Και εκεί που λες πως ποίηση πια δεν υπάρχει, έρχεται η Ιουλία. Με την εύστροφη ματιά και την ευαισθητοποιημένη γραφή της είναι ευθύβολη, μαχητική και συνάμα τρυφερή και γαλήνια, όπως μπορούν να είναι οι… ποιητές.
«Ομοιώματα
Διακοσμητικά ημίγυμνα αντικείμενα, εμείς.
Χειροκροτητές και βοηθοί στις παραστάσεις.
Έχουν τόσες άδειες θέσεις να γεμίσουν.
Θα μπορούσαν βεβαίως με λίγη φαντασία να φτιάξουν πανέμορφα κέρινα ομοιώματα,
με μουσική υπόκρουση και επευφημίες.
Μέσα στο ημίφως, αλήθεια, ποιος προσέχει αν ο διπλανός του έχει ψυχή».
Από την καινούρια της συλλογή με τίτλο «Αναχωρητές» εκδόσεων Γαβριηλίδη.
Η Ιουλία Ζαννάκη-Λιάλιου γεννήθηκε στη Βουρκωτή Άνδρου και μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία. Πρωτοδημοσίευσε ποίηση σε λογοτεχνικά περιοδικά το 1965. Πολύ αργότερα ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου (δημοσίευση ποιημάτων σε λογοτεχνικά περιοδικά -Τραμ, Λωτός κλπ.- χρονογραφήματα σε τοπικές εφημερίδες Άνδρου και Δράμας). Διακρίθηκε σε έξι πανελλήνιους ποιητικούς διαγωνισμούς, ένα παιδικής και δύο νεανικής λογοτεχνίας. Τιμήθηκε το 2003 από το δήμο Νέας Ιωνίας για την προσφορά της στα Γράμματα και τον Πολιτισμό. Είναι Μέλος της ΕΛΒΕ (Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος) και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Από τις εκδόσεις Gutenberg κυκλοφόρησε το καλοκαίρι το καινούριο βιβλίο της: «Βουρκωτή το χωριό που νόμιζαν πως δεν υπάρχει».
