι όνειρο απατηλό, τις οδηγάς στον ύπνο σου και γκαζώνεις, ακούς τα ακούραστα άλογα να χλιμιντρίζουν κάνοντας χαμηλές πτήσεις και μετά από ουκ εστί αμέτρητα ανάποδα τιμόνια, παρκάρεις μπροστά από τη σκάλα της εισόδου του ξενοδοχείου και πετάς με στυλ τα κλειδιά στον πορτιέρη, αυτόν με τη λιβρέα και το ψηλό καπέλο, που σου άνοιξε την πόρτα.
Και τότε ξύπνησα με ένα χαμόγελο τοοοσο μεγάλο.
Ας σοβαρευτώ όμως και ας έλθω στο κυρίως θέμα μου.
Ο λόγος που συσχέτισα τα δυο υπέροχα αυτά κόκκινα, είναι να κάνω μια γέφυρα ούτως ειπείν, για να μπω στο κύριο θέμα, αυτό της ντοματοσαλάτας.
Ναι αγαπητοί μου η ντοματοσαλάτα, έχει φτάσει στο pinnacle της και όσες προσπάθειες και να καταβάλουν οι chef, δεν πάνε παρά πάνω.
Το τεχνικό τμήμα στο Maranello εκεί έξω από τη Modena στην ουσία έχει «τερματίσει» τις τεχνολογικές δυνατότητες που προσφέρουν τα διάφορα εξωτικά νέα υλικά, όπως πχ τα ανθρακονήματα, τα κεραμικά, το γραφιτένιο, η νανοτεχνολογία. Τώρα όποιες βελτιώσεις γίνονται με χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οπότε έχουν φτάσει σε κάποιο σημείο του κόρου, που σημαίνει basta… finito la musica passato la fiesta!
Σε όλες τις ταβέρνες και τα εστιατόρια ανά την επικράτεια η ντοματοσαλάτα έχει πιάσει πάτο. Είναι ένα πιάτο φτιαγμένο πια μηχανικά, χωρίς φαντασία. Κάποτε, πριν λίγα χρόνια, είχα προσπαθήσει να φτιάξω μια άλλη ντοματοσαλάτα , χρησιμοποιώντας αυστηρά τα ίδια πάντα κλασσικά υλικά. Aφήνοντας αχαλίνωτη τη φαντασία μoυ δημιούργησα μια υπέροχη εκδοχή της χωριάτικης. Έκοψα όλα τα υλικά macedoine, δηλαδή σε καρεδάκια των 6mm , και αφού τα μαρινάρησα σε αλάτι, πιπέρι και λίγο μπαλσάμικο , έκανα μια χωριάτικη πολύ sloοrp, σας λέω. Ήταν το hit του καλοκαιριού , αλλά είχε μερικά μειονεκτήματα. Ήθελε προετοιμασία και είχε απώλειες, που σήμαινε, ότι ήταν μη οικονομικά συμφέρουσα.
Forgotten and forgiven, αλλά τι κάνουμε τώρα που πιάσαν οι ζέστες;
Μια και βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια, ας κάνουμε κάτι πολύ μα πολύ απλό.
Παίρνουμε 8 μεσαίες κατακκόκινες ντομάτες, καλύτερες είναι αυτές σε τσαμπί, σκληρές και μη τις ζουλήξετε μια και δεν κορνάρουν οι καημένες. Μια πράσινη πιπεριά, μια κόκκινη γλυκιά πιπεριά Φλωρίνης (αν βρείτε καμιά, σφυρίξτε και μένα!), μισό κρεμμύδι μέτριο ή ένα μικρό, ένα αγγούρι. Θα χρειαστούμε επίσης 4 ή 5 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο, 2 κουταλιές της σούπας καλής ποιότητας ξίδι, 1 κουταλάκι του γλυκού κύμινο, αλάτι και πιπέρι.
Πλένουμε όλα τα λαχανικά και τα κόβουμε σε κομμάτια. Τα ρίχνουμε στο blender και τα δουλεύουμε τόσα λεπτά, ώστε να γίνουν ζουμί, ρίχνουμε το ελαιόλαδο, το κύμινο, το ξίδι, το αλάτι και το πιπέρι (αυτό που το τρίβουν του διαόλου οι καλογέροι, που λέει και το δημοτικό άσμα) και μόλις τελειώσουμε, βάζουμε το ζουμί σε μια μεγάλη μεταλλική μπασίνα και ο προφανής λόγος, γιατί το μέταλλο έχει καλή θερμική αγωγιμότητα και το βάζουμε στο ψυγείο να κρυώσει. Τώρα αν βιαζόμαστε μπορούμε τα ρίξουμε και παγάκια.
Συνήθως , χρησιμοποιώ chinois , τον κινέζο, όπου περνούμε το ζουμί χωρίς τα μικρά κομματάκια. Είναι λίγο σπαστικό, εμένα μου αρέσει έτσι όπως βγαίνει με τους σπόρους της ντομάτας.
Αισθητικά το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Έχει χρώμα κοκκινοπορτοκαλί με πράσινες ανταύγειες.
Τώρα από γεύση, τι να πω, απλά : «Αθλητές και κριτές εις τας θέσεις σας!» και τα κουτάλια ανά χείρας , και το πιο σπουδαίο, που το άφησα τελευταίο: κανένας και καμιά δε θα τολμήσει , ούτε να σκεφτεί, να σας πει, ότι απαγορεύονται οι βούτες και οι παπάρες.
Αυτή η ταπεινή σούπα πρέπει να τη φάς και …νάναι κρύα!
Είναι ο, τι πρέπει σε καιρό καύσωνα και είναι μια άλλη εκδοχή του Ισπανικού gazpacho, μόνο που εμείς μπορούμε να προσθέσουμε, τάκο τριμμένο, φέτα σε μικρά κομμάτια, κάππαρη και ο, τι η φαντασία μας θελήσει.
Το τελευταίο και καλύτερο το άφησα στο τέλος, τη κατακόκκινη ταπεινή ντοματούλα μπορούμε να την πιούμε στο ποτήρι κυριολεκτικά, κάτι που είναι κάπως δύσκολο με μια κατακόκκινη αστραφτερή Ferrari, γιατί έχει πολλά κουκούτσια!
