Η θερινή Άνδρος των στοχασμών
Το έργο «Ομήρου Οδύσσεια» αρχίζει με επίκληση του ποιητή στην Μούσα: Ἄνδρα µοι ἔννεπε, Mοῦσα, πολύτροπον, ὃς µάλα πολλὰ πλάγχθη… Διηγήσου σε μένα, Μούσα, την ιστορία του άνδρα των πολλών δρόμων… Έτσι και η δική μου καλοκαιρινή αφήγηση αρχίζει με επίκληση στην Μούσα:
Τραγούδα μου, Μούσα, για την ιστορία της Άνδρου των πολλών δρόμων, μονοπατιών και ακρογιαλιών, για όλες εκείνες τις όμορφες εμπειρίες που μου χάρισε το καλοκαίρι της, όπως και κάθε καλοκαίρι της.
Από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω: Από τις φεγγαρόλουστες βραδιές της, τα υπέροχα μπάνια στην Καμάρα και τις κρυστάλλινες ακρογιαλιές, ή την εκπληκτική παράσταση «Τρωάδες» του Ευριπίδη από το Εθνικό θέατρο. Μια παράσταση που ενίσχυσε την θεωρία που τριβέλιζε το μυαλό μου τα τελευταία χρόνια, ότι δηλαδή, στο σχολείο και ειδικά στο μάθημα της ιστορίας δεν μας έλεγαν όλη την αλήθεια. Μας έλεγαν για παράδειγμα ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας πολεμούσαν σαν ήρωες, γενναίοι και πολυμήχανοι εκπορθητές που δόξαζαν την χώρα μας με τα κατορθώματα τους. Και έρχεται ξαφνικά ο Ευριπίδης να μας αποκαλύψει ότι αυτοί οι ήρωες ήταν στην πραγματικότητα ληστές, λεηλατητές, βιαστές και δολοφόνοι. Μήπως θα ‘πρεπε να ντρέπομαι για την καταγωγή μου! Και σαν να μην έφτανε αυτό, μια άλλη σκέψη ήρθε και τρύπωσε ύπουλα στο μυαλό μου. Υπάρχουν και τώρα κάποιοι άνθρωποι που κατέχουν σημαντικές θέσεις στον χώρο της κοινωνίας, της πολιτικής, των επιχειρήσεων κ. α. που δεν φημίζονται για την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους και το ήθος τους. Μήπως και πάλι θα ‘πρεπε να ντρέπομαι για την καταγωγή μου! Ευτυχώς όμως αυτή την φορά μια άλλη σκέψη με κατέλαβε: Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι με την συμπεριφορά τους και τα έργα τους με κάνουν να νοιώθω περήφανος για την καταγωγή μου, τουλάχιστον σαν Ανδριώτης.
Έχοντας γαλουχηθεί από μικρός στο περιβάλλον της ναυτιλίας βλέπω με ξεχωριστή χαρά την συμβολή των καταξιωμένων συμπατριωτών μας, και όχι μόνον, στον χώρο της κοινωνικής και πολιτιστικής ανάπτυξης του τόπου.
Έτσι από τους πρώτους διδάξαντες, δημιουργούς του Μουσείου της σύγχρονης Τέχνης, απολαύσαμε την πανέμορφη έκθεση του MAN RAY, έναν ύμνο στην γυναικεία μορφή σε όλες της τις εκφάνσεις.
Από την πολύ ωραία έκθεση ζωγραφικής του Ιδρύματος Κυδωνιέως στην καλοκαιρινή Άνδρο του 2015 με τίτλο «Νηπενθή και εωθινά»:
Τα «Νηπενθή» είναι όσα μας απαλύνουν τον πόνο, (χωρίς να τον εξαφανίζουν), κάνοντας μας να αντιμετωπίζομε τα προβλήματα της ζωής με μεγαλύτερη δύναμη και αισιοδοξία. Τα «εωθινά» είναι όσα εμφανίζονται με το φως της μέρας, βοηθώντας μας να δούμε, να συνειδητοποιήσουμε και να ξανασκεφτούμε όλα όσα μας αφορούν, μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα και μια καινούργια αρχή.
Στο ανοικτό θέατρο που δημιουργήθηκε από το πουθενά στις παρυφές της Χώρας είδαμε ένα σωρό ωραίες παραστάσεις που τιμούν το νησί και τους συντελεστές αυτών των εκδηλώσεων. Σημειώνω μεταξύ αυτών την όμορφη συναυλία της Κατερίνας Π. και την παράσταση «Αχαρνής» με εκπληκτικό φινάλε, απόσπασμα από τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη:
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου,
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα και για όλα τα όνειρα,
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…»
Καλό φθινόπωρο, και του χρόνου…
LE.VAL.
