Γράμμα από τον Νότιο Ατλαντικό
Καλησπέρα Πέτρο,
Είμαστε αρόδο. Μερικά μίλια από τη Βραζιλία. Η σκέψη για ότι συνέβη με τρελαίνει. Θέλω να πω πολλά. Αλλά τι μπορεί να πει κάποιος στον πατέρα η στη μητέρα ενός 17χρόνου που έφυγε με βίαιο και άδικο τρόπο από τη ζωή πριν λίγες ώρες. Θα προσπαθήσω, όμως, να γράψω δύο λόγια.
Τον Νίκο τον χαιρόμουνα γιατί στη σύντομη ζωή του κατάφερε και διαμόρφωσε μια άποψη. Και αυτή την έκανε τρόπο ζωής. Έζησε, όσο έζησε, απλά και αυθεντικά. Χωρίς προσποιήσεις. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λίγο «παλαιομοδίτικης» αντίληψης. Εμένα αυτό μου άρεσε…
Έρχεται κάποια στιγμή που μεγάλα γεγονότα μας χαράζουν. Όπως αυτό που συνέβη στην οικογένεια σου, στην οικογένεια μας. Ας σιωπήσουμε. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας για το πώς φτάσαμε ως κοινωνία στο σημείο νέοι να σκοτώνουν άλλους νέους με αυτοκίνητα. Ας προσευχηθούμε με όποιον τρόπο μπορεί και αισθάνεται ο καθένας..
Διάβασε τις σκόρπιες σκέψεις μου σαν κατευόδιο στο Νίκο. Και να ξέρεις: Σε αυτή τη ζωή υπάρχουν οι ζωντανοί, υπάρχουν οι ναυτικοί, υπάρχουν και οι πεθαμένοι.
Εμάς τους ναυτικούς μας έχει σημαδέψει η μοίρα λόγω της δουλειάς μας. Έτσι στα μυστήρια, όπως οι γάμοι, τα βαφτίσια, αλλά και στον σημερινό «γάμο» του Νίκου δεν θα είμαστε μαζί. Αδελφέ μου δεν βρεθήκαμε ποτέ μα ποτέ μαζί να μοιραστούμε αυτές τις στιγμές. Γιατί είμαστε ναυτικοί. Γιατί ζούμε μια ζωή μόνοι και μακριά…
Κοιτώ πάνω τον έναστρο ουρανό και σκέφτομαι «life is a moment in space», όπως έλεγε κι εκείνο το παλιό ερωτικό τραγούδι…
Σταμάτης
* Το παραπάνω γράμμα έγραψε ο πρώτος μηχανικός Σταμάτης Δελαγραμμάτικας, από τα Λειβάδια, στον αδελφό του Πέτρο Δελλαγραμμάτικα, πρώτο καπετάνιο, όταν έμαθε τον χαμό του 17χρόνου γιού του Πέτρου. Το γράμμα δημοσιεύεται εδώ ως φόρος τιμής στους ναυτικούς μας.
