Πάσχα χωρίς Άνδρο
Φέτος για πολλούς και διάφορους λόγους αποφασίσαμε να μην κάνουμε Πάσχα στην Άνδρο. Μετά από διάφορες εναλλακτικές επιλογές καταλήξαμε στην Κρήτη, τον πανέμορφο τόπο όπου έχουμε ένα σωρό ωραίες αναμνήσεις από τα παλιά κι όμως παρ’ όλα αυτά είχαμε να τον επισκεφτούμε εδώ και κάποιες δεκαετίες.
Έτσι αποφασίσαμε να στερηθούμε για φέτος το κούνημα του Καβοντόρου, το ζέσταμα του υγρού σπιτιού της Άνδρου, τα μάσκουλα των Στενιών και της Καμάρας, τα πυροτεχνήματα και τις ψαλμωδίες της Θεοσκεπάστου και κυρίως, την ζεστή παρέα των φίλων μας.
Στην Κρήτη είχα υπηρετήσει ένα χρόνο από την στρατιωτική μου θητεία στο ναυτικό. Την διασχίζαμε με το αυτοκίνητο απ’ άκρη σ’ άκρη πέντε φίλοι, κληρούχες, από πέντε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας κι όμως, κατά μήκος της διαδρομής, ο καθένας μας έβλεπε στο τοπίο ένα κομμάτι που του θύμιζε χαρακτηριστικά της ιδιαίτερης πατρίδας του. Τέτοια ήταν η εναλλαγή του τοπίου.
Κι έτσι να’ μαστε πάλι μετά από τόσα χρόνια στο μεγάλο νησί που μας υποδέχεται με ένα καιρό που γέλο-κλαίει: Πότε βροχή, πότε ήλιος και την Μεγάλη Παρασκευή, σύμφωνα με την παράδοση, τα σύννεφα σήκωσαν οδοφράγματα στον ήλιο και έβαλαν τρικλοποδιές στις ανοιξιάτικες ακτίνες του. Και λέω «σύμφωνα με την παράδοση», αλλά το ‘χε πει πριν πολλά πολλά χρόνια ο πατέρας μου:
-Ο συννεφιασμένος και μελαγχολικός καιρός της Μεγάλης Παρασκευής και κάθε Μεγάλης Παρασκευής είναι μια πολύ απλή απόδειξη της θεϊκής υπόστασης του Χριστού μας.
Τότε μου είχαν κάμει μεγάλη εντύπωση αυτά τα λόγια γιατί ο πατέρας μου δεν φημίζονταν για την θρησκοληψία του, αντίθετα από την μητέρα μου που ήταν συνέχεια με θυμίαμα και καντήλια, με νηστείες και προσευχές. Εκείνος ένοιωθε αλλιώς την πίστη και σαν παλιός καλοφαγάς καπετάνιος συνήθιζε να λέει:
-Δεν είναι τα εισερχόμενα στο στόμα που κάνουν την αμαρτία αλλά τα εξερχόμενα (δηλαδή οι κακίες που ξεστομίζουμε)
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε πίσω στην Κρήτη. Ευτυχώς η κακοκαιρία δεν κράτησε πολύ και όχι ένα αλλά δυο ουράνια τόξα έζωσαν τον ουρανό και επισφράγισαν την καλοκαιρία.
Από τα πρώτα μελήματα του όταν επισκέπτεται κανείς ένα τόπο είναι να μάθει τη γλώσσα του. Σ’ αυτό με βοήθησε πολύ ένας πίνακας που υπήρχε κρεμασμένος σε μια γραφική ταβέρνα του Ρεθύμνου με αρκετές βασικές λέξεις όπως: Κοπέλι = παιδί, γροικώ = ακούω, κατέχω = γνωρίζω, ξόμπλι = στολίδι, κουζουλός = τρελός, κουμπούρι = πιστόλι κ.λπ. Αυτό βοήθησε στο να δημιουργήσουμε φιλικές σχέσεις με τους κατά τα άλλα ανοιχτόκαρδους Κρητικούς χωρίς να κινδυνέψουμε να παρεξηγηθούμε και να μπλέξουμε σε καμιά βεντέτα.
Μετά επισκεφτήκαμε την ιστορική Μονή του Αρκαδίου και είδαμε το ιστορικό του ολοκαυτώματος απεικονισμένο σε μια μαρμάρινη επιγραφή, σε στυλ μαντινάδας: «ΑΥΤΗ Η ΦΛΟΓΑ Π’ ΑΝΑΨΕ ΜΕΣΑ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΚΡΥΠΤΗ ΚΑΙ ΑΠ’ ΑΚΡΟΥ Σ’ ΑΚΡΟ ΦΩΤΙΣΕ ΤΗ ΔΟΞΑΣΜΕΝΗ ΚΡΗΤΗ ΗΤΟΝΕ ΦΛΟΓΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΚΡΗΤΕΣ ΩΛΟΚΑΥΤΩΘΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ»
Και πάρα δίπλα σε μια άλλη μαρμάρινη επιγραφή ευτυχώς αυτή τη φορά γραμμένη στη δική μας γλώσσα:
«ΟΥΔΕΝ ΕΝΔΟΞΟΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΕΣΤΕΡΟΝ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΘΝΗΣΚΕΙΝ»
Και το Πάσχα; Πως να νοιώσεις το Πάσχα χωρίς να μυρίσει λίγο μπαρούτι, χωρίς να βάλουν οι κοπελιές τις καινούργιες κάλτσες τους και να τις κάψουν από τις τρακατρούκες στην πλατεία, χωρίς να σπάσει μια τζαμαρία, όπως γίνεται στα μέρη μας. Εδώ τραβάνε τα κουμπούρια και ρίχνουν μπαλωθιές. Έτσι έγινε και σε κάποια ταβέρνα την Μ. Εβδομάδα. Μόνο που ο δράστης, ζαλισμένος από τις ρακές, ξέσπασε το θυμό και το νταηλίκι του σε ένα 23/χρονο φίλο του και η σφαίρα, αφού τρύπησε την καρδιά του φίλου, σφηνώθηκε στο μάτι ενός αλλού παιδιού, γεμίζοντας μαυρίλα το νησί απ’ άκρη σ’ άκρη. Έτσι δικαιολογείται και η άλλη μαρμάρινη επιγραφή σ’ ένα από τα πολλά και πανέμορφα φαράγγια του νησιού:
«ΤΣΙ ΠΕΤΡΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΒΑΛΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΘΕΜΕΛΙΟ ΚΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΘΥΜΟ ΠΕΤΟ ΚΑΛΛΙΑ ΜΕ ΓΕΛΙΟ»
Τα φαράγγια όμως κρύβουν κι’ άλλες αμαρτωλές ομορφιές σε μορφή ταβέρνας. Σε μια τέτοια αφού καλοφάγαμε αφήσαμε την δική μας επιγραφή στο βιβλίο παραπόνων: «Τα μάτια μας χορτάσανε ομορφιά – το στόμα μας λιχουδιές – ο νους μας γαλήνη και οι καρδιές μας αγάπη» Και η χαριστική βολή: Μόλις προσγειώθηκα σε λίγες μέρες στο γραφείο και παρά την απόφαση να αποφύγω την Άνδρο, με κέρασαν ο τι πιο αμαρτωλό μπορείτε να φανταστείτε. Καλά το μαντέψατε: Με κέρασαν ΛΑΜΠΡΙΑΤΗ.
Χριστός Ανέστη!
Le Val
