Σε όλη την οκτάμηνη περίοδο της δουλειάς τους, στα ταξίδια τους προς τη Μαύρη Θάλασσα ή προς τη Μεσόγειο, τα καράβια πραγματοποιούν τρία έως τέσσερα ή το πολύ πολύ πέντε ταξίδια, αναλόγως, καθώς η διάρκεια του κάθε ενός είναι μεγάλη, ιδιαίτερα όταν φυσούν άνεμοι αντίθετοι. Μεγάλη, ή καλύτερα εξαιρετική τύχη θεωρούν, όταν βρουν καιρό πολύ ευνοϊκό, κατάπρυμνα, όπως λέγεται. Το μεγάλο όμως δράμα είναι όταν σε περίπτωση κυριολεκτικής άπλοιας και μη υπάρχοντος ρυμουλκίου είναι αδύνατη η έξοδος του καραβιού από το λιμάνι ή η είσοδος του καϊκιού στο πόρτο.
Ο αείμνηστος Μιχ. Βασιλόπουλος γράφει: « Από την πολύωρη και πολύ κουραστική αυτή κωπηλασία πολλές φορές στην επιφάνεια της παλάμης των ναυτών ή και πάνω στα δάκτυλα σχηματίζονται φούσκες γεμάτες νερό με οδυνηρούς πόνους και όχι σπάνια περίπλοκων μολύνσεων, ώστε οι ναύτες καθίσταντο για μέρες ανίκανοι να εργασθούν. Κατά το διάστημα βέβαια του ταξιδιού και ανάλογα με τη θάλασσα αλλά και τη δύναμη του αέρα, ανοίγουν ή μουδράρουν ή μαζεύουν ολότελα τα πανιά, μπογιατίζουν, ράβουν, αδειάζουν με τη χειροκίνητη αντλία τα νερά από τις σεντίνες ή ασχολούνται με εργασίες άλλες, σχετικά με τη συντήρηση του σκάφους που το αγαπούν, το πονούν και το περιποιούνται σαν να είναι δικό τους ή καλλίτερα καταδικό τους». Όλοι είναι γεμιτζήδες εξαιρετικοί, άφθαστοι μα όσοι γνωρίζουν καλά τον χειρισμό των τετράγωνων πανιών είναι λίγοι ή ελάχιστοι. Μερικοί δε απ’ αυτούς καμιά φορά, σε μεγάλες και τρανές φουρτούνες, ανεβασμένοι πάνω σε άλμπουρα ή στις σταύρωσες για να μαζέψουν τα πανιά, βρίσκουν τραγικό θάνατο μέσα σε ένα φρικαλέο σφιχταγκάλιασμα των μανιασμένων και πελώριων κυμάτων του πολυτάραχου βασιλείου του Ποσειδώνος. Να γιατί η δύσμοιρη Αντριώτισσα μάνα δέεται για τον λεβέντη της στον προστάτη Άγιο των Ναυτικών με το ακόλουθο τετράστιχο:
Αϊ Νικόλα Γεμιτζή
Με τα λευκά τα γένια
Σαν ανεβαίνει στ άλμπουρα
Τον γιό μου να ‘χεις έννοια!
Επιμέλεια: Αντ. Διαπούλη
