Τον Μιχάλη Τζανουλίνο τον γνώρισα το 2008 σε μια έκθεση ζωγραφικής που διοργάνωσε στη Χώρα. Τηνιακός στην καταγωγή έζησε και ζει για δεκαετίες στο Γαύριο σε ένα σπίτι πλάι στη θάλασσα. Εκεί κατοικεί. Εκεί ζωγραφίζει.

Από την αρχή με τράβηξαν τα καράβια του Τζανουλίνου. Στις περισσότερες περιπτώσεις ζωγράφιζε παλιά σκαριά δεμένα εν σειρά στα ντοκ. Και σε ορισμένες κάποια άλλα να περιμένουν αρόδο. Καράβια ακίνητα σαν σε περισυλλογή.

Τα καράβια αυτά έτυχε να με συνοδεύουν κι εμένα από την παιδική ηλικία μου. Γιατί κάπως έτσι τα γνώρισα ακολουθώντας το ναυτικό πατέρα μου. Αρχικά στη ράδα του Πειραιά όταν έπιανε λιμάνι και περίμενε μέρες να ξεφορτώσει το πλοίο. Και αργότερα όταν δούλευε βατσιμάνης στην Κυνόσουρα. Εκεί τα έβλεπα να περιμένουν καρτερικά ένα επόμενο ταξίδι ή την οριστική διάλυση.

Κάπως έτσι η θεματολογία της ζωγραφικής του Τζανουλίνου με έλκυσε. Γιατί κάθε ακίνητο καράβι αποτύπωνε κάτι από την υπαρξιακή απουσία αυτών ταξίδεψαν μαζί του. Κάποια στιγμή τον ρώτησα για τη θεματολογία του. Και μου απάντησε: «Τα περισσότερα από αυτά τα είδα κάποτε στη Σαλαμίνα. Και ήταν σα να μου μίλησαν. Σα να μου είπε καθένα τη δική του ιστορία. Τι είδε και τι έζησε. Κάθε καράβι είναι για μένα μια κιβωτός ονείρων».

Τα καράβια του Τζανουλίνου έκτοτε με ακολούθησαν. Γιατί κάθε πλοίο που περιμένει στα ντοκ ή στη ράδα σημαίνει μέσα μου κάτι από την προσμονή μιας ακόμα αναχώρησης ή κάτι από την αβεβαιότητα ενός οριστικού αποχαιρετισμού. Καθώς τα κοιτώ κάποιες στιγμές αφήνομαι σε ένα παιχνίδισμα της φαντασίας ή στην προσγείωση μιας σκληρής πραγματικότητας. Τις περισσότερες φορές για τους ίδιους λόγους τα καράβια στα λιμάνια στοίχειωσαν τη ζωή, αλλά και την τέχνη των ανθρώπων.

Ανάμεσα σε όλα τα ναυτικά θέματα ίσως το πλέον συγκινητικά και στοχαστικό είναι τα δεκάδες παροπλισμένα καράβια στη σειρά που περιμένουν αβέβαια τη μοίρα τους. Δίχως πλήρωμα. Δίχως προορισμό. Αφημένα στη φθορά του χρόνου και στην αρμύρα της θάλασσας. Περιμένουν σιωπηλά και υπομονετικά ένα επόμενο μπάρκο ή την τελευταία διαδρομή μέχρι το διαλυτήριο. Τάνκερ, φορτηγά, κρουαζιερόπλοια, επιβατηγά. Συντροφιά το ένα με το άλλο στα σκουριασμένα νερά των αγκυροβολίων.  Πλοία που πέρασαν μεγάλους ωκεανούς και διέσχισαν μακρινούς πόντους. Που έφτασαν σε λιμάνια μακρινά, μοναχικά και παράξενα. Σε λιμάνια μεγάλα, πασίγνωστα, πολύβουα. Που άγγιξαν τα πιο βόρεια και νότια σημεία του χάρτη. Που έφτασαν στα πιο ανατολικά και δυτικά στίγματα του ορίζοντα. Μεταφέροντας χαρές και λύπες, ελπίδες και απογοητεύσεις, κέρδη και ζημιές. Καράβια που είδαν πάθη και έζησαν πόθους και που αναμετρήθηκαν με τόσες θάλασσες βγαίνοντας νικητές. Τώρα παροπλισμένα και ξεχασμένα περιμένουν καθένα το δικό του αβέβαιο αύριο.

Θυμάμαι πως ανάμεσα στις εικόνες του Τζανουλίνου ξεχώρισα και το κουφάρι του «Σεμίραμις» ακουμπισμένο στη Βόρη. Το αιγυπτιακό φορτηγό γλύτωσε από τη μοίρα του διαλυτήριου και έγινε ένα μεγάλο θαλάσσιο γλυπτό στην άκρη της Άνδρου.

Τα παλιά παροπλισμένα καράβια ή οι ξεχασμένες βάρκες στην άκρη του Γαυρίου, του Τζανουλίνου, κουβαλάνε ακόμα κάτι από την ψυχή και τα όνειρα αυτών που ταξίδεψαν μαζί τους. Και συνάμα αποτυπώνουν κάτι από την μεταφυσική της ανθρώπινης απουσίας, της υγρής απεραντοσύνης, της ακινησία της μοναξιάς και της σκουριάς του χρόνου.

Αλήθεια ποιος είπε πως η παραστατική ζωγραφική δεν εξακολουθεί να έχει συναισθηματισμούς και συμβολισμούς. Ή κάτι από το φτερούγισμα της ψυχής του καλλιτέχνη; Ποιος είπε πως η παραστατική ζωγραφική δεν έχει το δικό της υπαρξισμό και τη δική της μεταφυσική…

Διαμαντής Μπασαντής

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ

Η andriakipress.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετεί τις απόψεις αυτές. Διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει συκοφαντικά, υβριστικά, ρατσιστικά ή άλλα σχόλια που προτρέπουν σε άσκηση βίας. Επίσης, σχόλια σε greeklish και κεφαλαία δεν θα δημοσιεύονται, ενώ η andriakipress.gr, όταν και όπου κρίνει, θα συμμετέχει στον διάλογο.

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.