Του Αντώνη Ν. Βενέτη
«…Η Ανδρος εν αντιθέσει προς την Τήνον είναι από τα πλουσιοτέρας κυκλαδικάς νήσους. Δεν έχει ούτε γεωργίαν, ούτε κτηνοτροφίαν ή αλιείαν σημαντικήν έχει όμως μεγάλην ναυτιλίαν. Εις εκατό και πλέον υπολογίζονται τα πλοία των εξ Ανδρου εφοπλιστών. Και είναι όλα μεγάλα ωκεανοπόρα, που κάνουν διαμετακομιστικό εμπόριο εις τα μεγάλα λιμάνια της Αμερικής, της Ασίας και Ευρώπης. Οι πλείστοι των κατοίκων της νήσου αποζούν από την ναυτιλίαν. Είναι ναυτικοί που γυρίζουν τις θάλασσες και κάθε τόσο επιστρέφουν δια να φέρουν εις την ιδιαιτέραν πατρίδα των τα πλούτη που έχουν κερδίσει. Τα παιδιά κατά 90% δεν ονειρεύοντο τίποτε άλλο παρά να γίνουν ναυτικοί και αναφέρεται το εξής χαρακτηριστικό:
Από της απελευθερώσεως και εντεύθεν κανείς από τους τελειοφοίτους Γυμνασίου δεν εξεδήλωωε την διάθεσιν να εγγραφή εις το πανεπιστήμιον ή άλλην Ανωτάτην Σχολήν. Όλοι ετράπησαν προς το ναυτικόν στάδιον. Δια τον λόγον αυτόν και οι γονείς των που επεσκέφθησαν τον Υπουργόν Παιδείας του εζήτησαν όπως εις τα Γυμνάσια της νήσου μεταξύ των άλλων μαθημάτων διδάσκεται και η Αγγλική γλώσσα, διότι η γλώσσα αυτή χρειάζεται εις τα απιδιά των που πρόκειται να γίνουν ναυτικοί. Φεύγουν λοιπόν οι Ανδριώται.
Ξενητεύονται και δεν ξεχνούν την πατρίδα των. Σ’ αυτήν φέρουν τα κέρδη των. Και δεν πιστεύω να υπάρχη καμμία επαρχιακή πο΄λη εις την Ελλάδα που να έχη επιδείξη τόσας μεγαλοπρεπείς κατοικίας και μάλιστα τόσο πλούσια επιπλωμένας. Μικρά παλατάκια που όμως παραμένουν κλειστά, διότι οι ιδιοκτήται των την ίδιαν ώραν ή γυρίζουν εις τις θάλασσες ή περνούν τον καιρόν των εις το Λονδίνο, την Ν. Υόρκην ή το Παρίσι.
Ι. Μανωλιδάκης «ΤΟ ΒΗΜΑ» 28.3.1950»
