Της ΙΟΥΛΙΑΣ ΖΑΝΝΑΚΗ ΛΙΑΛΙΟΥ
Στα μάτια των ανθρώπων θα λαμπυρίζει η ελπίδα, όταν ακούσω τα πατήματα τους.
Θα ανέβουν τα σκαλιά σιγά- σιγά η θα μπουν ορμητικά.
Θαλασσινό αγέρι στη διάπλατη πόρτα μας.
Τα ιδρωμένα από παιχνίδι μέτωπά τους, θα αχνίζουν στην πρωινή δροσιά, σαν ζεστό σπιτίσιο ψωμί. Θα μπουν και θα φωτίσουν τη σάλα μικροί αναστάσιμοι ήλιοι.
Οι δικοί μου ήλιοι, τα εγγόνια μου.
Θα είναι μία ανθισμένη λέξη όταν τα δω, όταν τα ακούσω να με καλούνε.
Η ανθισμένη άνοιξη που δεν ζήσαμε, για να ζήσουμε…
Περιμένουν, περιμένω, το παιχνίδι που αφήσαμε στην μέση, να τελειώσουμε.
*Γραμμένο για την #εφημερίδαΑΝΔΡΙΑΚΗ #andriakipress τις ημέρες του κορωνοϊού #coronavirus