Καλά, πολύ καλά κάνεις αγαπητή Έλσα και αρχίζεις να παρατηρείς και να εικονογραφείς τις προσπαθείς απλών ανθρώπων που με μικρές δυνατότητες αλλά με περίσσια αγάπη και σεβασμό γι’ αυτά τα διάσπαρτα εκκλησάκια, τα μικρά προσκυνητάρια, που χέρια ευλαβών προγόνων μας έκτισαν και φρόντισαν γενιές και γενιές.
Έπειτα ήλθε η εσωτερική μετανάστευση, η μετανάστευση γενικότερα. Αυτοί που τα φρόντιζαν γέρασαν ή έφυγαν για πάντα. Ορισμένα ρίμαξαν καθώς έλειψε η φυσική διαδοχή στη φροντίδα. Ευτυχώς δεν ξεχάστηκαν και ένα – ένα τα περισσότερα τώρα πια επισκευάζονται και λειτουργούνται.
Ο Αη Λιας του Γιαννισαίου, κτισμένος – Κύριος είδε πότε – πάνω στο πλάκωμα του ομώνυμου κωνικού βουνού είναι ένα από αυτά. Δύσκολος, πολύ δύσκολος στο δρόμο. Όταν όμως φθάσεις η καταπληκτική θέα σε αποζημιώνει. Τίποτα δεν εύχομαι, κάθε χρόνο μετά τη λειτουργία, τίποτε δεν επιθυμώ περισσότερο, οι προσπάθειες μας να βρουν μιμητές και ποτέ μα ποτέ να μην εγκαταλειφθεί στη φθορά του χρόνου.
Με εκτίμηση
Αγγελική Καρπούζη Αύγουστος 2011
