«Αγαπητή φίλη Ανδριακή,
Σου γράφω εξ αφορμής μιας συνάντησης που είχα προ ολίγου καιρού
Μόλις πριν λίγο καιρό συνάντησα ένα απόγευμα στο Παραπόρτι μια κυρία συνοδευόμενη από δύο σκυλάκια….
Η κυρία αυτή φαίνεται ότι έκανε βόλτα στην Παραλία μαζί με τα σκυλάκια της , πλησιάζοντας όμως και όσο ξεκαθάριζε η εικόνα της διαπίστωσα ότι κρατούσε μια σακούλα στην οποία τοποθετούσε πλαστικά μπουκάλια, καθώς και ότι άλλο σκουπίδι εύρισκε.
Την πλησίασα και της έπιασα κουβέντα…. Ήταν Αγγλίδα , η οποία ζούσε στην Άνδρο, στη πλευρά της Χώρας που βλέπει στο Παραπόρτι.
Με έκπληξη την άκουσα να μου λέει με σπαστά ελληνικά ότι κάθε πρωί 6.30 βγάζει βόλτα τα σκυλάκια της στην Παραλία και μαζεύει ό,τι απορρίμματα βρει, κυρίως πλαστικά.
Προφανώς αυτό τον τρόπο σκέψης τον κουβάλησε από την Πατρίδα της, δεν της τον διδάξαμε εμείς.
Και ο τρόπος σκέψης της αποκωδικοποιούμενος μας δείχνει ότι η καλή αυτή κυρία βλέπει τον τόπο που ζει και το περιβάλλον από την πλευρά του ιδιοκτήτη, δηλαδή το προσέχει και το φροντίζει η ίδια σα να είναι δικό της , δεν περιμένει κανέναν άλλο να πράξει , πράττει αυτή.
Δυστυχώς εμείς ως λαός (προς θεού δεν γενικεύω άκριτα) έχουμε την ψυχολογία του ενοικιαστή !!!! αντιμετωπίζουμε τον τόπο μας (και ομιλώ για την πατρίδα μας ως σύνολο οικιστικό , πολιτικό και οικονομικό) ως νοικάρηδες και όχι ως σπιτονοικοκυραίοι !!!!! περιμένουμε να ενδιαφερθεί πάντα ο άλλος και κανείς δεν παίρνει πρωτοβουλία για τίποτε….. θα αλλάξουμε άραγε ποτέ;
Με εκτίμηση
Μ. Δ.
