Της ΙΟΥΛΙΑΣ ΖΑΝΝΑΚΗ – ΛΙΑΛΙΟΥ
Άδειος αυτή την άνοιξη, ο κήπος μου. Άψυχος.
Δεν μου χαλάει ο εξερευνητής το μονοπάτι ψάχνοντας κάτω από τις πλάκες γεωσκώληκες.
Ο φυτευτής με το σκεπάρνι δεν ανοίγει μικρές γούβες να φυτέψει σπόρους.
Η μικρή μου χορεύτρια δεν στέκει παίζοντας με το μαλλί της, στη γωνία μη τυχόν και λερώσει τα φανταχτερά παπούτσια της.
Η μαλαγάνα δεν είναι εδώ να μου δίνει εντολές που να φυτέψω τα… μαρούλια και ποιά λουλούδια θέλει να της κόψω.
Βαριανασαίνει ο κήπος μου απόψε, σαν κι εμένα. Λες και θάμπωσαν όλα. Πλαντάζει, δεν έχει με ποιον να μοιραστεί την τόση ομορφιά.
Οι ηλίανθοι γέρνουν το κεφάλι περιμένουν το φως, το δικό μου φως, τα εγγόνια μου.
Παππού, παππούκο!
