Tου ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΝΔΡΙΝΟΥ
To 2019 είναι έτος συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων. Ευρωεκλογές, εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, εθνικές εκλογές. Η χαρά του επικοινωνιολόγου!
Δόκτωρος ή μη… Με ή χωρίς εισαγωγικά…
Κάθε λογής υποψήφιοι αναζητούν τον κατάλληλο άνθρωπο που -υποτίθεται– θα τους πάρει από το χεράκι και θα τους οδηγήσει στην «καρέκλα». Όποια κι αν είναι αυτή… Του ευρωβουλευτή, του βουλευτή, του δημάρχου, του περιφερειακού ή του δημοτικού συμβούλου.
Κάνουν λάθος οι υποψήφιοι που χρησιμοποιούν επικοινωνιολόγους; Φυσικά όχι! Ακόμη και ο πλέον πετυχημένος πολιτικός χρειάζεται έναν επαγγελματία που θα του φτιάξει μια στρατηγική, που θα βάλει σε τάξη πεπραγμένα και ιδέες ώστε να φτάσουν πιο εύκολα στους ψηφοφόρους. Που, εν τέλει, θα οργανώσει την καμπάνια του με τέτοιο τρόπο, ώστε να το μήνυμά του πολιτικού να φτάσει πιο εύκολα στον πολίτη που θα κληθεί να αποφασίσει ποιον θα εμπιστευθεί και ποιον όχι…
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι υποψήφιοι πιστέψουν πως η επικοινωνία αρκεί για να τους οδηγήσει στην επιτυχία. Πως είναι πάνω και πέρα από την πολιτική, τον πολιτικό λόγο, τις ιδέες, την προσωπικότητα, το ήθος του υποψηφίου. Και -πιστέψτε με!- αυτό αποτελεί τον κανόνα στις μέρες μας. Η πλειοψηφία όσων ασχολούνται με τα κοινά πιστεύουν πως συνιστούν πολιτική η καθημερινή προβολή στα ΜΜΕ μέσα από φωτογραφίες και βίντεο, η μετάδοση σε livestreaming μιας συγκέντρωσης με πολύ κόσμο –«μπούγιο», όπως λέμε- η υπερπροβολή στα social media, ο αριθμός των likes στο facebook.
Η προβολή και η επικοινωνία έχουν επισκιάσει τα πάντα.
Ουσιαστικά έχουν αντικαταστήσει την ίδια την πολιτική. Η οποία, σε κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση, μπαίνει όλο και περισσότερο στη γωνία. Με συνέπειες καταστροφικές, όπως αποδεικνύει η σκληρή καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη.
Αν πάμε για φαγητό σε κάποιο ατμοσφαιρικό εστιατόριο και μας σερβίρουν με άψογο τρόπο τέλεια, σε εμφάνιση, πιάτα αλλά με εμφανή προβλήματα στη γεύση και στην ποιότητα του φαγητού, το πιθανότερο είναι πως δεν θα ξαναπατήσουμε το πόδι μας εκεί. Γιατί καλή είναι η ατμόσφαιρα και το όμορφο περιτύλιγμα, αλλά εμείς να φάμε καλά θέλαμε. Τίποτε άλλο…
Η επικοινωνία, λοιπόν, είναι η ατμόσφαιρα. Το περιτύλιγμα. Ο τρόπος που σερβίρεται η πολιτική. Δεν μπορείς να παρουσιάσεις μόνο περιτύλιγμα και καθόλου φαγητό! Δεν παράγει πολιτική η επικοινωνία, δεν είναι η δουλειά της κάτι τέτοιο. Άλλωστε αν ένας πολιτικός δεν είναι σε θέσει να αρθρώσει πολιτικό λόγο, να «γεννήσει» ιδέες, να αναλάβει πρωτοβουλίες, να εργαστεί σκληρά γι΄ αυτές, προτιμότερο είναι να ασχοληθεί με κάτι άλλο κι όχι με την πολιτική.
Το μοντέλο της πολιτικής χωρίς πολιτική ήρθε η ώρα να χρεοκοπήσει. Και η «επικοινωνία» να πάρει -επιτέλους!- τη σωστή της διάσταση.
