ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟ
Ο Παναγιώτης ήταν ΖΩΗ. Και πόσο απλόχερα την σκόρπαγε στους γύρω του!
H θετική του ενέργεια, το λαμπρό του πνεύμα και το γάργαρο γέλιο του έκαναν την μέρα μας να λάμπει.
Η παρουσία του ή ένα τηλεφώνημά του ήταν πηγή χαράς στην οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη θλίψη της καθημερινότητας μας.
Ενας άνθρωπος αξιοθαύμαστος. Που έδινε μεγαλύτερη αξία στο πνεύμα παρά στην ύλη. Γι’ αυτό άλλωστε υπήρξε ένας ακούραστος μελετητής, προσπαθώντας κάθε μέρα να γίνεται καλύτερος, γνωρίζοντας πως είναι μία αέναη διαδρομή.
Ενας γενναιόδωρος δάσκαλος που μοιραζόταν απλόχερα την γνώση του με τους άλλους, και που προέτρεπε και προέκρινε πάντα το καλό.
Ενας καλωσυνάτος αδελφός, σύζυγος, πατέρας και φίλος, που ότι και αν συνέβαινε άφηνε την θετική μας πλευρά να υπερισχύει στα μάτια του. Συγχωρώντας αδυναμίες και μικρότητες.
Ενας άνθρωπος πραγματικά, αδιαμφισβήτητα και μοναδικά ΦΩΤΕΙΝΟΣ.
Απόδειξη, όλοι εμείς που συνωστιζόμασταν γύρω του… Όχι τυχαία…
Με την ελπίδα πως, παίρνοντας λίγο από την λάμψη του, θα μπορούσαμε να γίνουμε και εμείς μικρά φωτεινά ανθρωπάκια…
Και τώρα η λάμψη του δίπλα μας σβήνει. Η λύπη μας μεγάλη και ανείπωτη…
Οχι για αυτόν…Η φωτεινότητα του τον οδηγεί σε ακόμη πιο φωτεινούς κόσμους…
Η λύπη είναι για εμάς… Γιατί χωρίς αυτόν, χωρίς το φώς του, μείναμε πιά εμείς αυτό που πάντα είμασταν μπροστά του….
απλώς μικρά ανθρωπάκια…
Καλοτάξιδος αγαπημένε μου, μοναδικέ μου φίλε.
Π.Β.
