Της ΔΑΝΑΗΣ Α. ΜΠΑΣΑΝΤΗ
Φέτος την Μεγάλη εβδομάδα του Πάσχα στη Άνδρο προοιώνιζε καλό καιρό. Βγήκαμε λοιπόν στη φύση να εισπνεύσουμε άνοιξη. Την μοναδική πλούσια μεθυστική μυρωδιά του ανθισμένου σπάρτου που μόνο στην Άνδρο έχω αισθανθεί. Βέβαια αυτή η φυσική ομορφιά δεν κράτησε για πολύ.
Το βράδυ της Μ. Τετάρτης ο βοριάς φυσούσε δυνατά. Καθώς κοιτούσαμε την φωτισμένη Χώρα από ψηλά, μια μυρωδιά καμένου μας ήρθε. «Η ταβέρνα ψήνει Μ. Τετάρτη;» αναρωτηθήκαμε. Αλλά όταν στρέψαμε τα κεφάλια μας πάνω από το σπίτι μας στο Άνω Υψηλού είδαμε ότι είχε πιάσει φωτιά!
Στο σημείο που μαινόταν η πύρινη λαίλαπα, έσπευσαν η πυροσβεστική, οι εθελοντές και κάποιοι τολμηροί κάτοικοι. Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες έσβηναν την φωτιά που όλο και κύκλωνε την περιοχή. Κάποια στιγμή μετά τις 3.00-3.30 η φωτιά έπεσε. Εκατοντάδες στρέμματα χαμηλής δασικής γης είχαν αποτεφρωθεί. Όμως, τα σπίτια είχαν σωθεί. Καψαλισμένοι, τινάζοντας την στάχτη από πάνω τους άρχισαν οι πρώτοι να φεύγουν κατά τις τέσσερις. Αξίζει να επαινέσουμε όσους προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στην κατάσβεση της φωτιάς!
Όταν ξημέρωσε η επόμενη μέρα τα αποτελέσματα της πυρκαγιάς καμένα κατσίκια και μια μαύρη αντιπυρική ζώνη πάνω από το χωριό έμεινε να θυμίζει το καπνομάνι της προηγούμενης βραδιάς. Τα αίτια που προκάλεσαν την πυρκαγιά φυσικά δεν βρεθήκαν. Μόνο εικασίες κατοίκων και περαστικών. Ευτυχώς αυτά τα απερίσκεπτα αναστάσιμα πυροτεχνήματα που τόσο συχνά βάζουν φωτιές στα μπατζάκια μας καταφέραμε και τα σβήσαμε.
Έχουμε όμως και τους άλλους ακόμα πιο απερίσκεπτους εμπρησμούς που μας κατακαίνε κάθε καλοκαίρι. Όπως εκείνη η πύρινη λαίλαπα που εξαπολύθηκε πέρσι το καλοκαίρι και το νησί μας υπέστη μεγάλες ζημιές από το Βουνί μέχρι τον Όρμο Κορθίου. Μια πυρκαγιά που κατέστρεψε εκτός από το φυσικό τοπίο και περιουσίες.
Όμως έχουμε και τις άλλες ολοχρονίς άσβηστες οικονομικές και πολιτικές πυρκαγιές που έτσι άσκεφτοι που είμαστε δεν κάνουμε κάτι να τις περιορίσουμε. Εξαπολύουμε λόγια επιθετικά. Λόγια πυρωμένα στον αέρα. Λόγια πυροτεχνήματα. Και μετά κοιτάμε σαν πυρομανείς να δούμε αν θα μείνει τίποτα όρθιο για να εξαπολύσουμε και την επόμενη πύρινη λεκτική καταιγίδα.
Δυστυχώς, βάζουμε μόνοι πολλές φωτιές στα μπατζάκια μας σ’ αυτόν τον τόπο. Και μετά τρέχουμε να τις σβήσουμε. Πιο λογικό δεν θα ήταν να μην συμπεριφερόμαστε σαν πυρομανείς αρχικά για να μην τρέχουμε σαν τρελοί τελικά;