“Η θαυμαστή εμφάνιση της Αγίας Μαρίνας σε Μοναστήρι”

Ο Κυριάκος επρόκειτο να κάνει μια εγχείρη­ση στο πόδι και εισή­χθην στο νοσοκομείο την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως χαρακτηριστι­κά μας λέει ο ίδιος: “Μετά την εκκλησία πήγα στο νο­σοκομείο μαζί με την κόρη μου, που είναι νοσοκόμα. Μου έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις και ό­ταν πήγα στο δωμάτιο μου, πή­ρα τηλέφωνο στο μοναστήρι να αναφέρω ότι θα κάνω εγχείρηση. Οι πατέρες με καθησύχασαν και μου είπαν, ότι θα προσευχηθούν και όλα θα πάνε καλά. Έκλεισα το τηλέφωνο και πλά­γιασα να ξεκουραστώ, διότι δεν το κρύβω είχα μεγάλο φόβο, ε­πειδή το πόδι μου ήταν σε άθλια κατάσταση από προηγούμενες εγχειρήσεις, άρχισα να καλώ τους Αγίους να με βοηθήσουν και ιδιαι­τέρως την Αγία Μαρίνα που πο­λύ την ευλαβούμαι.

Δευτέρα πρωί 27 Μαρτί­ου, ετοιμάστηκα, έκανα το Σταυρό μου και ξεκι­νήσαμε για το χειρουρ­γείο, ξαπλωμένος πάνω σ’ ένα τρόλεϊ. Μπήκαμε στον προθάλα­μο του χειρουργείου περιμένοντας τις τελευταίες διαδικασίες. Αφού ετοιμάστηκαν όλα πήραμε το δρόμο για το χειρουργείο. Πίσω η κόρη μου, μπροστά ένας νοσοκόμος και στο πλάι μία νο­σοκόμα ντυμένη με τ’ άσπρα. Με έβαλαν στο χειρουργικό τραπέζι και άρχισαν τις ετοιμασίες. Η νο­σοκόμα με τ’ άσπρα παρούσα. 

Η αναισθησιολόγος έτοιμη να μου βάλει την ένεση στο σπόνδυ­λο, επειδή έχω πρόβλημα με τον αυχένα μου και δεν έπρεπε να κοιμηθώ. Η κόρη μου από δεξιά και η Νοσοκόμα με τ’ άσπρα από αριστερά με έσκυψαν και μου έ­βαλαν την ένεση. Δεν πόνεσα καθόλου, μόνο ένα μικρό τσίμπημά. Τότε μου λέει η νοσοκόμα με τ’ άσπρα σχεδόν στ’ αυτί:”Μη φοβάσαι θα γίνεις καλά”. Με ξάπλωσαν, μου έβαλαν ορρούς, καρδιογράφο και άρχισαν την εγ­χείρηση. Βάλανε έναν παραβάν μπροστά μου να μην βλέπω. Η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν ή­θελα να μου κάνει ένεση να κοι­μηθώ λίγο να μην ακούω τα ερ­γαλεία, αλλά εγώ αρνήθηκα. Αρχισε η εγχείρηση, η οποία είχε διάρκεια ενάμιση ώρα. Κοίταζα την νοσοκόμα με τ’ άσπρα, ήταν δίπλα στην κόρη μου, τότε μου λέει ο γιατρός:

“Κυριάκο τελειώσαμε, Δόξα σοι ο Θεός, όλα πήγαν καλά”. 

Με έβαλαν στο τρόλεϊ και με πή­γανε στον άλλο θάλαμο για ακτι­νογραφίες και για να συνέλθω α­πό την τοπική νάρκωση. Μόλις φύγαμε από το χειρουρ­γείο, τη νοσοκόμα με τ’ άσπρα δεν την ξαναείδα. Με πήραν στον 5ο όροφο στο δωμάτιο 7. Μου έβαλαν τ’ απ­ραίτητα (ορούς κτλ) και με άφη­σαν να ξεκουραστώ. Δίπλα μου δικά μου πρόσωπα.

Κύλησε η μέρα σιγά σιγά. Ξημερώνοντας άρχισαν οι νοσο­κόμες και οι νοσοκόμοι να πηγαι­νοέρχονται, να βγάλουν αίμα για αναλύσεις. Γύρω στις 10:00 π.μ. έρχονται με μια μπουκάλα αίμα. Ρωτώ τι συμβαίνει.

Μου είπαν ότι έπρεπε να βάλουν λίγο αίμα. Τότε άρχισα και πάλι να παρακαλώ τους Αγίους και φυσικά την Αγία Μαρίνα. Έκλεισα τα μάτια μου να ξεκου­ραστώ και τότε είχα την επίσκεψη της νοσοκόμας με τ’ άσπρα και μου λέει: “Θα πάνε όλα καλά, ήμουν στο χειρουργείο μαζί σου” την ρωτώ ποια είσαι και μου α­παντά: “Ήλθα από μακριά εκεί που έρχεσαι και συ!”.

Τότε άνοιξα τα μάτια μου και την είδα να φεύγει προς τον διάδρομο. Ρώ­τησα τον διπλανό μου αν είδε καμιά νοσοκόμα να φεύ­γει και μου απάντησε αρνητικά. Μετά ήλθε η αδελφή να κοιτάξει το αίμα και τους ορούς και τη ρώτησα αν στο χειρουργείο μπαίνουν και νοσοκόμες με ά­σπρα ρούχα. Τότε σηκώθηκε όρ­θια έκανε τον Σταυρό της και μου λέει: “Εσύ κάτι είδες. Ποιαν Αγία παρακάλεσες;”. Της είπα πολ­λούς Αγίους αλλά και την Αγία Μαρίνα στην Ανδρο.

Δοξάζω το Θεό και την Αγία Μα­ρίνα, που με τη χάριν της πι­στεύω, ότι θα γίνω καλά”.