Θα μπορούσε να είναι η σκέψη όλων μας, όταν απολογιστικά κάνουμε την ανασκόπηση της περασμένης χρονιάς, λίγο πριν την έλευση της καινούριας. Μια σκέψη που μπορεί να μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους… Ανάλογα με το τί κουβαλάει κανείς στην ψυχή του. «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου». Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ψυχή μας… Με το Καλό η Νέα Χρονιά που θα ξημερώσει σε λίγες μέρες.
ΜΦΜ
Για την γιορτή σου Χρυσούλα
Της ΜΑΡΙΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ
Έχει μια υπέροχη λιακάδα έξω κι είναι Δεκέμβρης μήνας. Όμορφο το λιμάνι του Πειραιά με τα φώτα βυθισμένα στο νερό και τα καράβια να σφυρίζουν για να υποδεχτούν το νέο χρόνο…
Έχουμε πράγματα μέσα μας που δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας τα στερήσουν, όπως ο Ήλιος , που όταν λάμπει ζεσταίνει τους ανθρώπους μέχρι το μεδούλι. Κι η ζεστασιά ύστερα αναβλύζει απ’ την καρδιά τους και διαλύει την παγωνιά ακόμα και σ’ αυτούς που επιμένουν πεισματικά να κρατούν κλειδαμπαρωμένοι τη λιακάδα έξω απ’ τη ζωή τους. Πάντα ήσουν μ’ αυτούς που πεισματικά πάσχιζαν ν’ αφήσουν το σκοτάδι έξω από τη ζωή… Ακόμα και κόντρα σε δυσκολίες που φάνταζαν ανυπέρβλητες. Μπορεί η λύση στα προβλήματα όλων μας να είναι αυτή που προτείνεις εσύ: αισιοδοξία, χαμόγελο, αξιοπρέπεια!
Γιατί πολλές φορές δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε ψηλά για να βρούμε το φως. Πολλές φορές είναι δίπλα μας. Γύρω μας. Μαζί μας το καλό, είναι αυτόφωτο. Λαμπυρίζει στο σκοτάδι και μπορεί να βρίσκεται παντού. Σε οτιδήποτε κάνει την καρδιά μας να ζεσταίνεται κι ανοίγει ασυναίσθητα τα χείλη μας σ’ ένα χαμόγελο. Τον καθένα από μας μπορεί να τον αγγίζει κάτι διαφορετικό, ένα τραγούδι, μια ιδέα, ένα λουλούδι. Δεν έχει σημασία. Ολ’ αυτά όμως συνθέτουν την ελπίδα σαν ένα τραγούδι φτιαγμένο από νότες που χτυπιούνται σε πλήκτρα διαφορετικών πιάνων, σκορπισμένων παντού. Άνθρωποι σαν εσένα έχουν την ικανότητα να μην αφήνουν τις νότες να χαθούν άλλο. Αυτοί είναι οι πιο φωτεινοί: που ενώνουν τις διαφορετικές νότες και συνθέτουν μια όμορφη μελωδία.
Η χρονιά τελειώνει. Μας έδωσε πολλά και κυρίως τα σημάδια που μας θυμίζουν ότι αντέξαμε, επιζήσαμε. Πολλές φορές βουλιάξαμε στο παρελθόν αλλά βγήκαμε στην επιφάνεια.
Άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μας, κάποιοι άλλοι έφυγαν. Κι η προσπάθεια να διαχειριστούμε την απώλεια μας γονάτισε πολλές φορές. Δύσκολο πράγμα σκληρό. Μονόδρομος όμως η ζωή τραβάει μπροστά κι απλά μαθαίνουμε να κουβαλάμε μέσα μας κι αυτούς που δεν την έχουν πια…
Από σένα μάθαμε να προχωράμε αναζητώντας το φως. Και να λυγίζουμε, στο φως αναζητάμε την κάθε σπίθα που τυχόν ανάψει στο διάβα μας κι απλά να φροντίζουμε να την κρατάμε αναμμένη.
Είναι ωραίο που αγαπάς τη ζωή. Τρελαίνομαι να σε βλέπω. Για την ακρίβεια νομίζω πως είναι από τα ωραιότερα πράγματα που συμβαίνουν στην οικογένεια μας, κι είμαστε τυχεροί που μας επιτρέπεις να το βιώνουμε, όλοι όσοι ζούμε γύρω από το φως σου. Γιατί αφήνεις να πλημυρίσει το είναι μας. Που αφηνόμαστε στο άγγιγμα σου ξεχνώντας όλα αυτά που μας κρατάνε μακριά από το φως. Πόσο αφηνόμαστε στη χαρά και τον αυθορμητισμό πλέον;
Φυλαγόμαστε από αυτήν κρατώντας τσιγκούνικα τα αισθήματα μας κρυμμένα σαν κομπόδεμα κάτω από τον εαυτό μας με τον ίδιο τρόπο που φοβόμαστε ν’ αφήσουμε τον εαυτό μας να πιστέψει ότι η άνοιξη θα’ ρθει σίγουρα. Φειδωλοί στις ελπίδες και τα θέλω αφηνόμαστε να ενδώσουμε πλέον με άνεση μόνο στους φόβους και τις ανασφάλειες κι έχουμε απωλέσει τον αυθορμητισμό και την ανεμελιά μας.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, θα μου πείτε και τίποτα δεν συνηγορεί υπέρ του να απολαύσουμε αυτά που μπορεί η δική μας προτροπή για χαρά και ζωή να μας προσφέρει. Αλίμονο όμως αν δεν το κάνουμε όλοι όσοι ζούμε τριγύρω σου. Τότε η ζωή μας θα χάσει τους χυμούς της και δεν θα ναι τίποτε άλλο παρά μια στεγνή αλληλουχία γεγονότων.
Ας αφεθούμε λοιπόν . Σ΄ όσα είναι αυτά που απλόχερα προσφέρεις σε όλους μας και μπορούν να μας βγάλουν οπό τη ρουτίνα. Σε οποίον ή ότι μας τείνει το χέρι και μας υποσχεθεί να μας ταξιδέψει μακριά. Άνθρωποι σαν εσένα, ευχόμαστε όλοι να συνεχίσουν να υπάρχουν. Έτσι απλά.. Για να μας δείχνουν το δρόμο προς τα εκεί που υπάρχει φως. Περισσότερο φως.
Και για να έχουμε την καρδιά και το μυαλό μας ανοιχτά να επιδεικνύουμε μεγαλοσύνη μπροστά στις μικρότητες και να κρατάμε την ψυχή μας καθαρή και διάφανη ώστε να μπορεί πάντα να περνάει το φως.
Γιατί είναι για αυτή την ψυχή που γράφει ο Καζαντζάκης στην αναφορά στον Γκρέκο: «Καμαρώνω την ψυχή του ανθρώπου, καμία δύναμη ουρανού και γης δεν είναι τόσο μεγάλη, κουβαλούμε μέσα μας την παντοδυναμία και δεν το ξέρουμε».
Καλώς να ορίσει η νέα χρονιά. Είναι πολλά που προσδοκούμε από αυτήν. Ίσως πολύ περισσότερα από όσα θα προλάβαινε να κάνει κανείς σε 365 ημέρες. Όμως είναι ΝΕΑ! Έρχεται με όρεξη και κουράγιο: Οι αποφάσεις που πήραμε και οι υποσχέσεις που δώσαμε στον εαυτό μας πολλές. Και μένουν ανεκπλήρωτες κάθε φορά σαν ανεξόφλητα γραμμάτια που όμως πρέπει να τα εξοφλήσουμε κάποτε! Καλή φωτεινή χρονιά σε όλους! Και ας είναι το 2019 ένα υπέροχο ταξίδι που θα αφήσει πίσω του μία γεύση ευτυχίας.
