Τα δραματικά «πάθη» της Μ. Εβδομάδας θύμισαν έντονα στους πιστούς την 6η Απριλίου 1941, αποφράδα επέτειο της εισβολής των Γερμανών στην Ελλάδα. Βαρύς ο φόρος αίματος για τα πυροτεχνήματα. Ευτυχώς στο νησί μας δεν ακούστηκαν ατυχήματα. Κυριολεκτικά όμως, στο «Δεύτε λάβετε Φως» έγινε ο χαμός στον περίγυρο της εκκλησίας του χωριού μας. Ανεξέλεγκτα ρίχτηκαν, ρουκέτες, εκκωφαντικά πυροτεχνήματα, αυτοσχέδια βεγγαλικά και ότι άλλο οι νόες των διεστραμμένων εμπορο-πυροτεχνουργών διοχέτευσαν στην Πασχαλινή Αγορά, με άμεση σκέψη, το κέρδος πάν’ απ’ όλα, για να βρεθούν στα χέρια άσχετων ενηλίκων με μυαλό μύγας.
Ο κόσμος διαλύθηκε εκείνο το βράδυ σε κλάσμα δευτερολέπτου, πριν ακόμη ακούσει το «Χριστός Ανέστη», πριν ακόμη ανάψει τη λευκή λαμπάδα, πριν ακόμη τα παιδάκια χαρούν τα στολισμένα κεριά απ’ τους νονούς τους, κι ακόμη πριν οι άνθρωποι τσουγκρίσουν τα κόκκινα αυγά που είχαν στις τσέπες τους και φιληθούν. Ούτε ευχές ακούστηκαν, ούτε «χρόνια πολλά, και του χρόνου». Φίλοι φιλοξενούμενοι έκαναν τον σταυρό τους και ευχήθηκαν να μην αξιωθούν σε μια τέτοια ανάσταση πάλι του χρόνου. Ο παπάς φοβισμένος δεν τολμούσε να βγει στην αυλή για να ψάλλει και να διαβάσει το αναστάσιμο ευαγγέλιο. Οι «νεαροί» 45-ντάρηδες ηδονίζονταν να βλέπουν τον κοσμάκη να το βάζει στα πόδια ευχαριστώντας τον Θεό που δεν έχασε μάτια, δάκτυλα και μαλλιά. Οι ηλικιωμένοι φύγαν νωρίτερα, θυμούμενοι τα αιματηρά μπλόκα των Γερμανών και αναπολούσαν τις «αναστάσεις» που απολάμβαναν λίγα χρόνια πριν, όταν με τα φαναράκια τους ανηφόριζαν στις εκκλησιές με ζεστή καρδιά και κατάνυξη. Τώρα στις καρδιές τους κατοικεί ο φόβος και η βιασύνη να γυρίσουν σπίτι τους ν’ ακούσουν απ’ την τηλεόραση το «Χριστός Ανέστη». Τα ήθη και έθιμα ξέφτισαν πια, τα νοσοκομεία γεμίζουν κάθε χρόνο από ακρωτηριασμένους, τυφλούς και τσουρουφλισμένους. Κι αν οι ενήλικες δίνουν τέτοιο παράδειγμα κάθε χρόνο τι θα γίνει με τη νεώτερη γενιά; Θα σκοτώνονται οι χριστιανοί με τα νεώτερου τύπου φονικά βεγγαλικά; Θα κερδοσκοπούν οι ασυνείδητοι έμποροι και η πολιτεία θα «σφυρίζει κλέφτικα»; Κάποιος σωθείς απ’ τα «πολεμικά πυρά», έφυγε τρέχοντας και φώναζε… «άντε χριστιανοί, του χρόνου με κράνη, θώρακες, κι ασπίδες, μην το βάζετε κάτω, πάλι εδώ θα πολεμήσουμε».
Ειρήνη-Φάνια Παπιδά
