Του ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ ΚΩΣΤΗ

«Σε μια καρέκλα το ποδάρι μου τεντώνω,

το άλλο σε μιαν άλλη κι ολίγο παρεκεί

αφήνω το καπέλο μου και αρχινώ με τόνο

τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική…

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους και όποιους άλλους θέλω

και στρίβω το μουστάκι μ, αγέρωχο πολύ

και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω

τον ίδιο εαυτό μου και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο

Κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ

Τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω

Και απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω

Απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ

Εχύθη ο καφές μου τα ρούχα μου λερώνω,

Κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω»

Από πού να αρχίσω δεν ξέρω.. Ίσως το παραπάνω απόσπασμα από το ποίημα «Ρωμιός» του Γ. Σουρή είναι το σωστό έναυσμα στο ξετύλιγμα της σκέψης μου. Έχουμε ξεφύγει… Είναι το πλέον σίγουρο. Έχουμε ξεφύγει πραγματικά όμως!

Σεβασμός κανένας για την γη που ως επισκέπτες και μόνο, πατάμε. Σεβασμός κανένας για τον συνάνθρωπό μας, για τα παιδιά που θα κάνουμε ή κάναμε και τι θα τους παραδώσουμε. Το κουβάρι της σκέψης μου θα αρχίσω να το ξετυλίγω, ξεκινώντας από μία  σημαντική για τον άντρα περίοδο της ζωής του.

Στρατός:  Μικρογραφία της κοινωνίας. Ανέκαθεν. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Μία μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Από στρατιωτικούς και καραβανάδες μέχρι φαντάρους κάθε λογής. Η συντριπτική πλειοψηφία των μεν να ξεσπάει πάνω στους δε. Τα ψυχολογικά του κάθε καραβανά, να τα λούζεται το φανταράκι, που ερχόταν να κάνει απλά την θητεία του. Υπήρχαν βεβαίως εξαιρέσεις φαντάρων, που μπέρδευαν τον λοχαγό με την μάνα τους, οπότε εκεί τσίμπαγαν δικαιολογημένα την φυλακή τους. Όμως το γεγονός ήταν ένα. Οι έχοντες εξουσία στο στρατόπεδο μόνο την δουλειά τους δεν έκαναν σωστά. Πώς θα την σκαπουλάρουν και πώς θα φανούν στον  διοικητή τους, βγάζοντας στην αναφορά κάνα φαντάρο γιατί την ώρα ελέγχου του θαλάμου μπορεί να είχε ξεχαστεί ένα φανελάκι στο καλοριφέρ, βρεγμένο ακόμα από την υγρασία της βραδινής σκοπιάς. Ο διοικητής να κόβει το πετρέλαιο για λόγους οικονομίας και την διαφορά χρημάτων να την χώνει στην τσέπη του. Και οι φαντάροι με την σειρά μας να μην δείχνουμε σχεδόν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτό που μας κάλεσαν να κάνουμε. Δυστυχώς η μία κακή συμπεριφορά έφερνε την άλλη κι αυτό γινόταν ένας φαύλος κύκλος. Για να μην αναφερθώ για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Μπαταρίες παλιές, καμένα λάδια και κάθε λογής απόβλητο να πετάγεται σε μία συγκεκριμένη πλαγιά, ενός βουνού με πραγματικά παρθένα φύση. Πραγματικά πόναγε η ψυχή σου! Το κερασάκι στην τούρτα; Μία αυτοσχέδια χωματερή μερικά χιλιόμετρα μακριά από την πύλη του στρατοπέδου, όπου εκεί, η στρατιωτική παράλογη λογική «τακτοποιούσε» τα σκουπίδια της. Καμία μα καμία πρωτοβουλία αλλαγής  ρότας, διάθεσης, θετικής σκέψης ή ενδυνάμωσης πραγματικών σχέσεων συνεργασίας. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον για καλύτερη οργάνωση και σεβασμό στο περιβάλλον. Και στρατιωτικοί και φαντάροι.

Ήταν 1999!

Σήμερα…2012 !! Αυτή η μικρογραφία της κοινωνίας που ζούσα στον Έβρο πριν 13 χρόνια την ξανασυναντώ. Την γεύομαι, την νιώθω, την αφουγκράζομαι, την βλέπω. Ξανά.. και δεν είναι στον Έβρο. Είναι στην Άνδρο…

Μία κατάσταση πραγματικά αχαρακτήριστη, ένα πρόβλημα χρόνων που διογκώθηκε τόσο, μα τόσο πολύ. Και φταίμε όλοι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Ειδικά εμείς, οι πολίτες, οι κάτοικοι. Καθόμαστε και ρίχνουμε μούντζες σαν τον Ρωμιό του Σουρή (στοιχείο ελληνικό) σε όλους όσους μας διοικούν. Και;  ε και; Άλλαξε τίποτα; Βεβαίως και όχι! Γιατί απλούστατα εμείς είμαστε ο καθρέπτης τους. Για όλους τους προηγούμενους δημάρχους άκουγα: « Ώχουου! Πάλι βγήκε αυτός;» Και το άκουγα από παντού. «Και ποιος τον ψήφισε τότε βρε παιδιά» «Εγώ πάντως όχι» ήταν η απάντηση. Λες και άκουγα κανένα ανέκδοτο με τον Τοτό…

Μήπως θα έπρεπε  κάποια στιγμή θα πρέπει να σοβαρευτούμε; Στο τέλος δεν θα έχουμε να τραφούμε ούτε υλικώς ούτε πνευματικώς. Θα πνιγούμε στα σκουπίδια μας και μετά δύσκολα γυρνάει η κατάσταση.

Σκουπίδια, η καυτή πατάτα που κανείς δεν θέλει να αγγίξει! Βρίζουμε δημάρχους, αντιδημάρχους  και δημοτικούς συμβούλους χωρίς ουσιαστικά να βοηθάμε κι εμείς οι πολίτες έτσι την κατάσταση. Σίγουρα οι ιθύνοντες φταίνε. Μήπως φταίμε όμως κι εμείς; Ζούμε σε ένα υπέροχο νησί και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το δηλητηριάζουμε. Στην καλύτερη περίπτωση με την άγνοιά μας. Στην χειρότερη με την αδιαφορία μας. Από τον τόπο μας λείπει η διάθεση του πολίτη. Η ανακύκλωση δεν  είναι κάτι ακατόρθωτο. Σε άλλες χώρες είναι τρόπος ζωής, τρόπος που αποφέρει ακόμη και κέρδος στις κοινωνίες που την υιοθετούν.

Και μπορεί να μην φτάσουμε άμεσα σε αυτό το επίπεδο αλλά σίγουρα μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ περισσότερο από ότι μέχρι τώρα. Τα σκουπίδια πεταμένα να σαπίζουν στη γη έχουν άμεσο αντίκτυπο στο νερό που πίνουμε. Σκεφτόμενοι λοιπόν την διαχείρισή τους σκεφτόμαστε την ποιότητα της ζωής μας και κυρίως την υγεία μας.

Πόσο χάρηκα τις προάλλες, όταν διάβασα σε ένα πρόσφατο φύλλο της «Ανδριακής» μία έκκληση της ομάδας Α.Π.Λ.Α. (Ανδριακή Πρωτοβουλία για Λιγότερα Απορρίμματα). Δεν χάρηκα για την έκκληση, αλλά για τις οδηγίες που έδινε για το που πρέπει να πετάμε και τι. Αυτήν την ενημέρωση θα έπρεπε βέβαια ο δήμος να την κάνει οργανωμένα, συγκεκριμένα και με τρομερή υπομονή και επιμονή αλλά που;   Κατά διαστήματα λοιπόν γίνονται κινήσεις τέτοιου είδους. Αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί μας τουλάχιστον των περισσοτέρων.                                                                                                                                                         Το Πάσχα μια φίλη μου στην Άνδρο μου περιέγραψε μία ωραία και πραγματική ιστορία. Μία συμπολίτισσά μας που διατηρεί μαγαζί στην όμορφη αγορά της Χώρας, μόλις είχε παραλάβει εμπόρευμα για το μαγαζί της. Και αφού το έβγαλε από τις κούτες, αποφάσισε  να τις παρατήσει άναρχα στο πλάι του μαγαζιού της αφού θα έκλεινε για βράδυ. Ούτε να τις διαλύσει και να τις στοιβάξει όμορφα δεν της πέρασε από το μυαλό. «Ε, τι; Δουλειά μου είναι; Του δήμου δουλειά είναι, θα περάσει με το φορτηγάκι» απάντησε στην φίλη μου που της έκανε την σχετική παρατήρηση. «Ας το κάνει κάποιος άλλος, ο αρμόδιος…» Αυτή είναι η ιστορία και εκεί εστιάζεται το πρόβλημα. Αν εμείς δεν αλλάξουμε μυαλά και συνήθειες κανείς «από μηχανής δήμος» δεν πρόκειται να μας σώσει. Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον, ούτε ποτέ.                                                                                                                          Εάν δεν βοηθήσουμε όλοι: Τέλος! Για να το πούμε πιο λαϊκά «το κλείνουμε το μαγαζί (νησί)» και τελειώνουμε κι εμείς σαν άνθρωποι. Πελαγωμένοι είναι και οι άνθρωποι στον Δήμο με το θέμα των σκουπιδιών, κακώς γιατί υποτίθεται πως είχαν πρόγραμμα. Όμως ήρθε η ώρα να αποδείξουμε ο καθείς σε προσωπικό επίπεδο με συλλογική σκέψη, τι μπορεί να πράξει για το γενικό καλό. Άλλη πίστωση χρόνου δεν υπάρχει.

Κλείνοντας, πιστεύω πως υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που δίνουν όλο τους το είναι, την ψυχή τους, το χρόνο τους, τη διάθεσή τους, το χαμόγελό τους για το νησί.   Όμως δεν είναι αρκετοί για να οδηγήσουν μόνοι τους αυτό το υπερωκεάνιο που λέγεται Νήσος Άνδρος. Ας βάλουμε λοιπόν όλοι το χεράκι μας, το μυαλό μας και το συναίσθημα μας (ποτέ και κανέναν δεν έβλαψε λίγο συναίσθημα), κι ας επιλέξουμε το τεράστιο αυτό υπερωκεάνιό μας να ταξιδεύει σε καιρούς με καλοσύνη, αποφεύγοντας τα παγόβουνα για να μην την πατήσουμε σαν τον Τιτανικό.

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ

Η andriakipress.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετεί τις απόψεις αυτές. Διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει συκοφαντικά, υβριστικά, ρατσιστικά ή άλλα σχόλια που προτρέπουν σε άσκηση βίας. Επίσης, σχόλια σε greeklish και κεφαλαία δεν θα δημοσιεύονται, ενώ η andriakipress.gr, όταν και όπου κρίνει, θα συμμετέχει στον διάλογο.

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.