Εκεί στα μέρη τα μακρινά, όπου σιγάζουν οι φωνές, ζούσε ένας μοναχός. Αρβανίτη τον φώναζαν. Άντρας δυνατός, με στιβαρούς ώμους, κι ολόγλυκα μάτια.
Σκέψεις βάραιναν, τον νου του, την αφεντιά του… Σκοτείνιαζε απ’ την έρμη την ζωή του, τα βάσανα του.
Μα σαν ήθελε, ν’ ακούσει γλυκό λόγο, κατηφόριζε, για τα μαντριά. Εκεί στους κάμπους τους πεδινούς, συναντούσε, μια μικροπαντρεμένη, την Χρυσώ… Πέντε θυγατέρες, ανάσταινε, πλάι … στο κύμα, σ’ ένα καλύβι αρμυρό… Κι ο κύρης της, άφαντος για μέρες… Μπλεγμένος εδώ κι εκεί, με ζωντοχήρες, έλεγαν, στο Πάνω Χωριό.
Πλησίαζαν, οι μέρες του Χριστού, ο Χιονιάς, παραμόνευε, στις εξώπορτες, της Αρβανιτιάς… Τα κούτσουρα στοιβαγμένα, σωρό, στις αυλόπορτες τους.
Απόψε ο καιρός αγριεμένος, στριμώχνεται, ορμητικός στο παραθύρι του. Την σκέφτεται, παραλογίζεται, θα κατέβει, στο χωριό, ορμητικός κι εκείνος, όπως η Τραμουντάνα, που σείει, το παραθύρι του. Ο Χιονιάς, του χαϊδεύει, το πρόσωπο του, ρυτίδες αυλακωμένες, εδώ κι εκεί. Κινάει, παραμονή Χριστού, απόψε το ‘βαλε πείσμα. Η Χρυσώ θα γίνει δικιά του, δεν υπολογίζει το κόστος, όποιο κι αν είναι… Οι τσαμούντες, ακούγονται, στα μέρη τ’ Αρβανίτικα… Μοσχοβολούν τα Χριστόψωμα… φουρνίζουν απ’ το πρωί, οι νοικοκυράδες…. Τ’ αρβανιτόπουλα, ξαναμμένα, ψέλνουν, ακόμη, τα κάλαντα του Χριστού. Κι εκείνος, …ξεχειλίζει από αγάπη, για την Χρυσώ Απόψε, θα την φέρει, στο Αρβανιτοχώρι…
Έφτασε αλαφιασμένος, στα μέρη της, έψαξε στο καλύβι της, δεν την βρήκε, τα μάτια του, τα ολόγλυκα, δάκρυσαν …. ρώτησε τις θυγατέρες… Η μάνα μας, ανέβηκε, για λίγο, στο Πάνω χωριό, του είπαν. Μα δεν θ’ αργήσει …. του είπαν, κι έριξαν κι άλλα κούτσουρα, στην φωτιά….. Μύριζαν, τα καρβέλια, του Χριστού στο μαγεριό.
Έφυγε, βιαστικά, να συναπαντήσει, το Χρυσώ του. Τον περίμενε, ψηλά στα μέρη της Αρβανιτιάς, τον φίλησε, στα χείλη κι έπειτα, άγγιξε, τα όμορφα μάτια του…..
Καλά Χριστούγεννα του ψιθύρισε …
Λένε, ότι στα μέρη της Κουβάρας, ακούστηκαν τσαμούντες, ανήμερα Χριστού…..
και κάποιοι είδαν τον Αρβανίτη και μια μαντηλοκυρά, στο πλάι του.
Μα δεν την γνώριζε κανείς. Ξενομερίτισσα, τους φάνηκε, κι άλλοι είπαν ότι έμοιαζε της Παναγιάς. Ευλογημένη μέρα, σιγοψιθύρισαν οι Αρβανίτες και δόξασαν την χάρη του Θείου Βρέφους …. ανάβοντας κερί…. πλάι στην Φάτνη ….
Χριστίνα Ραίση Μανάλη
