Τα τελευταία δυο χρόνια ο χρόνος τρέχει με καταιγιστικούς ρυθμούς στην Ελλάδα. Κοιμάσαι με δουλειά και ξυπνάς άνεργος. Κάνεις τον προϋπολογισμό του μήνα και σε μερικές ώρες διαπιστώνεις πως στον έχουν τινάξει στον αέρα. Άλλη σύνταξη παίρνεις τον ένα μήνα κι άλλη τον επόμενο. Τον τρίτο μήνα δεν ξέρεις καν αν θα πάρεις σύνταξη. Θα εξαρτηθεί από την έκθεση της τρόικα. Κι από το αν θα μας δώσουν τη δόση μας, βεβαίως.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα αναζητάς μια χαραμάδα ελπίδας και δεν τη βρίσκεις. Που να τη βρεις… Στο πολιτικό σύστημα; Αυτοί με το μόνο που ασχολούνται είναι πως θα διασφαλίσουν τα εκατομμύρια που έχουν στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Φυγαδεύοντάς τα σε τράπεζες του εξωτερικού, ενίοτε…
Μήπως θα βρεις την ελπίδα στην εκκλησία; Μάταιος κόπος! Δεν τα έμαθες; Η εκκλησία είναι φτωχή και δεν έχει τους πόρους να πληρώνει τους μισθούς των κληρικών. Θα πρέπει, λοιπόν, να εξακολουθήσεις να τους πληρώνεις εσύ! Ακόμα και τώρα, που η τσέπη σου είναι άδεια.
Α, να μωρέ… Στον επιχειρηματικό κόσμο θα βρούμε την ελπίδα! Σε αυτό τον κόσμο που σήκωσε από τις ελληνικές τράπεζες 60 δισεκατομμύρια ευρώ και τα διοχέτευσε σε τράπεζες του εξωτερικού! Στραγγαλίζοντας ακόμη περισσότερο την οικονομία. Στον επιχειρηματικό κόσμο της Ελλαδίτσας μας, που έχει εξελιχθεί σε «νούμερο ένα» αγοραστή ακινήτων στο Λονδίνο…
Δυστυχώς, στην Ελλάδα της κρίσης δεν υπάρχουν πατριώτες. Σε κανέναν τομέα. Που να βάζουν το καθήκον πάνω από το ατομικό τους συμφέρον. Δεν υπάρχουν οραματιστές που να συμπαρασύρουν τις υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου και να απελευθερώσουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν κάποτε τον κόσμο να μιλάει για τα ελληνικά θαύματα. Κι όσο δεν θα υπάρχουν πατριώτες, δεν θα υπάρχει ελπίδα…
Το κακό είναι πως η παντελής απουσία οραματιστών πατριωτών και το περίσσευμα των «παρτάκηδων» δεν αποτελεί «προνόμιο» μόνο της κεντρικής εξουσίας, αλλά είναι μια θλιβερή πραγματικότητα και στην τοπική εξουσία. Η Άνδρος, για παράδειγμα, θα μπορούσε να κινητοποιήσει γιγαντιαίες δυνάμεις σε όλους τους τομείς και να γίνει υπόδειγμα σωστής και άρα βιώσιμης ανάπτυξης. Με δουλειά και προοπτική όχι μόνο για τη σημερινή γενιά της κρίσης, αλλά και για αρκετές μελλοντικές γενιές.
Αλλά ποιος θα κινητοποιήσει όλες αυτές τις δυνάμεις; Ιδού το ερώτημα. Όσο η τοπική εξουσία θα εξακολουθήσει να ενδιαφέρεται μόνο για τη διατήρηση της «καρέκλας», τόσο η περιδίνηση στον βάλτο θα συνεχίζεται… Και τόσο θα παραμένει πρώτη προτεραιότητα για την κάθε δημοτική αρχή η δαπάνη αρκετών χιλιάδων ευρώ για την πρόσληψη συμβούλων επικοινωνίας και όχι π.χ. η χωροθέτηση ενός ΧΥΤΥ, ή κάποιο άλλο αναπτυξιακό έργο…
Γιάννης Μηνδρινός
