Του Κωνσταντίνου Πολίτη
Η πλαγιά αυτή βέβαια καταλήγει τελικά στη περιοχή των Στενιών. Μπορεί λοιπόν, να φαντασθεί κάποιος με στοιχειώδη νοημοσύνη, πού καταλήγουν τα λίαν τοξικά και δηλητηριώδη προϊόντα αυτής της καύσης, τα οποία εμποτίζουν τον πλούσιο ανδριώτικο υδροφόρο ορίζοντα; Ακόμα και οι μαθητές του Δημοτικού γνωρίζουν ότι η καύση πλαστικών παράγει δηλητηριώδη αέρια και προϊόντα μεταξύ των οποίων και οι γνωστές καρκινογόνες διοξίνες! Κάποιοι όμως κατά τρόπο επιπόλαιο και εγκληματικό θα έλεγα, «τακτοποίησαν» τα απόβλητα τους.
Παρακάτω, πλησιάζοντας στη Βουρκωτή συναντώ άλλη ειδυλλιακή εικόνα, αυτή της φωτογραφίας 2.
Σε μια μικρή ρεματιά της πλαγιάς, πλήθος σκουπιδιών, μπαζών, κι αντικειμένων που κάποιος ή κάποιοι «ξεφορτώθηκαν». Σημειωτέον δίπλα έτρεχε υποτιθέμενο γάργαρο νερό. Στο μυαλό μου ήρθαν πάμπολλες παρόμοιες εικόνες πού όλοι μας έχουμε αντικρύσει ή αντικρίζουμε καθημερινά στο «παρθένο» μας νησί. Εικόνες που δεν τιμούν καθόλου μια οργανωμένη κοινωνία του 21ου αιώνα. Θα μπορούσε κάποιος να δώσει εντυπωσιακούς χαρακτηρισμούς όπως εικόνες ντροπής, αίσχους και άλλους. Πιθανόν. Σίγουρα όμως είναι εικόνες αδιαφορίας και μάλιστα εγκληματικής. Αδιαφορούμε για την ασχήμια και τη βεβήλωση του φυσικού και σε πολλά σημεία ιστορικού τοπίου. Αδιαφορούμε για τις πυρκαγιές που ξεσπούν από τα σκουπίδια και τη καύση τους. Αδιαφορούμε για την ανεξέλεγκτη ρύπανση που προκαλείται. Αδιαφορούμε για την μόλυνση των νερών τα οποία εμείς και τα παιδιά μας πίνουμε. Αδιαφορούμε για την κατάληξη στη θάλασσα όλων αυτών των χημικών. Φωνάζουμε διαφωνώντας για τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ στη μια τοποθεσία ή την άλλη, αλλά ανεχόμαστε την ύπαρξη διάσπαρτων ανεξέλεγκτων χωματερών. Κοπτόμαστε – και καλά κάνουμε – για τη διατήρηση του παραδοσιακού νησιού αλλά για τη συνεχή οικολογική υποβάθμιση του, γυρίζουμε το κεφάλι μας από την άλλη μεριά. Διαμαρτυρόμαστε έντονα όταν ξεχειλίζουν οι κάδοι από σκουπίδια επειδή δεν περνάει το αυτοκίνητο του Δήμου. Επικαλούμαστε τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία όταν σωρεύονται σκουπίδια έξω από την πόρτα μας. Δεν δείχνουμε όμως την ίδια ευαισθησία για τα σκόρπια «ορφανά» σκουπίδια έξω από τις κατοικημένες περιοχές. Εν κρυπτώ όμως και συνήθως νύχτα, μας βολεύει και πετάμε τα μπάζα μας, τις άχρηστες συσκευές, τα παλιά μηχανήματα, τα σκουπίδια μας και ότι άλλο άχρηστο μας περισσεύει, στο ποτάμι, στα ρέματα και τις πλαγιές. Μη κουραζόμαστε και ξοδευόμαστε κιόλας, για να τα κουβαλάμε στη χωματερή. Εδώ βέβαια θα πρέπει να συντρέξει και ο Δήμος, ο οποίος επιτέλους (στο 2011 είμαστε!) είναι ώρα όχι μόνο να φτιάξει χώρο ΧΥΤΑ αλλά και να οργανώσει καλύτερα το σύστημα συλλογής-αποκομιδής σκουπιδιών κι αντικειμένων καθώς και το σύστημα ανακύκλωσης προϊόντων και συσκευών. Δηλαδή να φτιάξει ένα σύγχρονο σύστημα συνολικής διαχείρισης απορριμμάτων. Ανεξάρτητα όμως από το Δήμο είναι συνολική ευθύνη των πολιτών αλλά και ατομική του καθενός μας να διατηρούμε το τόπο μας καθαρό και αμόλυντο.
Δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από το κράτος και γενικά και αόριστα πάντα από τους άλλους. Είναι απόλυτη και επιτακτική ανάγκη πλέον, όλοι μας, αφενός να μην μολύνουμε τον τόπο μας, αφετέρου να μη παρακολουθούμε παθητικά, ανεχόμενοι αυτούς που το κάνουν γιατί και η ανοχή μας σημαίνει συνενοχή. Η συμπεριφορά μας δεν μπορεί να εξαρτάται από την συμπεριφορά των άλλων. Κουβέντες όπως: «Δε βλέπεις που κανείς δε νοιάζεται και θα κάτσω εγώ να νοιαστώ;» «Γιατί να μη το κάνω κι εγώ, αφού όλοι το κάνουν;» αποτελούν δικαιολογίες για την αδιαφορία μας. Θυμίζουν δε, ψυχολογία ομαδικού βιασμού. Οι μεν συμμετέχοντες επικαλούνται τους άλλους βιαστές, οι δε παρακολουθούντες, το ότι αυτοί δεν συμμετέχουν ενεργά αλλά απλώς βλέπουν. Το έγκλημα όμως διαπράττεται!
Αλήθεια, πώς περιμένουμε από τους ηγέτες μας να νοιαστούν για τον τόπο, όταν εμείς οι ίδιοι δεν τον πονάμε; Εμείς πρέπει και να τον φροντίζουμε αλλά και να πιέζουμε τους ηγέτες μας να τον φροντίζουν. Η πλειοψηφία των κατοίκων που μένουν μόνιμα σε αυτό το νησί, είναι άνθρωποι που αγνόησαν τις «σειρήνες» των πόλεων και σε πείσμα της αστυφιλίας, του κυνηγιού των ανέσεων και της «βολής» της πόλης, παρέμειναν στο νησί τους. Παρέμειναν και παραμένουν στην Άνδρο, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που σημαίνει η ζωή, ειδικά το χειμώνα, σε μέρος που περικλείεται από θάλασσα. Σε αυτό τους οδηγεί η αγάπη τους για το νησί. Το ίδιο πιστεύω ότι συμβαίνει και με αυτούς που μένουν εδώ αρκετούς μήνες το χρόνο ή «πηγαινοέρχονται» τακτικά. Όλοι λοιπόν αγαπούμε το πανέμορφο και μοναδικό αυτό νησί. Την αγάπη μας αυτή, όμως, πρέπει να την δείχνουμε πιο ενεργητικά, και περισσότερο έμπρακτα, επεκτείνοντας τη και πέρα από το σπίτι, την αυλή, τον κήπο και την πόρτα μας. Όλη η Άνδρος είναι σπίτι και «σαλόνι» μας. Είναι αδιανόητο και πέραν κάθε λογικής να κακομεταχειριζόμαστε ένα τόσο γενναιόδωρο προς όλους μας τόπο! Αν συνεχίσουμε έτσι φοβάμαι ότι θα «θυμώσει» και θα μας φερθεί ανάλογα, κατά το «ότι σπείρεις θα θερίσεις»…
