Η ιστορία του καιρού , που περιγράφει στο βιβλίο του ο πατριώτης μας μετεωρολόγος Θοδωρής Κολυδάς ξεκινάει από πολύ παλιά. Σχεδόν από τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στη Γη, ο καιρός αποτελούσε μια σημαντική παράμετρο για την επιβίωσή του. Τον πρώτο άνθρωπο τον απασχολούσε σημαντικά η εξέλιξη των καιρικών συνθηκών, καθώς το κυνήγι, οι καλλιέργειες, αλλά και οι μετακινήσεις του εξαρτιόταν σημαντικά από αυτόν τον παράγοντα. Ο κάθε καλλιεργητής της γης, κυνηγός. ταξιδευτής και ναυτικός, γινόταν ένας «επιστήμονας-παρατηρητής», καθώς καθημερινά κατέγραφε μέσα στο ζωντανό εργαστήρι της Φύσης τα σημάδια του καιρού και προγραμμάτιζε τις εργασίες του. Από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά μεταφέρονταν η γνώση και η εμπειρία των καιρικών «σημείων».

Κατά την διάρκεια της Αγροτικής Επανάστασης, περί το 6.000 π.Χ., τα νέα εργαλεία και οι τεχνικές επέτρεψαν στον άνθρωπο να εκμεταλλεύεται την φύση προς όφελος του. Περίπου εκείνη τη εποχή οι Κυκλαδίτες εξερευνούσαν το Αιγαίο, καθώς και μεγάλο μέρος της Μεσογείου, αναζητώντας νέους τόπους με πλουτοπαραγωγικές πηγές και έτσι ανέπτυξαν το εμπόριο. Ακολούθησαν οι Φοίνικες, οι Καρχηδόνιοι, οι Φιλισταίοι και οι υπόλοιποι «λαοί της θάλασσας».  Από 5000 π.Χ. στις περιοχές της Μεσοποταμίας,  έχουν βρεθεί σήμερα τα πρώτα λατρευτικά αντικείμενα και θρησκευτικά προσκυνήματα που σχετίζονται με τα καιρικά φαινόμενα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι από το 4000 π.Χ. αυξήθηκε η ευαισθησία του ανθρώπου στις καιρικές συνθήκες, επειδή πήγαινε να εγκατασταθεί σε πολλές περιπτώσεις σε περιοχές που ήταν μεν εύφορες, αλλά παράλληλα  ευάλωτες από τις πλημμύρες των ποταμών. Έτσι άρχισε τις πρώτες τεχνικές, φτιάχνοντας τα πρώτα «αντιπλημμυρικά έργα». Την ίδια περίοδο στην Ινδία υπάρχουν αναφορές  για τον σχηματισμό των νεφών και τους εποχιακούς κύκλους.

Οι εξηγήσεις που δίνονταν αρχικά στα καιρικά φαινόμενα ήταν υπερφυσικές, μυθολογικές και κατά κανόνα θρησκευτικές. Σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, ο αρχηγός των Θεών εξουσίαζε τη βροχή και τον κεραυνό. Ειδικότερα στη πρώτη μορφή της θρησκευτικής πίστης τον ανιμισμό, όλα τα πράγματα στην φύση, ο άνεμος, οι πέτρες, τα δέντρα και τα ζώα, κατοικούνταν από κάποιο πνεύμα. Ο άνθρωπος επειδή αισθανόταν ανήμπορος να δώσει εξηγήσεις στη βία των καιρικών φαινομένων, απέδωσε την γέννησή τους στη βούληση των Θεών.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥΣ

Στη σύγχρονη επιστήμη και ειδικά στο χώρο των Φυσικών επιστημών όπου ανήκει και η Μετεωρολογία, το πιο σημαντικό στοιχείο της έρευνας είναι αυτό που προκύπτει από την παρατήρηση αλλά και τις ενόργανες μετρήσεις. Επειδή όμως οι ενόργανες μετρήσεις  δεν υπερβαίνουν χρονικά τη μισή χιλιετηρίδα,  βοηθός μας σε αυτό το μακρινό ταξίδι στο παρελθόν είναι η παλαιοκλιματολογία. Η παλαιοκλιματολογία είναι η επιστήμη που μελετά τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν στη Γη τις παλαιότερες γεωλογικές περιόδους. Τα συμπεράσματά της βασίζονται στη γεωλογία, δηλαδή στη μελέτη των παλαιότερων στρωμάτων του εδάφους και στην παλαιοντολογία (στη μελέτη των υπολειμμάτων των οργανισμών που με το θάνατό τους έπαθαν μεταβολές χημικής υφής και απολιθώθηκαν τα σκληρά τους μέρη τα οστά, τα κελύφη κλπ.)

Τα γεωλογικά στρώματα παρέχουν συχνά πολύτιμες πληροφορίες για τις συνθήκες σχηματισμού τους και για το περιβάλλον που υπήρχε όταν δημιουργήθηκαν. Παραδείγματος χάριν, τα στρώματα του γύψου και του αλατιού γίνονται με εξάτμιση και επομένως η παρουσία τους σημαίνει ότι κατά τον σχηματισμό τους ότι το κλίμα ήταν ζεστό. Οι παγετώνες, τα απολιθώματα της γύρης των φυτών, τα ισότοπα των στοιχείων όπως ο άνθρακας και το οξυγόνο, τα ορυκτά και η αύξηση (καλές κλιματικές συνθήκες) ή μείωση (άσχημες κλιματικές συνθήκες) του πάχους των ετήσιων δακτυλίων των κορμών των δέντρων, μας δίνουν σημαντικές πληροφορίες. Τα ζώα και τα φυτά δίνουν επίσης ακριβείς πληροφορίες για το κλίμα μιας περιόδου, γιατί η ζωή τους είναι συνυφασμένη με ορισμένες κλιματολογικές συνθήκες. Η σύγχρονη επιστήμη,  μας αναφέρει ότι η αλλαγή της στάθμης της θάλασσας επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, όπως είναι οι γεωλογικοί, οι γεωμορφολογικοί, οι μετεωρολογικοί, οι ωκεανογραφικοί, ακόμα και οι αστρονομικοί.

Με τα κλιματικά δεδομένα και με τη βοήθεια της σύγχρονης επιστήμης, ο κ. Κολυδάς υποστηρίζει στο βιβλίο του ότι έχουμε σαφείς ενδείξεις για τις ιδιαίτερα αυξημένες βροχοπτώσεις στο μακρινό παρελθόν, αλλά και τη σημαντική άνοδο της στάθμης της θάλασσας κατά 100 περίπου μέτρα. Δηλαδή, αναφέρει ότι πλέον υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι ο Μεγάλος Βιβλικός Κατακλυσμός πρέπει να είναι πραγματικό γεγονός.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ  ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ

Α)  Στο Έπος  του Γιλγαμές (περί το 3000 πχ) -και ειδικά προς το τέλος του έργου-γίνονται αναφορές στον Μεσοποταμιακό «μύθο» της μεγάλης πλημμύρας. Ο ήρωας Γιλγαμές, αναζητώντας την αθανασία, βρίσκει τον Ουτναπιστίμ και του ζητάει να μάθει πώς έγινε αθάνατος. Ο Ουτναπιστίμ του διηγείται πως πριν από πολλά χρόνια ο θεός Ένκι τον είχε προειδοποιήσει για το σχέδιο των θεών να καταστρέψουν κάθε είδους ζωή στον κόσμο με μία πλημμύρα και τον είχε συμβουλέψει να φτιάξει μία μεγάλη κιβωτό, για να σώσει την οικογένεια του, τους φίλους του, τη περιουσία και τα ζώα του. Μετά την πλημμύρα οι θεοί μετάνιωσαν για την πράξη τους και τον έκαναν αθάνατο.

Β)  Κατά τους Εβραίους-Χριστιανούς η πιο γνωστή  εκδοχή του μύθου του κατακλυσμού βρίσκεται στο Βιβλίο της Γένεσης. Η χρονολογία του εν λόγω βιβλίου δεν είναι γνωστή αλλά υπολογίζει πως γράφτηκε περί το 1450 π.Χ. Ο Θεός βλέποντας το ανθρώπινο γένος να αμαρτάνει, μετάνιωσε για τη δημιουργία του και αποφάσισε να αφανίσει με μία πλημμύρα κάθε ζωντανό οργανισμό της Γης. Παρόλα αυτά πρόσταξε τον Νώε, τον οποίο θεώρησε ως τον μόνο ευσεβή άνθρωπο, να φτιάξει μία κιβωτό για να σώσει τον εαυτό του, την οικογένεια του, και όλα τα ζώα της Γης. Μόλις η κιβωτός ήταν έτοιμη, ξεκίνησε ο κατακλυσμός. Έπειτα από 40 μέρες βροχής και 150 μέρες ανόδου της στάθμης της θάλασσας, η κιβωτός του Νώε προσάραξε σε ένα βουνό. Ο Νώε περίμενε άλλες 150 μέρες μέχρι να υποχωρήσουν τα νερά και άνοιξε την κιβωτό. Στη συνέχεια θυσίασε ένα ζώο στον Θεό, ο οποίος του είπε πως δεν θα καταστρέψει ποτέ ξανά τη Γη με νερό.

Γ)  Κατά τους Μουσουλμάνους και ειδικότερα στο Κοράνι αναφέρεται μία ιστορία παρόμοια της Ιουδαιο-Χριστιανικής εκδοχής, με μόνη σημαντική διαφορά,  πως τον Νώε τον ακολούθησαν ελάχιστα άτομα. Ο γιος του Νώε (ένας από τους τέσσερις) και η γυναίκα του αρνήθηκαν να επιβιβαστούν στην κιβωτό, πιστεύοντας πως θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την πλημμύρα μόνοι τους. Η κιβωτός του Νώε προσάραξε τελικά στο όρος Τζούντι που βρίσκεται στο σημερινό Ιράκ.

Δ) Κατά τους Αρχαίους Έλληνες τρεις ήταν οι μεγάλοι κατακλυσμοί της Ελληνικής μυθολογίας. i) Ο Ωγύγιος κατακλυσμός, ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, και ο κατακλυσμός του Δαρδάνου. Οι δύο πρώτοι κατακλυσμοί  έδωσαν τέλος σε δύο Εποχές του Ανθρώπου όπως τις διακρίνει ο Ησίοδος:

  1. i) Ο Ωγύγιος κατακλυσμός τελείωσε την Ασημένια Εποχή, ενώ ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έδωσε τέλος στην πρώτη Χάλκινη Εποχή. Σε πολλά αρχαία κείμενα λέγεται πως η Ωγύγια πλημμύρα κάλυψε ολόκληρο τον κόσμο, και ήταν τόσο καταστροφική που άφησε την Αττική χωρίς βασιλιά μέχρι την εποχή του Κέκροπα. Ο Πλάτων στους Νόμους του, υπολογίζει πως η πλημμύρα συνέβη 10.000 χρόνια πριν από την εποχή του. Επίσης, στον Κριτία, περιγράφει την πλημμύρα ως «την μεγαλύτερη όλων».
  1. ii) Ο θρύλος του Δευκαλίωνα όπως ειπώθηκε από τον Απολλόδωρο στη Βιβλιοθήκη του, έχει αρκετές ομοιότητες με τον μύθο του κατακλυσμού του Νώε: Σύμφωνα με τον μύθο ο Προμηθέας, συμβούλεψε τον γιο του Δευκαλίωνα, να φτιάξει ένα πλοιάριο επειδή ο Δίας είχε αποφασίσει να καταστρέψει το διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος. Η πλημμύρα του Δία κάλυψε ολόκληρο τον κόσμο, και αφάνισε το ανθρώπινο είδος εκτός από τον Δευκαλίωνα και τη γυναίκα του, την Πύρρα. Το πλοιάριο του Δευκαλίωνα περιφερόταν για εννέα μέρες και εννέα νύχτες, μέχρι που προσάραξε, τη δέκατη μέρα, στον Παρνασσό. Όταν σταμάτησε η καταιγίδα, και υποχώρησαν τα νερά ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και έκαναν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτη των φυγάδων). Ο θεός που επικαλέστηκε ο θεοσεβής Δευκαλίωνας, έστειλε τον Ερμή για να τους μεταφέρει την υπόσχεση ότι ο Δίας θα πραγματοποιούσε την πρώτη ευχή τους. Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Δίας στο ανθρώπινο γένος. Έτσι ο Δευκαλίων και η Πύρρα άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω τους, οι οποίες μετατρέπονταν σε άντρες και γυναίκες αντίστοιχα.

iii) Στον Κατακλυσμό του Δαρδάνου σύμφωνα με τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα, ο Δάρδανος έφυγε από την Αρκαδία για να ιδρύσει μία αποικία στο βορειοανατολικό Αιγαίο Πέλαγος. Όταν άρχισε ο κατακλυσμός του Δαρδάνου, το έδαφος πλημμύρισε και το βουνό στο οποίο κατέφυγε μαζί με την οικογένεια του για να επιβιώσει, δημιούργησε το νησί της Σαμοθράκης. . Μετά το τέλος της πλημμύρας, ο Δάρδανος έφυγε από τη Σαμοθράκη και πήγε στη Μικρά Ασία. Φοβούμενος μία νέα πλημμύρα δεν έχτισε κάποια πόλη, αλλά περιφερόταν για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Ο εγγονός του, ο Τρως, τελικά έχτισε μία πόλη, την Τροία ή οποία πήρε και το όνομα του.

E )  Η Σκανδιναβική μυθολογία κάνει αναφορά σε δύο μεγάλες πλημμύρες. Η πρώτη πλημμύρα συνέβη στην απαρχή του κόσμου. Ο Υμίρ, ο πρώτος γίγαντας, σκοτώθηκε από τον θεό Οντίν και τα αδέρφια του Βίλι και Βε.  Όταν έπεσε νεκρός χύθηκε τόσο πολύ αίμα από τις πληγές του που έπνιξε σχεδόν ολόκληρη τη φυλή των γιγάντων, εκτός από τον γίγαντα Μπέρκελμιρ και τη γυναίκα του οι οποίοι έφτιαξαν ένα καράβι, επιβίωσαν και έγιναν προπάτορες της νέας γενιάς των γιγάντων. Το σώμα του Υμίρ αποτέλεσε το έδαφος της Γης και το αίμα του έγινε η θάλασσα. Η δεύτερη, πλημμύρα σύμφωνα με τους Σκανδιναβούς, θα γίνει στο μέλλον, στην τελική μάχη μεταξύ θεών και γιγάντων, γνωστή και ως Ράγκναροκ. Κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης, ο Γιόρμουνγκαντ, το μεγάλο Ερπετό του Κόσμου, το οποίο βρίσκεται στο βυθό της θάλασσας γύρω από το Μίντγκαρντ, το βασίλειο των θνητών, θα αναδυθεί από τα βάθη της θάλασσας για να συμμετάσχει στη μάχη, προξενώντας μία τεράστια καταστροφική πλημμύρα που θα καλύψει τη Γη.

ΣΤ )  Κατά τους Ινδούς και σύμφωνα με τις Βέδες , ο μονάρχης Μανού έπλενε τα χέρια του σε ένα ποτάμι, όταν ξαφνικά ένα μικρό ψάρι πήδησε μέσα στη χούφτα του και τον ικέτεψε να του σώσει τη ζωή. Ο Μανού αρχικά το τοποθέτησε σε ένα βάζο, αλλά το ψάρι άρχισε συνεχώς να μεγαλώνει με αποτέλεσμα να το τοποθετήσει στη συνέχεια σε μία δεξαμενή, ύστερα σε ένα ποτάμι, και τέλος στον ωκεανό. Τότε το ψάρι τον προειδοποίησε πως σε μία εβδομάδα ένας κατακλυσμός θα αφανίσει τη ζωή. Ο Μανού, προκειμένου να σωθεί, έφτιαξε μία βάρκα, την οποία, όταν ήρθε η καταιγίδα, ρυμούλκησε το ψάρι μέχρι την κορυφή ενός βουνού, και έτσι επιβίωσε μαζί με τους “σπόρους της ζωής” με τους οποίους επανέφερε τη ζωή στη Γη.

Ζ ) Κατά τους Κινέζους η μεγάλη πλημμύρα ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Yao (2356–2255 π.Χ) και ήταν τόσο μεγάλη ώστε κανένα τμήμα του εδάφους δεν είχε μείνει ανεπηρέαστο. Τόσο ο Κίτρινος Ποταμός (Yangzi)   όσο και οι κοιλάδες του ποταμού, είχαν πλημμυρίσει. Σύμφωνα με ιστορικές και μυθολογικές πηγές, οι πλημμύρες συνεχίστηκαν ακατάπαυστα.

Η ) Στη  Αμερική  γίνονται αναφορές στο μεγάλο δημιουργό Viracocha οποίος θεωρείτο ως ο δημιουργός των πάντων, και από τον οποίο δημιουργούντο όλα τα πράγματα, τα οποία συνδέονται στενά με τη θάλασσα.  Ο Viracocha δημιούργησε το σύμπαν, τον ήλιο, το φεγγάρι, και τα αστέρια, το χρόνο (με την εντολή του ήλιου να κινείται πάνω από τον ουρανό). Ο  Viracocha λατρευόταν ως θεός του ήλιου και των καταιγίδων. Έκανε την ανθρωπότητα από  πέτρες, αλλά η πρώτη του δημιουργία ήταν άμυαλοι γίγαντες που τον δυσαρέστησαν. Έτσι τους κατέστρεψε με μια πλημμύρα και έφτιαξε νέους καλύτερους, από μικρότερες πέτρες. Ο Viracocha τελικά εξαφανίστηκε κατά μήκος του Ειρηνικού Ωκεανού (με τα πόδια στο νερό), και δεν επέστρεψε ποτέ. Γύριζε τη γη μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο, διδάσκοντας τα βασικά στοιχεία του πολιτισμού.  Έκλαψε όταν είδε τα δεινά των πλασμάτων που είχε δημιουργήσει.

Σε ένα άλλο μύθο αναφέρεται ότι ο Viracocha είχε ένα γιο, τον Ίντι , και δύο κόρες, την  Mama Quilla και την Pachamama. Σε αυτό το μύθο, κατέστρεψε τους ανθρώπους γύρω από τη λίμνη Τιτικάκα, με μεγάλη πλημμύρα που ονομάζεται Unu Pachakuti.

Υπολογίζεται εν κατακλείδι  ότι κατά τη διάρκεια του πρώιμου Ολοκαίνου τα θαλάσσια ύδατα της Μεσογείου κατέκλυζαν τον Βόσπορο, δημιουργήθηκε το στενό θαλάσσιο πέρασμα και επομένως εξασφαλίστηκε η επικοινωνία ανάμεσα στη Μαύρη θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά και το Αιγαίο πέλαγος. Συνεπώς, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι τα Στενά του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου λειτούργησαν πλήρως κατά τη διάρκεια της 6ης χιλιετίας  ή λίγο αργότερα, γύρω στα 5.500π.Χ

Κατά τη διάρκεια της Ύστερης Νεολιθικής περιόδου, η άνοδος της θαλάσσιας στάθμης σταθεροποιήθηκε γύρω στα 4.000π.Χ και περιορίστηκε σε χαμηλούς ρυθμούς (1mm ανά έτος). Έτσι οι ακτογραμμές θα αποκτήσουν το σημερινό τους περίγραμμα. Παρά το γεγονός ότι η ακτογραφία του Αιγιακού χώρου από την ύστερη Νεολιθική δεν διέφερε ουσιαστικά από τη σημερινή, η εξέλιξη των ακτογραμμών συνεχίστηκε, εξαιτίας της δράσης άλλων γεωμορφολογικών παραγόντων όπως οι προσχώσεις κτλ .

Με τα σύγχρονα δεδομένα της επιστήμης καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι οι κατακλυσμοί που αναφέρονται στη Θρησκεία ή στην Αρχαία Ιστορία, έχουν επαληθευτεί σε μεγάλο βαθμό.

http://www.ancienttexts.org/library/mesopotamian/gilgamesh/tab11.htm

Η Σαμοθράκη μέχρι σήμερα εξακολουθεί να έχει το υψηλότερο βουνό απο τα νησιά του Αιγαίου, με υψόμετρο 1600 και κορυφή το «Φεγγάρι».

Ο Ολόκαινος είναι μία γεωλογική εποχή στην ιστορία της Γης, η πλέον πρόσφατη. Αυτή η εποχή άρχισε με το τέλος της πλειστοκαίνου εποχής, περίπου 10 ως 12 χιλιάδες χρόνια πριν, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Θοδωρής Κολυδάς

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ

Η andriakipress.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετεί τις απόψεις αυτές. Διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει συκοφαντικά, υβριστικά, ρατσιστικά ή άλλα σχόλια που προτρέπουν σε άσκηση βίας. Επίσης, σχόλια σε greeklish και κεφαλαία δεν θα δημοσιεύονται, ενώ η andriakipress.gr, όταν και όπου κρίνει, θα συμμετέχει στον διάλογο.

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.