Της ΔΑΝΑΗΣ Α .ΜΠΑΣΑΝΤΗ
Άνδρος, παραμονές καλοκαιριού. Το κρύο και η υγρασία υποχωρούν στο μεγάλωμα της μέρας. Η φύση αλλάζει όψη, τα χλωρά χορτάρια ξεραίνονται και η απέραντη γαλάζια θάλασσα απλώνεται ήρεμη κι αστραποβολεί στον ήλιο.
Ιδανικός προορισμός, καταφύγιο από τις αυξανόμενες έγνοιες τις σκοτούρες, τα μαύρα σύννεφα της πολιτικής, τη διολισθαίνουσα οικονομική κατάσταση, τη καταστροφολογία και την αβεβαιότητα, είναι οι διακοπές, η έξοδος, το ταξίδι… Ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που περιμένουμε, δεν πάμε εκεί που ονειρευτήκαμε, ή βρισκόμαστε σε καταστάσεις ροκ…!
Ήταν κατακαλόκαιρο θυμάμαι. Το πλοίο της γραμμής έδεσε μετά από καθυστέρηση στο λιμάνι της Ραφήνας. Μεσημέρι, μα το μελτέμι είχε αρχίσει να δροσίζει. Στην ουρά των αυτοκινήτων κορναρίσματα. Οι οδηγοί είχαν παρατάξει τα φορτωμένα οχήματα τους για να προλάβουν να μπούνε στο γκαράζ του καραβιού πριν αυτό γεμίσει. Όταν άνοιξε ο καταπέλτης όρμησε πρώτα το πλήθος των πεζών. Μητέρες με μωρά στην αγκαλιά που έκλαιγαν γοερά, γιαγιάδες και παππούδες που έσερναν τα μπαγκάζια τους, τουρίστες με ψηλά εκδρομικά σακίδια, παπάδες, μαθητές, κυρίες με σκυλάκια και μοτοσικλετιστές.
Στην πρώτη γραμμή ένας πλανόδιος κουλουρτζής με το τρίκυκλο του. Έστεκε μπροστά από τους κάβους και ενώ οι λιμενεργάτες του έλεγαν κάθε τόσο να κάνει στην άκρη, εκείνος αδιαφορούσε, συνεχίζοντας να διαλαλεί: «Φρέσκα κουλούρια! Κρύα νερά!»
«Από την άλλη, πάρτο αλλιώς..!», φώναζε ο ύπαρχος σ’ ένα φορτηγατζή, «Τώρα όλο δεξιά! Ίσιωνε! Έλα, έλα! Δέσε!» «Μπες στην άλλη γραμμή κυρία μου! Από δω πάνε για Τήνο.» «Άλλος για Άνδρο; Για Μύκονο αριστερά!»
Τα καυσαέρια, τα φρεναρίσματα, οι αναθυμιάσεις και οι βρυχηθμοί των μηχανών καταλάγιασαν όταν πια έκλεισε ο καταπέλτης. Στο σαλόνι επικρατούσε το αδιαχώρητο. Οι τελευταίοι τυχεροί βρήκαν μια πλαστική καρέκλα να στριμώξουν κάπου ανάμεσα, σε μικρά που φώναζαν, αποσκευές, το κλουβί μιας γάτας, το μπαστούνι του παππού και την κιθάρα κάποιου φοιτητή. Άσε που έπρεπε να σταθούν ξανά στην ουρά για τον φραπέ τους.
Ο καιρός φρέσκαρε. Το πλοίο άρχισε να κουνάει γερά και ήταν δύσκολο να σταθεί κανείς όρθιος. Στο Γαύριο το καράβι δυσκολεύτηκε να δέσει και να ξεφορτώσει, μια νταλίκα είχε δεθεί σε λάθος σειρά κι έκλεισε την έξοδο σε επιβατικό για Άνδρο. Μέχρι να γίνει η μανούβρα έφυγε ένας κάβος, το πλοίο ξεκόλλησε από το μόλο κι όταν επιχείρησε να ξαναπλησιάσει, μες την αντάρα του μελτεμιού, έχασε τις άγκυρές του! Μετά τράβηξε για Τήνο, οπού έμεινε δεμένο μέχρι να βρουν δύτες τις άγκυρές και να τις ξαναφορτώσει… Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι διαδρομές μου για την Άνδρο. Με ένα επεισοδιακό ταξίδι!
Όταν είναι να φύγει το πλοίο σχέδια, όνειρα, φιλοδοξίες και μεγάλες προσδοκίες σαλπάρουν μαζί του. Ο προορισμός τους δίνει ένα νόημα και η τροχιά του γίνεται σημείο αναφοράς στην επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά μας.
Ας μην ξεχνάμε να ζούμε και να απολαμβάνουμε αυτό το ταξίδι! Κι όσα αναπάντεχα προκύψουν, που άστοχα μας παρεκκλίνουν για λίγο από την πορεία μας, έχουν πάντα κάτι να μας πουν και να μας μάθουν, για τον τελικό προορισμό.
