Να ξαναγινόμαστε πάλι πιτσιρίκοι
Με κοντοπαντέλονο, μπάλα και ξυλίκι
Στο Χατζηκυριάκειο και στην Τερψιθέα
Στα-καμαν να παίζαμε όλη η παρέα
Παίζαμε και γελούσαμε, ξυπόλυτοι γυρνούσαμε
Παίζαμε και γελούσαμε, ξένοιαστα χρόνια ζούσαμε.
Ποιος δεν θυμάται, δεν έχει τραγουδήσει και χορέψει με αυτή την παλιά επιτυχία του Γιώργου Κοινουση; Το τραγούδι αυτό ήταν το σήμα κατατεθέν για τα παλιά χρόνια της παιδικής μας ξενοιασιάς.
Και τώρα; Με γραβάτα και κουστούμι, μεσ’ στο πρωτόκολλο και την εθιμοτυπία πορευόμαστε στρυμωγμένοι ανάμεσα στα «μη» και στα «πρέπει». Στο γραφείο, στις κοινωνικές και επαγγελματικές συναναστροφές ακόμα και στην ψυχαγωγία μας.
Και κάποια στιγμή ο νους (η μήπως να λέγαμε η καρδιά;), βοηθούμενα ίσως και από κα’ να-δυο γουλιές τσιπουράκι ξεσπούν και βγάζουν τ’ απωθημένα τους. Και τότε γίνεται το «έλα να δεις». Και τότε ήταν που ένας πιτσιρικάς που βιαζόταν να μεγαλώσει, βλέποντας τους γονείς του να χορεύουν κάπου ξένοιαστα κι αυθόρμητα τους αποκάλεσε «Ρεζίλια γονείς». Και τότε ήταν που ο φίλος μας ο Θρασύβουλος, σε μια ανάλογη περίπτωση ξέφρενου κι ανέμελου γλεντιού μας είπε ότι κάνομε παλιμπαιδισμούς (κι αυτός μαζί μας). Και τότε ήταν (κυττάξτε τι θυμήθηκα τώρα!) που είδα σε ένα πανηγύρι στ’ Αποίκια, τον δάσκαλο μου (μαθητής εγώ τότε…) να περιφέρεται ανάμεσα στους θαμώνες ψιλοτρικλίζοντας και κάνοντας έρανο με το καπέλο του. Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση ήταν ότι αυτός ο δάσκαλος ήταν παράλληλα και επίτροπος σε μια εκκλησία όπου κάθε Κυριακή έβγαζε τον δίσκο στο εκκλησίασμα. Παρ’ όλα αυτά, στα μάτια μου δεν έχασε το κύρος του ούτε σαν δάσκαλος ούτε σαν επίτροπος.
Ας ξαναγυρίσομε λοιπόν στα παιδικά μας χρόνια. Ήταν τα χρόνια της αναμονής. Περιμέναμε δυο ώρες μετά το φαί για να κολυμπήσομε και τις Κυριακές περιμέναμε το πρωί νηστικοί για να κοινωνήσομε. Ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας, αερόσακους και φαρμακεία και καβαλούσαμε ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά. Τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας, ανοίγανε τα κεφάλια μας όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα..
Δεν είχαμε Playstations, Gameboy, τηλεοπτικά κανάλια, υπολογιστές ή κινητά. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Τα καλοκαίρια περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς καπέλα και αντηλιακές κρέμες με υψηλό δείκτη προστασίας και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας ή σκι… Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room, facebook και γράφοντας SMS!!!
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Και όταν μεγαλώσαμε, μάθαμε ότι δεν βλάφτει και λίγη τεχνολογία και κανόνες προστασίας και ασφάλειας. Έτσι λοιπόν ο γιος μου, φορώντας κράνος με το ποδήλατο, τη γλίτωσε φτηνά μ’ ένα σπασμένο χέρι.
Αλλά κι εμένα η τεχνολογία με βοήθησε στο να γράψω αυτό το άρθρο. Έτσι, «γκουγκλάροντας» βρήκα τους στίχους του τραγουδιού του Κοινούση και «σερφάροντας» βρήκα κι άλλες πληροφορίες.
Όμως, κακά τα ψέματα, δεν είναι η τεχνολογία μόνο που δημιουργεί την πρόοδο και την ανέλιξη. Είναι η υιοθέτηση υγιών αρχών που μας ενθαρρύνει να ζήσουμε μέσα σε μια συνεχή προσπάθεια δουλειάς και που μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε με το κεφάλι ψηλά και το μέτωπο καθαρό. Η ανατροφή από τους γονείς και μερικούς δασκάλους μας, τους οποίους πάντα σεβόμαστε και τιμούσαμε, βοήθησε τα μέγιστα σ’ αυτή την προσπάθεια. «Με τον σταυρό στο χέρι» και «το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη» ήταν από τα αγαπημένα τσιτάτα των γονιών της εποχής εκείνης.
«Να κυττάζεις τις υποχρεώσεις σου» ήταν τα τελευταία λόγια του δικού μου πατέρα λίγο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι του.
Έτσι πορευόμαστε το δικό μας μικρό ταξίδι της ζωής χωρίς ποτέ να ξεχνάμε τα χρόνια της παιδικής μας αθωότητας.
LE VAL
