Επιμέλεια Αντώνη Διαπούλη
Τα έφερε όμως η τύχη και άνοιξαν οι πόρτες του διεθνούς εμπορίου για τους Έλληνες και την ευκαιρία την έδωσαν οι πόλεμοι μεταξύ Άγγλων και Γάλλων, που είχαν αρχίσει με την Γαλλική Επανάσταση και συνεχίσθηκαν επί ολόκληρες δεκαετίες. Όλος ο κόσμος τότε στην Ευρώπη, είχε ανάγκη σιτηρών και άρχισε τότε η μεγάλη εξαγωγή σιτηρών από τις παραδουνάβιες χώρες , κυρίως από την Ρωσία προς τη Δύση και τότε ακριβώς βρήκαν οι Ανδριώτες την ευκαιρία να αναπτύξουν την ναυτιλία των, προπαντός όμως οι Υδραίοι.
Την ανάπτυξη της Ανδριακής Ναυτιλίας αυτά τα χρόνια βοήθησε πολύ ,το γεγονός ότι αρκετοί Ανδριώτες είχαν εγκατασταθεί στις παραδουνάβιες χώρες και την Ρωσία. Και τούτο διότι η ναυτιλία ήταν συνδεδεμένη με το εμπόριο και το εμπόριο με την ναυτιλία. Ήταν ακόμα πολύ σπουδαία η γεωγραφική σημασία του νησιού για το εμπόριο. Το πέρασμα του κάβο-ντόρο, επέτρεπε την διέλευση από τον Εύξινο Πόντο των πλοίων προς τη Δύση. Γράφει ο αείμνηστος καθηγητής του Εμπειρικείου Γυμνασίου και Λυκείου Άνδρου Μιχ. Βασιλόπουλος στo βιβλίο του , «Ομιλίες στις εορταστικές εκδηλώσεις της Ναυτικής Εβδομάδος» :
«Κατά την τριακονταετία 1860-1890, αρκετοί Ανδριώτες βιοπαλαιστές , ολότελα αγράμματοι οι περισσότεροι, λίγοι απ’ αυτούς εφοδιασμένοι με τις πενιχρές γνώσεις του τετρατάξιου Δημοτικού Σχολείου της τότε εποχής ελάχιστοι – μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού , οι κατέχοντες το απολυτήριο του Σχολαρχείου , με τις έμφυτες προδιαθέσεις τους, με την τιμιότητά τους, με την παροιμιώδη τους εργατικότητα, με την πολυτιμότατη τέλος ναυτική τους εμπειρία, κατορθώνουν να αποκτήσουν μικρά ιστιοφόρα στην αρχή, μεγαλύτερα υστερότερα, που κατασκευάζονται στους ,ταρσανάδες της Άνδρου τα μικρά , της Σύρου ή της αλλοδαπής τα πιο μεγάλα, με τα οποία οι κυριότεροι συρμαγιαλήδες καραβοκύριδες, συνδιάζοντας τις ναυτικές τους με τις εμπορικές τους εργασίες διενεργούν τις παντός είδους εσωτερικές και παγκόσμιες μεταφορές, ταξιδεύοντας ως επί το πλείστον στα λιμάνια της μαύρης θάλασσας, της Ασιατικής Τουρκίας και σε όλες σχεδόν τις σκάλες των Μεσογειακών Παραλιών , βγαίνοντας συχνά κι έξω από την τζιμπεράλτα (Γιβραλτάρ) και φθάνοντας έως το μανιασμένο Μπέη-Μπίσκη (Βισκαικη) και την Μάγχη, ακόμα δε και έως το Νέο Κόσμο, τα πολύ μεγάλα.
(συνεχίζεται)
