Γεννημένος στα χρόνια του μεσοπολέμου στη «Βαθειά» των Μαινήτων, πριν από 89 χρόνια, στο κατώφλι των 90 χρόνων, ταξίδεψε για το «τελευταίο της ζωής του ταξίδιον», στην τελευταία, χωρίς επιστροφή, «κούρσα» της ζωής του. Το μεγαλύτερο παιδί οκταμελούς οικογένειας. Στην Κατοχή, το 1942, ορφάνεψε από πατέρα και μαζί με την μάννα του, έπεσε στα «βαθειά» της ζωής και της επιβίωσης για να αναθρέψει τα ορφανά. Μεταπράτης προϊόντων, όργωσε όλη την Άνδρο, μαζί με τον αδελφό του τον Γιάννη, Βουνί, Βουρκωτή, Παλιόπολη και αλλού. Κοιμήθηκε στο δρόμο, σε κελιά, σε σπίτια φιλόξενων και φιλάνθρωπων νοικοκυραίων που άνοιγαν την αγκαλιά τους, τις καρδιές και τα σπίτια τους, για να βοηθήσουν τα ορφανά. Προστάτης οικογένειας, προικοδότης των δύο κοριτσιών αδελφών του. Η απόπειρα να ναυτολογηθεί, δεν ευοδώθηκε, παρά τις υποσχέσεις των τότε πλοιοκτητών. Εργατάκι μετά σε συνεργεία στην Αθήνα. Με τα πρώτα του χρήματα, από το 1951, έπιασε το τιμόνι και ασχολήθηκε επαγγελματικά ως ταξιτζής στο νησί. Πρώτα με ξύλινα σκαριά, με μανιβέλες και μετά με το αμερικάνικο ταξί μάρκας Plymouth. Στην Άνδρο , ελάχιστοι οι δρόμοι και πολλοί οι καρόδρομοι. Χωρίς συνεργεία και υποδομές συντήρησης, συνεχείς βλάβες που λύνονταν οι περισσότερες με την εφευρετική του πρωτοβουλία. Θυμάμαι τις παλάμες του, τεράστιες σαν φτυάρια, να αγκαλιάζουν το τιμόνι ή να καλλιεργούν και να μεταμορφώνουν τη γη και να χτίζουν την πέτρα σε αιμασιές. Με την αείμνηστη σύντροφο της ζωής του, την Ευαγγελία, δημιούργησε την οικογένειά του, από τέσσερα παιδιά. Ακάματος, λιτοδίαιτος, ανιδιοτελής, άριστος οικογενειάρχης, συντρέχτης, εξυπηρετικός, ευγενής, ταπεινός. Θρήσκος με τον δικό του διακριτικό τρόπο, αλλά όχι θρησκόληπτος. Τυπικός εκπρόσωπος της γενιάς του Μεσοπολέμου και της Κατοχής, αφανής στυλοβάτης της οικογένειας και της χώρας. Το αγαπημένο του τραγούδι, η «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Β. Τσιτσάνη, που το’ φερε σε «πλάκα» του πικάπ, μόλις πρωτοκυκλοφόρησε. Στα λίγα γλέντια της ζωής του, το χόρευε, ένα ζεϊμπέκικο σαν του Τσαρούχη, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Πριν από 5 χρόνια, αφ’ότου έχασε την «Βαγγελιώ» του , αργά αλλά σταθερά, κατέρρευσε ψυχολογικά.
Σ’ ευχαριστούμε πολυαγαπημένε μας πατέρα και παππού, μεγάλε Τιμονιέρη, για όσα μας πρόσφερες, μας δίδαξες και μας άφησες ως παρακαταθήκη στα παιδιά και στα εγγόνια σου».
Η οικογένειά σου
