Είμαι η κυρία Μαρία από την Άνδρο. Ξέρετε, εγώ που είχα ρωτήσει και μάθει για την λειτουργία της ανακύκλωσης και για την κομποστοποίηση και που ήμουν πρόθυμη να τα εφαρμόσω όλα, βήμα προς βήμα. Και ακόμη είμαι. Ακόμη προσπαθώ. Προσπαθώ η ανακύκλωση να γίνει τρόπος ζωής, γιατί έτσι πρέπει να είναι. Να σας πω τι έκανα: Αγόρασα τρεις πλαστικούς κάδους –από το super market σε τρία χρώματα, κίτρινο μπλε και γκρι, -για να μην τα μπλέκω στον διαχωρισμό- τους τοποθέτησα στην αποθήκη του σπιτιού μου και όταν γέμιζαν, τους φόρτωνα στο αυτοκίνητο και πήγαινα γραμμή για τους αντίστοιχους κάδους στον επαρχιακό δρόμο.
Εδώ αρχίζουν τα προβλήματά μου. Οι κάδοι σπάνια ήταν άδειοι. «Έφαγα» στα μούτρα τα κουτάκια από την coca cola που στην προσπάθεια μου να τα ρίξω στον κάδο ο αέρας μου τα πήρε και τα σκόρπισε στο δρόμο. Μια γάτα πετάχτηκε μέσα από τον κάδο την ώρα που προσπαθούσα να συμπιέσω την δική μου σακούλα από την μια μεριά. Τα σκουπίδια ήταν τόσο ψηλά που δεν έβλεπα την πίσω μεριά του κάδου. Βέβαια, μόνο για ανακύκλωση δεν ήταν αυτά που υπήρχαν στον συγκεκριμένο κάδο αφού το ζωντανό έτρωγε κανονικό φαΐ εκεί.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, όταν γύρισα στο σπίτι μου είχε για μια ακόμη φορά κοπεί το νερό. Όταν την άλλη μέρα το νερό ήρθε, τα ασφαλιστικά του θερμοσίφωνου άνοιξαν, το νερό έτρεχε ανεξέλεγκτα και χωρίς σταματημό από την μεγάλη πίεση. Αναγκάστηκα να ανοίξω τις άλλες βρύσες για να μετριάσω την πίεση και ουσιαστικά να πετάω το νερό, που με τόση προσπάθεια μαζεύτηκε στην δεξαμενή του χωριού.
Το κακό βέβαια είναι ότι αυτό δεν συνέβη μόνο μια φορά!
Το κακό είναι πως ο κουνιάδος μου ο Γιάννης, που έχει το κτήμα του κοντά στην δεξαμενή, βλέπει το νερό που πάει στην δεξαμενή να υπάρχει σε μεγάλη ποσότητα. Δικαιολογημένα βέβαια, αφού πέρσι τον χειμώνα και βροχή έπεσε, αλλά και χιόνια. Άρα νερό υπάρχει και αντί να πάει στους κατοίκους, πάει στην θάλασσα.
Ο πρόεδρος της περιοχής μας περνάει τις μέρες του με ένα κατσαβίδι ολημερίς κι ολονυχτίς στο δρόμο. Την μια κάπου τρύπησε μια σωλήνα, την άλλη κάπου κλείσανε μια βάνα, την άλλη το νερό της δεξαμενής πότισε ανεξέλεγκτα κήπους, την άλλη γέμισε μια πισίνα… Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια και τι ψέματα. Δεν ξέρω τι να πω. Τα εγγόνια μου, μου είπαν να μην στεναχωριέμαι, «αυτά συμβαίνουν και στην Χώρα». Μόνο που εκεί, το νερό κοβόταν κάθε νύχτα, μέχρι τα ξημερώματα, για ένα διάστημα. Εκεί είχανε πρόβλημα με τις αντλίες. Δεν είχαν χρήματα να τις συντηρήσουν; Δεν είχαν χρόνο να το κάνουν; Δεν ξέρω. Δηλαδή να παρηγοριέμαι εγώ, που δεν έχω νερό στο χωριό, αφού δεν έχει και η πρωτεύουσα;;; Πάντως, τουλάχιστον τα σκουπίδια μαζεύτηκαν. Γιατί κάποια στιγμή, το νησί γέμισε ολόκληρο μικρές χωματερές. Βέβαια, τα εγγόνια μου πάλι, μου είπαν ότι «κάποια στιγμή, με άδεια μάλιστα, είμαστε το μόνο μέρος που πετά τα σκουπίδια του στην θάλασσα»…Τώρα αυτό τώρα είναι καλό;
Τώρα έχει έρθει στο νησί δεματοποιητής. Αυτός κάνει τα σκουπίδια πακέτα. «Αλλά εμείς δεν πρέπει να αφήσουμε την ανακύκλωση», μου είπαν τα εγγόνια. Τώρα, να πω την αλήθεια, καθαρά είμαστε. Είμαστε όμως, όπως πρέπει να είμαστε και τι θα γίνει αύριο; Δεν πρέπει τα βασικά θέματα, της ύδρευσης της αποχέτευσης και των σκουπιδιών να λυθούν κάποτε; Οι λογαριασμοί του νερού που δεν καταναλώσαμε και χυνόταν στο δρόμο είναι δίκαιο να τους πληρώσουμε εμείς; Η «μπόχα» από τα σκουπίδια πως θα μεταφραστεί στα δημοτικά τέλη; Τα εγγόνια μου, μου είπαν μια παροιμία που την διάβασαν στο σχολείο. «Όταν το τελευταίο δέντρο καεί, ο τελευταίος ποταμός ρυπανθεί και πεθάνει το τελευταίο ψάρι, τότε ο άνθρωπος θα διαπιστώσει πως δεν μπορεί να τραφεί με χρήματα.» Εγώ συμφώνησα. Εσείς;
