Ρε φίλε, τι θέλεις τώρα να μπλέξεις.
Θα σου φάνε τα τζιέρια, θα σου πρήξουν τα σκώτια.
Κάπως έτσι αρχίζει συνήθως μια κουβέντα με φίλους, συμμαθητές, συμφοιτητές,συναδέλφους,συγγενείς και γνωστούς από το νησί, όταν τους ανακοινώνεις ότι θέλεις να ασχοληθείς, να προσπαθήσεις να προσφέρεις στο τόπο που σε γέννησε και σε ανάθρεψε.
Πασχίζεις να τους πείσεις ότι αξίζει το κόπο.
Αυτοί το βιολί τους.
Καλά θα δεις τι θα τραβήξεις.
Θα σε ειρωνευτούν, θα σε προσβάλλουν, θα σε δυσφημίσουν, θα ψάξουν 10 γενιές πίσω μπας και βρούν κάτι μεμπτό.
Άσε που θα σου πετάνε στη μούρη κάθε λίγο, σαν το βασανιστήριο της σταγόνας, ό,τι κατά καιρούς έχεις γράψει, ό,τι κριτική έχεις ασκήσει.
Ξέρουν τον τρόπο. Έχουν τη μέθοδο.
Εεεε και λοιπόν…
Μ’ αφήνετε στην ησυχία μου τώρα…
Ας πούνε και ας γράψουν ότι θέλουν.
Ας τις κρεμάσουν στα μανταλάκια τις όποιες κριτικές αναρτήσεις μου.
Δεν τις απαρνούμαι.
Ίσα ίσα που με κάνουν να θέλω όλο και πιο πολύ να συμμετάσχω και να με κρίνουν και μένα πολύ πιο αυστηρά.
Τις έκανα πάντα με αγάπη για το τόπο μου.
Λοιπόν, εγώ θα το κάνω.
Το οφείλω στους γονείς μου, στα παιδιά μου, σε μένα, σε σας, στο “βράχο” μας.
Εδώ γεννήθηκα.
Εδώ μεγάλωσα.
Εδώ τέλειωσα τα σχολειά μου.
Αυτό το πλακόστρωτο έχει ακόμα τις πρώτες πατημασιές μου.
Νιώθω ακόμα καυτή την άμμο του Παραπορτιού όταν ξαμολιόμασταν πιτσιρικάδες ξυπόλυτοι.
Πόσα πρωινά δεν μας βρήκε η ανατολή στη Ρίβα, στο Κάστρο, στον Αφανή Ναύτη να γελάμε δυνατά και να ακούμε τον αντίλαλο της νιότης μας απέναντι στη Πελεκανιά.
Χρόνια τώρα,κάθε καλοκαίρι,ανεβοκατεβαίνω τη ξύλινη σκάλα του Εμπειρίκειου Γυμνασίου, και τεστάρω να δω – να νιώσω πιο πολύ – αν τρίζει ακόμα όπως τότε.
Ρε μη μου τριβιλίζετε το μυαλό, σας λέω.
Είπαμε, το αποφάσισα.
Ακούστε με λίγο.
Δεν μιλάνε οι λέξεις τώρα.
Μιλάνε οι θύμησες, η αγάπη γι’ αυτό το νησί, η ίδια η καρδιά.
Σας αφήνω τώρα.
Πάω να στείλω το βιογραφικό και τη δήλωση συμμετοχής.
Εεεε…σας βλέπω, όπως στρίβω στο στενό της Θεοσκέπαστης.
Τι μουρμουράτε ακόμα και κουνάτε το κεφάλι σας…
Θα τα καταφέρουμε, θα δείτε.
Όλοι μαζί κι εσείς ακόμα πιο κοντά μας (μου)
Αααα να μην το ξεχάσω.
Θέλω αυστηρή κριτική σε μένα.
Δεν γουστάρω να μου χαϊδεύουν τα αυτιά οι φίλοι μου, όπως ούτε εγώ το έκανα μαζί σας, όλα αυτά τα χρόνια που βαδίσαμε παρέα.
Μη τυχόν και φύγετε από το Πλάτανο.
Πάω και ρχομαι σε λίγο.
Παραγγείλτε ακόμα ένα ρακί με μεζέ.
Άντε πάμε …..
Κ.Λ.
