Βοηθούσε παντού και πάντα, δεν αρνήθηκε ποτέ να πάει και στα πιο απομακρυσμένα χωριά, με το μουλάρι, ό,τι ώρα κι΄ αν ήταν, όσο κουρασμένος κι΄ αν ήταν, υπό οιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, ακόμη και με βροχή και με χαλάζι. Σε πιο κοντινά μέρη πήγαινε και με τα πόδια. Πήγαινε, ακόμα κι΄ όταν ήξερε ότι ήταν η πιο απλή περίπτωση και δεν συνέτρεχε άμεση ανάγκη.
«Εγώ, προσωπικά, -θα πει η κόρη του Ελένη- το έχω βιώσει αυτό. Θυμάμαι, μία φορά, είχε έρθει από τα Συνετί, όπου είχε πάει με το μουλάρι, διότι δεν υπήρχε αυτοκινητόδρομος, στις 3 το πρωί και τον ξύπνησαν στις 5 για να πάει σε ένα σπίτι στην Χώρα για μία απλή γρίπη. Αυτό ήταν μία από τις πάμπολλες περιπτώσεις. Ήταν ακούραστος και αεικίνητος και όταν, από την πολλήν εργασίαν, κάποτε κουραζόταν, αυτό το ξεχνούσε μπροστά στην προσφορά του προς τούς συνανθρώπους του.
Μία φορά, μού είπε, -συνεχίζει η Ελένη Καίρη- ότι πηγαίνοντας σε ένα χωριό, έφυγε το πόδι του από τον αναβατήρα και έπεσε στο ποτάμι, με το άλλο πόδι του εγκλωβισμένο στον άλλον αναβατήρα. Ήταν μέσα στο ποτάμι και το μουλάρι δεν σταμάτησε να τρέχει, σύροντας τον! Τα κατάφερε κάποια στιγμή να κρατήσει τα γκέμια και να σταματήσει το μουλάρι και έτσι σώθηκε! Ήταν πολύ ψύχραιμος και θαρραλέος».
Στους λιγοστούς φτωχούς τής τότε Άνδρου, προσέφερε τις υπηρεσίες του δωρεάν και, επί πλέον, τούς έδινε φάρμακα και χρήματα, χωρίς να το γνωρίζει κανείς αυτό, καμιά φορά, ούτε η ίδια του η οικογένεια.
Στον τομέα τής ψυχαγωγίας έχει αφήσει εποχή. Άριστος χορευτής και τραγουδιστής, με μεγάλες ικανότητες υποκριτικής, διοργάνωνε γλέντια και ήταν ο πρώτος που πήγαινε, πανταχού παρών σε αυτά. Μεγάλος γλεντζές και φαρσέρ, έκανε τον κόσμο να λύνεται στα γέλια με τα αστεία του. Ο Μανώλης Ψυχάλης αναφέρει με μεγάλη νοσταλγία, πώς ο Πέτρος Καίρης οργάνωνε μοναδικές εκδηλώσεις και γλέντια.
«Όσον αφορά τα φάρμακα, επισημαίνει η Ελένη Καίρη- ήταν φειδωλός στην χρήση τους. Δεν έδινε παρά μόνον τα απαραίτητα, όταν υπήρχε ανάγκη. Κάποτε μού είπε ότι είχε πάει στο Συνετί και διεπίστωσε βρογχίτιδα, εκεί όπου τον είχαν καλέσει. Σκέφθηκε, επειδή ίσως περίμεναν να δώσει φάρμακα: “θα δώσω φάρμακα για μίαν απλήν βρογχίτιδα;΄Οχι! Θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει!” ‘Οπως μού έχει πει η μητέρα μου, έκανε καλά τον κόσμο μόνο με τα λόγια. Ήταν εναντίον των φαρμάκων, όταν δεν παρίστατο ανάγκη και ιδίως κατά των αντιβιοτικών για ίωση (γρίπη). Με είχε διδάξει για το θέμα αυτό, όπως και για τις επιβλαβείς επιπτώσεις τής κορτιζόνης, η οποία, σε καμμίαν περίπτωση, δεν πρέπει να χορηγείται για στομαχικές οχλήσεις, διότι, αν υπάρχει έλκος, το οποίον δεν έχει διαγνωσθεί μπορεί να προκληθεί διάτρησης στομάχου, η οποία καταλήγει σε θάνατον. Το έλκος, ο πατέρας μου το ψηλάφιζε χωρίς να έχει ανάγκη να δει ακτινογραφία. Μπορεί να ψηλάφιζε το στομάχι ενός ασθενούς μισήν ώρα, αν υποπτευόταν έλκος, μέχρι να το πιάσει. Μού είχε, μάλιστα, πει ότι υπάρχει έλκος το οποίον είναι κρυμμένο και πολύ μικρό και τότε ίσως να χρειάζεται ακτινογραφία. Σπανίως συνιστούσε ακτινογραφία, διότι μπορούσε, τα περισσότερα, να τα διαγνώσει με την εξέταση. Μία φορά, ένας ακτινολόγος στην Αθήνα, στον οποίον είχε πάει ένας ασθενής τού πατέρα μου, έμεινε άφωνος όταν τού είπε τι είχε πιστοποιήσει ο ιατρός Καϊρης με την εξέτασιν και μόνον. “Είναι δυνατόν”, είπε, “πώς έκανε αυτήν την διάγνωση χωρίς ακτινογραφία;” Μερικές άλλες, χαρακτηριστικές περιπτώσεις, από τις αναρίθμητες στην ιατρική του ιστορία, είναι οι εξής:
Ο προσφάτως, επίσης εκλιπών, αείμνηστος Γεώργιος Φαλαγγάς, όποτε συναντούσε εμένα ή τον σύζυγό μου Dieter Bartels, μάς έλεγε ξανά και ξανά την ίδια ιστορία, διότι είχε υπάρξει καταλυτική για την ζωή του: “Ο πατέρας σου ήταν ο σωτήρας μου. –έλεγε ο Φαλαγγάς- χωρίς εκείνον, εγώ θα ήμουνα ορφανός. Είχε βγει η κοίλη τού πατέρα μου και, αν δεν είχε έρθει ο δικός σου ο πατέρας, θα είχε πεθάνει. Είχαμε φωνάξει άλλους γιατρούς, αλλά δεν είχαν μπορέσει να κάνουν τίποτα. Ο πατέρας σου δεν ήταν ακόμα γνωστός στις Στενιές, διότι δεν ήταν πολύς καιρός που είχε έρθει, ήταν παλικαράκι, είχε έρθει με το αμπέχονο από την Αλβανία, τον είχε, όμως, ακουστά η οικογένειά μου. Ήταν απελπισμένοι για την κατάσταση τού πατέρα μου και είπαν: “Δεν φωνάζουμε τον Καϊρη που λένε ότι είναι καλός;” Όταν ήρθε ο πατέρας σου, οι γυναίκες έκλαιγαν και εκείνος με αυστηρό ύφος τούς είπε: “Δεν θέλω κλάματα, δεν θέλω κλάματα. Ελάτε να δείτε πώς θα βάλω μέσα την κοίλη με τρείς κινήσεις.” Και για να τις διασκεδάσει και να τις εμψυχώσει τους είπε στα αγγλικά: “Κοιτάξτε, one, two, three, και έβαλε την κοίλη μέσα.” Την ιστορία αυτή –προσθέτει η Ελένη Καίρη -την γνωρίζω και από τον πατέρα μου, οπότε την περιέγραψα και με τα δικά του λόγια, τα οποία ταυτίζονται με εκείνα τού Γεωργίου Φαλαγγά, ο οποίος την αναφέρει σε ένα από βιβλία του, που εδώρισε στον πατέρα μου.
