Με την Άνδρο με συνδέει μία «εκλεκτική συγγένεια» όχι λόγω δεσμών καταγωγής αλλά λόγω συνειδητής επιλογής της επί σειρά ετών ως τόπο διακοπών μου. Το αδιαμφισβήτητα αρχοντικό και οικογενειακό ύφος του νησιού και «ιδιαίτερα της Χώρας, σε συνδυασμό με την φυσική ομορφιά του τόπου με είχε αναγκάσει να γίνω αυτόκλητος διαφημιστής του και να παρασύρω φίλους και συναδέλφους στην επιλογή του ως τόπου καλοκαιρινών διακοπών, ως τόποι επένδυσης κ. ο. κ. Όλα αυτά έως το φετινό καλοκαίρι.
Ήδη είχα περάσει μέρος των διακοπών μου στο νησί, όταν η σταδιακή εξάντληση της ανοχής και της αντοχής, τόσο της δικής μου όσο και της οικογένειας μου μας ανάγκασε να εγκαταλείψουμε άρον-άρον την αγαπημένη μας Χώρα, προκειμένου να γλιτώσουμε τόσο την σωματική όσο και την ψυχολογική μας κατάρρευση από την έλλειψη ύπνου!
Γιατί; Γιατί η παραδοσιακή, οικογενειακή, ιδανική Χώρα αποφάσισε να μιμηθεί την κακή έκδοση της Ίου και της Μυκόνου… Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην έως πρωίας, υποχρεωτική ακρόαση της μουσικής που επιλέγουν οι DJ των παραλιακών ανοικτών κέντρων διασκέδασης. Τι έγινε το ωράριο λειτουργίας; Τι έγινε η υποχρέωση μείωσης της έντασης της μουσικής μετά τις πρώτες πρωινές ώρες; Σε ποιον απευθύνεται άραγε η ένταση αυτή στις 4 και στις 5 το πρωί;
Στη νεολαία που ούτως ή άλλως την απολαμβάνει εκ του σύνεγγυς, στον κάτοικο της Άνδρου, στον Αθηναίο εργαζόμενο που προκειμένου να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί μισθώνει ένα από τα ακριβά καταλύματα της Χώρας για να διαπιστώσει έντρομος ότι ο ύπνος είναι αδύνατος, με την ανοχή του Δήμου και της Αστυνομίας Άνδρου, ότι η ξεκούραση που ονειρεύτηκε έγινε θυσία στο βωμό των «φιλικών σχέσεων» με τους 3-4 επιχειρηματίες της παραλίας; Ο τουρισμός της Άνδρου χρειάζεται ενίσχυση και όχι τέτοιου ίδιου σαμποτάζ από αυτούς που θα έπρεπε να τον προστατεύουν.
Έφυγα από την Άνδρο και σε όσους γνώριζα, μετά από τα τόσα χρόνια που παραθερίζω στο νησί, έκανα γνωστό και το λόγο της αποχώρησης μου. Τα βουνά των σκουπιδιών τα προηγούμενα καλοκαίρια τα άντεξα, το ανελέητο μελτέμι το συνήθισα. Το μαρτύριο της αναγκαστικής ολονυκτίας όχι. Έφυγα κατάκοπος και ορκίστηκα να μην επιστρέψω ξανά στην Άνδρο, παρά μόνο αν κάποιος υπεύθυνος για το χάλι αυτό μου εγγυηθεί ότι εγώ και η οικογένειά μου θα μπορέσουμε να κοιμηθούμε τουλάχιστον τις μισές ώρες της νύχτας. Τουλάχιστον αυτές!
Γ. Πλυτάς