Κάποτε – συνεχίζει η Ελένη Καίρη- ο θείος μου ο Γιάννης ο Τσατσόμοιρος πήρε ένα ταξί στην Αθήνα. Πιάνοντας κουβέντα με τον ταξιτζή, τού είπε ότι ήταν από την Άνδρο. Ο ταξιτζής, τότε, τον ρώτησε: ‘Μήπως γνωρίζετε έναν γιατρό Πέτρο Καϊρη από την Άνδρο;” “Αν τον γνωρίζω”, είπε ο θείος μου. “Έίναι σύγγαμβρός μου΄” “Τι λέτε κύριε”, τού είπε ο ταξιτζής. “Σας παρακαλώ, δώστε του τις θερμές μου ευχαριστίες, με έσωσε. Έπασχα από άσθμα, και πού δεν είχα πάει, από καθηγητή σε καθηγητή και κανείς δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Μία ημέρα, μπήκε ένας κύριος στο ταξί. Όταν με άκουσε να βήχω, μού είπε ότι είχα άσθμα. Μού είπε ποιος ήταν και ότι ήταν γιατρός στην Άνδρο και μού έδωσε ένα φάρμακο. Με έσωσε, κύριέ μου, με έσωσε, να είναι καλά ο άνθρωπος και να βοηθάει τον κόσμο. Τις θερμές μου ευχαριστίες να τού δώσετε, τις πιο θερμές μου ευχαριστίες΄”
Κάποτε, μού διηγήθηκε ο πατέρας μου μία μοναδική ιστορία. Είδε έναν άγνωστο σε ένα καφενείο, δεν ξέρω πού. Παρατήρησε ότι έτρεμε και έτρεξε, αμέσως, τον πήρε και τον πήγε άρον-άρον στον νοσοκομείο. Ήταν θέμα ελαχίστου χρόνου να πεθάνει. Τού έκανε μετάγγιση αίματος και τον έσωσε. H ασθένειά του είχε προκληθεί από ένα σπάνιο μικρόβιο, το οποίο είχε πάρει από ένα ψάρι, που είχε φάει και το οποίον ψάρι, το είχε πάρει από ένα πρόβατο που έβοσκε δίπλα στην θάλασσα! Αυτό το μικρόβιο δεν σκοτώνεται στους 250 βαθμούς τού βρασμού, αλλά στους 400 ή 450, δεν θυμάμαι ακριβώς.
‘Όταν έμενα στην Γερμανία, είχα μία ημέρα πόνους στον κόκκυγα. Τηλεφώνησα τού πατέρα μου και μού είπε να φάω πατάτες τηγανιτές. Τις έφαγα και μού πέρασαν οι πόνοι. Δεν θυμάμαι για ποιον λόγο, μού το είχε εξηγήσει. Δεν μπορούμε τώρα να τον ρωτήσουμε, σάς συνιστώ, όμως, να φάτε πατάτες τηγανιτές αν τυχόν έχετε πόνους στον κόκκυγα, θα περάσουν αμέσως!
Ο φίλος μου, ο Νίκος ο Σιγάλας είχε τον πατέρα μου σαν δεύτερο πατέρα του. Μού είχε εξιστορήσει λεπτομερώς τις ιατρικές του επισκέψεις στο σπίτι τους, όταν ήταν μικρός και πόσο τού έπαιζε και τι ιστορίες τού έλεγε για να του κάνει ένεση.
Τα παιδιά δεν φοβόντουσαν τον γιατρό και την ένεση που μπορεί να τούς έκανε, όπως μού είπε η Νίκη η Μαρκιανού το καλοκαίρι, γιατί τους έκανε αστεία, τους έπαιζε και τους έλεγε διάφορες ιστορίες, τα διασκέδαζε και η εξέταση και η ένεση ήταν πια σαν παιγνίδι. “Ήταν τόσο γλυκομίλητος, μού είπε, δεν φοβήθηκα ποτέ την ένεση!”
Ο Νίκος Σιγάλας, επισκέφθηκε τον πατέρα μου είκοσι ημέρες πριν αποβιώσει. Πήγαμε μαζί και παρ’ όλον ότι μόλις είχε ξαπλώσει, μόλις είδε τον Νίκο, θέλησε, αμέσως, να καθίσει και πάλι στην καρέκλα.
Αρχίσαμε να λέμε τις ιστορίες των παιδικών χρόνων, ο Νίκος τού διηγήθηκε όλα τα περιστατικά και ο πατέρας μου χαιρόταν να ακούει. Ο Νίκος τον παρεκάλεσε να κάνει ένα χαρακτηριστικό “ο,ο” που έκανε όταν ανέβαινε τις σκάλες για να εξετάσει τον μικρό του ασθενή και ο Νίκος, τότε, ξεχνούσε τον φόβο του για την ένεση. Μετά τού είπε για τις ιστορίες, τις οποίες τού έλεγε και, όπως τον άκουγε ο Νίκος με προσήλωση, τού έκανε την ένεση χωρίς να το καταλάβει. Αυτά και άλλα πολλά είπαμε και τραγούδησε και λίγο μαζί μας, το τραγούδι που μού έλεγε όταν ήμουνα μικρή, το “μα και θαρρώ πως θα τα μπλέξω, απ’ την Κική και την Κοκό πια να διαλέξω.” Τόσο ο Νίκος όσο και εγώ ξέραμε ότι σε λίγο θα έφευγε. Εκείνος, το εγνώριζε, καλύτερα από όλους και απήλαυσε εκείνο το βράδυ από τα βάθη τής καρδιάς του και κοιμήθηκε σαν πουλάκι. Έμεινε καθιστός δύο ολόκληρες ώρες. Ήταν, εκείνο το βράδυ, σαν μία αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση.
Ευχαριστώ, όλως ιδιατέρως, τον Νίκο για τις ωραίες στιγμές τις οποίες χάρισε στις ύστατες ημέρες του δευτέρου πατέρα του, ο οποίος τον είχε, και εκείνος, σαν παιδί του. Οι γονείς μας ήταν αδελφικοί φίλοι.
Η παρατηρητικότητα τού πατέρα μου ήταν απαράμιλλη, γι’ αυτό, μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε, ιδιαζόντως δύσκολη, διάγνωση. Ακόμα και από το τηλέφωνο μπορούσε να διαγνώσει πιο απλές περιπτώσεις. Μού έμαθε να βλέπω αν πάσχει κανείς από θυρεοειδή, από υπερλειτουργία ή από υπολειτουργία.
Μία φορά, στο αεροδρόμιο τής Ζυρίχης, όπως καθόμαστε στο εστιατόριο, μού έδειξε δύο άνδρες και μού είπε τι συμπτώματα διέκρινε από το πρόσωπό τους και μόνον. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει σαν γιατρό δεν ήταν μόνον οι γνώσεις του, οι οποίες ήταν απεριόριστες, διότι ποτέ δεν έμεινε μόνο με εκείνες τού πανεπιστημίου. Διάβαζε συνέχεια και παρακολουθούσε όλες τις εξελίξεις στον τομέα τής ιατρικής. Εγνώριζε πράγματα, ακόμα όταν σταμάτησε να εργάζεται, πολύ πριν γίνουν ευρέως γνωστά. Ήταν και η αγάπη του για την ιατρική, η ήδη αναφερθείσα, εξέχουσα, παρατηρητικότητά του και η αγάπη και η φροντίδα με την οποίαν περιέβαλλε τούς ασθενείς του. Ήταν ένας πολυπράγμων και πολυσχιδής άνθρωπος με υπέρμετρες γνώσεις σε όλους τους τομείς. Έγραφε ποιήματα, τα οποία ποτέ δεν εδημοσίευσε, είχε μεγάλη αίσθηση τού χιούμορ και λάτρευε την ζωή, γι’ αυτό και έσωσε τόσον πολύ κόσμο, πίστευε στην ζωή και την προσέφερε όπου μπορούσε. Πολλές φορές μού μιλάνε στην Άνδρο για τον πατέρα μου. Οι οδηγοί ταξί, μού λένε διάφορες ιστορίες, ένας μάλιστα, τον είχε βοηθήσει σε μία περίπτωση τραυματισμού όταν έραψε ένα πόδι, κρατώντας, όπως τού είχε πει ο πατέρας μου, το πόδι τού ασθενούς, ο αγωγιάτης που τον πήγαινε με το μουλάρι και πριν από εκείνον ο πατέρας του. “Ερχόμουνα και τον έπαιρνα από την στροφή Καϊρη, και πού δεν πηγαίναμε”, μού λέει ο Παντελής, όταν περνάω από το σπίτι του για να πάω στον Νειμποριό για μπάνιο το καλοκαίρι. Πόσες φορές ξενύχτησα μαζί του στα χωριά όπου τον καλούσαν και μέναμε όλη την νύχτα.” Γυναίκες από χωριά με πλησιάζουν σε καταστήματα μέσα και μού μιλάνε για τον εκπληκτικό γιατρό που έχασαν, επειδή δεν εργαζόταν πια, σε γάμους και άλλες εκδηλώσεις, παντού συναντώ κόσμο, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, οι οποίοι μού μιλούν με περίσσεια αγάπη και θαυμασμό για τον Πέτρο τον Καϊρη και για την προσφορά του στον τόπο, για τα καλά που έκανε, για το πόσον κόσμο έσωσε, μού μιλάνε, για τον θρύλο, για “τον θεό τού νησιού”, όπως τον αποκαλούν. Σε μία χοροεσπερίδα τού Λυκείου Ελληνίδων, στο Λονδίνο, είμαστε στο ίδιο τραπέζι με τον διευθυντή τού Λάτση, τον κύριο Ντόντο. Συζητώντας μού είπε ότι ο πατέρας του ήταν ένας πολύ καλός και αγαπητός γιατρός στην Κόρινθο, τού μίλησα και εγώ για τον δικό μου και μού είπε κάποια στιγμή: “Αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομία που έχουμε, εσείς από τον πατέρα σας και εγώ από τον δικό μου, η αγάπη τού κόσμου.”
