Της Βασιλικής Μελά
Του ζήτησε να μετανοήσει για κρίματά του και να βοηθήσει την οικογένεια του άρρωστου παιδιού, οικονομικά. Εκείνος αρνήθηκε. Ο Παπουλάκος τότε προφήτευσε, ότι εκείνο το βράδυ λίγο μετά τα μεσάνυκτα θα πέθαινε και είχε αρκετές ώρες, για να μετανοήσει, γιατί τα χρήματά του εκεί που πήγαινε δεν είχαν καμιά πέραση.
Έφυγε λυπημένος από το σπίτι του τοκογλύφου, γιατί δεν υπήρχε θεραπεία γι’ αυτή την ψυχή. «Και ος εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούση τους λόγους υμών, εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών υμών».
(Ματθ. Ι΄, 14)
Η ψυχή του πλούσιου αυτού τοκογλύφου ήταν σαν ένας αγρός σπαρμένος με αγκάθια. Τα αγκάθια συμβολίζουν τις μέριμνες του βίου και την απάτη του πλούτου, που «συμπνίγουν τον λόγον και άκαρπος γίνεται» (Ματθ. ΙΓ΄, 22)13
Επιστρέφοντας στην οικογένεια του παιδιού, που είχε γίνει καλά με την προσευχή του, βρήκε ένα τσοπανόπουλο έως 20 χρονών, ο οποίος του διηγήθηκε ότι «κει που λαγοκοιμόταν είδε μια γυναίκα ντυμένη στα κάτασπρα, να σιμώνει και να του λέει: – Γιόμισε γρήγορα μια καρδάρα γάλα και κουβάλησέ το, χωρίς αργητά, στου Κάλφα το σπίτι. Κάθε δυο μέρες να του πηγαίνεις γάλα και τυρί και ξυνόγαλα, ως που θα γειάνει το παιδί του, γιατί αυτό είναι το θέλημα του γιού μου».
Κωστής Μπαστιάς «Ο Παπουλάκος»
Η Μεγαλόχαρη είχε κάνει το θαύμα της που μαθεύτηκε σ’ όλο το χωριό, καθώς και η προφητεία για το θάνατο του τοκογλύφου, λίγο μετά τα μεσάνυκτα. Μαζεύτηκαν όλοι στην εκκλησία. Ο Παπουλάκος τους κήρυξε: «Το χρυσάφι είναι μεγάλη αρματωσιά του σατανά κι αυτό σπρώχνει τον άνρθωπο στο ψέμα, στην κλεψιά, στη μοιχεία, στην απονιά και στο φθόνο. Μάθετε πως σκοπός της ζωής μας είναι η δόξα του Κυρίου και πως μονάχα ο ύπνος του δικαίου και του φτωχού είναι ήσυχος. Φροντίστε για το τίμιο ψωμί σας και ρίξτε όλη σας την έγνοια για την ψυχή σας. Τότες μόνο θα ’στε χαρούμενοι κι ανάλαφροι σαν τους αγγέλους. Όπου κι αν βρίσκεστε κι όπου κι αν δουλεύετε, έχετε πάντα γυρισμένο το νου σας στο Θεό κι ούτε στιγμή να ξεμακραίνετε από το λόγο του. Αυτή η αδιάκοπη προσευχή θα σας φυλάξει απ’ όλες τις συμφορές που φοβερίζουν την ψυχή σας. Γιατί ποιο το όφελος να καλοφάτε και να καλοπιείτε , αν για χάρη τους χάσετε την ψυχή σας κι αιώνια τη φυλακώσετε στην πυρωμένη κόλαση;».
Κωστής Μπαστιάς «Ο Παπουλάκος»
Όπως ένα βότσαλο ταράζει μια βαλτωμένη λίμνη έτσι ταρακουνήθηκαν και οι ψυχές των χριστιανών. Ένιωσαν ξαφνικά ότι είχαν παραμελήσει την ψυχή τους και είχαν διαπράξει πολλά και βαριά αμαρτήματα. Μετανοημένοι και συντετριμμένοι αποφάσισαν ν’ αλλάξουν. Όσοι είχαν κλέψει επέστρεψαν τα κλοπιμαία, οι ζωοκλέφτες έφεραν πίσω τα ζώα και οι τοκογλύφοι έδωσαν τα ομόλογα πίσω στους κατόχους τους και χάρισαν τα χρέη, όπως την εποχή του Χριστού, είχε κάνει ο Ζακχαίος. «Σταθείς δε Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον. Ιδού τα ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και εί τινός τι εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν». (Λουκ. ΙΘ΄, 8)
Όλοι ζούσαν το θαύμα της επιστροφής στο δρόμο του Θεού, στο δρόμο της ορθοδοξίας και ορθοπραξίας και οι ψυχές τους είχαν γεμίσει ειρήνη, χαρά και αγαλλίαση.
«Μετά τα μεσάνυκτα σηκώθηκε ένας παράξενος αγέρας, οι καμπάνες της εκκλησιάς σημάνανε μοναχές τους τρεις φορές. Ένα – ένα κρυφάνοιγαν, δειλά, τα παραθύρια και πολλά μάτια πάσκιζαν να τρυπήσουν το πυκνό σκοτάδι και να δουν. Μόνο ο Παπουλάκος σηκώθηκε και στάθηκε κάτω από τα εικονίσματα και προσευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια. Ο αγέρας ωστόσο σφύριζε δαιμονισμένος κι οι καμπάνες ξαναχτύπησαν. Ξαφνικά άνοιξε ένα παράθυρο στο σπίτι του τοκογλύφου Αντρέα Βυτινιώτη κι ο ψυχογιός του άρχισε να ουρλιάζει:
– Τρέξτε χριστιανοί. Πέθανε ο αφέντης…».
Κωστής Μπαστιάς «Ο Παπουλάκος»
Η προφητεία του Παπουλάκου είχε εκπληρωθεί.
