Μετά τα Μνημόνια τι; Εύλογο το ερώτημα σε έναν κόσμο – ή για να είμαστε σαφέστεροι- σε έναν λαό, που βιώνει πλέον την οπισθοδρόμηση σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Ο Έλληνας του 2012 καλείται να αντιμετωπίσει μια νέα πραγματικότητα βασισμένη στις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, στην κοινωνική ανισότητα και στην οικονομική δυσπραγία.
Ο Έλληνας των ημερών μας βιώνει την απαξίωση και την απόρριψη από τους ευρωπαίους «εταίρους» μας σκύβοντας ξανά και ξανά το κεφάλι καταρρίπτοντας στην πράξη το ρηθέν: «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει».
Ο Έλληνας υποφέρει τα πάνδεινα, βλέποντας τον τόπο του, να καίγεται ακόμη και στην κυριολεξία, ενώ τα πιο προβεβλημένα τηλεοπτικά στιγμιότυπα στα διεθνή μέσα, την ώρα των ειδήσεων αναπαριστούν την ελληνική Βουλή τις μολότωφ να κατακαίουν την Αθήνα και μετά ακολουθούν προβολές για την Ιταλία, Ισπανία κ.λπ.
Τουλάχιστον τηλεοπτικώς «τα είδαμε όλα». Ζούμε καθημερινά σενάρια τρόμου με την πτώχευση να επικρέμεται των κεφαλών μας, την ανασφάλεια να βασιλεύει, τα κόμματα να τολμούν ακόμη και σήμερα να αλιεύουν ψήφους… Χωρίς να προτείνεται βιώσιμη λύση από πουθενά. Χωρίς να μπορούμε να δούμε τουλάχιστον ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. Ποιο μονοπάτι θα μας οδηγήσει στο αύριο και κυρίως ποιο μονοπάτι θα οδηγήσει στο μέλλον τους νέους ανθρώπους.
Υπεύθυνοι για την κατάσταση που παραδίδουμε στα νέα παιδιά είμαστε σαφέστατα εμείς οι μεγαλύτεροι. Τα μάθαμε στην ευκολία που υπαγορεύει το χρήμα, πραγματικό ή πλαστικό… Τα μάθαμε στην ευκολία του υπολογιστή χωρίς να φροντίσουμε να ακονίζουν την σκέψη τους, να διευρύνουν τις γνώσεις τους… Τα μάθαμε να διευθύνουν χωρίς να ξέρουν να δουλεύουν… Προτιμήσαμε τους στεριανούς επιστήμονες, από τους ναυτικούς των «πλωτών φυλακών», άσχετα αν το νησί μας τουλάχιστον γνώρισε μέρες ευημερίας λόγω του ναυτιλιακού συναλλάγματος… Αφεθήκαμε στην κατανάλωση και αγνοήσαμε την παραγωγή. Επιλέξαμε το «φαίνεσθαι» από το «είναι», ακολουθώντας τις επιταγές του σύγχρονου life style, που υπαγορεύει πισίνες, ακριβά αυτοκίνητα, σκάφη, stylishoutfits, trendy εστιατόρια και εξωτικούς προορισμούς. Έτσι ζήσαμε μια εικονική πραγματικότητα. Και κάπως έτσι μας φωτογράφησαν και τα περιοδικά…
Τώρα λοιπόν καλούμεθα να ζήσουμε με «τρεις και εξήντα» όπως λέγαμε προφητικά άραγε (;) παλιά. Τότε που δεν ξέραμε πως το επίδομα ανεργίας θα κατοχυρωνόταν στα 360 ευρώ καθαρά…
Τώρα αναζητούμε άλλα μέτρα και αξίες. Τώρα πάμε «εμπρός πίσω». Γυρίζουμε στην οικογένεια, ανακαλύπτουμε το κυριακάτικο φαγητό στο σπίτι, αλλά και τις καθημερινές νοστιμιές της κουζίνας μας, αρκούμαστε σε μετρημένες βραδινές εξόδους, αγοράζουμε τα ρούχα και τα παπούτσια που πραγματικά χρειαζόμαστε και όχι ό,τι καινούριο κυκλοφόρησε, ψωνίζουμε με λίστα από το σουπερ μάρκετ και συμμαζεύουμε τα περιττά γιατί «δεν βγαίνει»… Χρηστή διαχείριση και μέτρο παντού. Σιγά – σιγά ο Έλληνας επιστρέφει στην προγονική αρχή του «μέτρον άριστον» και ανακαλύπτει πάλι το μέτρο του… Και όλα τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητα κακά.
Ας σκύψουμε λοιπόν το κεφάλι και ας δούμε την πραγματικότητα κατά πρόσωπο.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τις δικαιολογίες και την απόδοση ευθυνών. Ποιος φταίει και τι ίσως είναι πια χάσιμο χρόνου. Ας ξεκινήσουμε σήμερα, τώρα, από την αρχή.
Ας ξεχάσουμε το καθισιό στο καφενείο. Ας μην περιμένουμε τις δουλειές μας να τις κάνει κάποιος άλλος, τις περισσότερες φορές κάποιος αλλοδαπός…έστω και αν μας φανεί δύσκολο στην αρχή.
Ίσως τελικά η κρίση, που ξεκίνησε ως κρίση απληστίας και κατέληξε στα όρια της χρεοκοπίας, να πτώχευσε τις τσέπες μας, αλλά μπορεί να καταφέρει να πλουτίσει το νου μας. Να επιστρέψει ο Έλληνας σε αυτό που κάποτε τον έκανε μεγάλο.
«Μια ελιά, ένα αμπέλι, ένα καράβι» λέει ο Ελύτης «θα έχει μείνει αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα. Που σημαίνει με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
Ας ελπίσουμε ότι η σημερινή κρίση θα επινοήσει τρόπους ώστε να αποκατασταθεί το αμπέλι, η ελιά, η θάλασσα και θα επαναπροσδιορίσουμε την θέση μας και στάση μας ως Έλληνες, «του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού»…
Καλό Πάσχα!
Σημείωση: Μπορεί η παραπάνω αναφορά στο Νομπελίστα ποιητή να έχει ξαναγραφεί επαναδιατυπωμένη διαφορετικά στην εφημερίδα, δεν παύει όμως να αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια για τον τόπο μας
