Έτος Κωνσταντίνου Καβάφη
«Ευμενής τις μοίρα επροίκισε την φυλή μας δια του θείου δώρου της Ποιήσεως» Σώμα και ψυχή στα τραγούδια του είναι ένα. Σπάνια στην ιστορία της φιλολογίας μας μια τέτοια ενότητα υπήρξε τόσο οργανικά τέλεια. Ο Καβάφης είναι από τα τελευταία άνθη ενός πολιτισμού με διπλά ξεθωριασμένα φύλλα, με μακρό ασθενικό κοτσάνι δίχως σπόρο.
Ο Κ. Καβάφης έχει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός εξαιρετικού ανθρώπου της παρακμής- σοφός, ειρωνικός, ηδονιστής, γόης, γεμάτος μνήμη. Ζει «σαν αδιάφορος, σα θαρραλέος». Κοιτάζει ξαπλωμένος σε μια μαλακή πολυθρόνα και περιμένει τους ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ να προβάλλουν. Κρατάει περγαμηνή με λεπτά καλλιγραφημένα εγκώμια, είναι ντυμένος, βαμμένος με προσοχή και περιμένει. Μα οι «βάρβαροι δεν έρχονται» – κι αναστενάζει ήσυχα και χαμογελάει ειρωνικά για την απλοϊκότητά του να ελπίζει…
«Σαν έξαφνα ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά,
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-την τύχη σου που ενδίδει πια,
τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν
όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό,
σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο,
πως απατήθηκεν η ακοή σου-
Μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει
σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το
παράθυρο κι άκουσε με συγκίνηση, αλλ’ όχι με των δειλών
τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι
τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι απόχαιρέτα την,
την Αλεξάνδρεια που χάνεις»
Ειρήνη Φάνια Παπιδά
Κύκλος Ανδρίων Ναυτικών Λογοτεχνών
