Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Μια εικόνα καταστροφής. Συναίσθημα: Λύπη. Γιατί;
Διότι ο δρόμος αυτός δεν είναι η πρώτη φορά που καταστρέφεται από την μανία της φύσης – θάλασσα. Ίσως η φύση να θέλει να μας πει ότι η θέση αυτή του δρόμου δεν είναι η ενδεδειγμένη, αυτή που πρέπει να είναι. Ίσως η φύση να θέλει να διαμαρτυρηθεί για την καταστροφή του αιγιαλού που της ανήκει. Στην εικόνα υπάρχει παραπομπή στην σελίδα 3 στο άρθρο του κ. Σουσούδη υποψηφίου δημάρχου στις επόμενες εκλογές. Θα σταθώ στους παράγοντες που λέει: «Δυστυχώς το αυτονόητο σε αυτόν τον τόπο έχει χαθεί. Ούτε μαγικά ραβδιά χρειάζονται ούτε πακτωλός χρημάτων για να αποκατασταθούν τέτοιου είδους ζημιές. Ενδιαφέρον χρειάζεται και αγάπη για τον τόπο. Τίποτε άλλο» Εγώ θα προσθέσω και Προτάσεις. Η αρχική σχεδίαση, χάραξη και διάνοιξη του δρόμου ήταν Τρύπες- Πέρα Πάντα- Γέφυρα Λεοντά και στην συνέχεια από το μέσον περίπου του χωριού προς την Αγία Φωτεινή και τέλος στον Σταθμό. Καλώς ή κακώς δεν έγινε έτσι γιατί υπήρχαν διαφωνίες δικαιολογημένες ή μη πάνω στην παραχώρηση μέρους των ιδιοκτησιών.
Προτείνω: Στην γέφυρα του Λεοντά ο δρόμος να κάνει στροφή δεξιά και με γέφυρα στην απέναντι όχθη του ποταμού και ακολουθώντας το ποτάμι να συναντήσει το δρόμο που αρχίζει λίγο προ της γέφυρας Φάμπρικα. Συναντά το ρέμα της Πεντάβρυσης και με κατεύθυνση ανατολικά συναντά το δρόμο που καταλήγει στον σταθμό στη θέση Καβάκια- Λεύκα. Ετσι θα αποφευχθεί το πέρασμα του δρόμου από τα Γιάλια. Εχω την γνώμη ότι θα ήταν καλό να γίνει κάποια έρευνα στην πρότασή μου: 1. Εάν το έργο αυτό μπορεί να γίνει ή όχι, δια λόγους περιβαλλοντικούς. 2. εάν οι ιδιοκτήτες που θα περάσει ο δρόμος συμφωνούν να παραχωρήσουν μέρος της ιδιοκτησίας τους και το κόστος. Πιστεύω ότι η πρότασή μου θα τύχει της προσοχής των ενδιαφερομένων κατά περίπτωση και στο συνολικό συμφέρον του τόπου και για να είμαι ειλικρινής μέσα στους ενδιαφερόμενους είμαι και εγώ.
Μ. Κ. Στενιές
