ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΘΥΑ
Οι μέρες των γιορτών δεν ήταν ποτέ οι αγαπημένες μου. Μου αρέσουν, αλλά δεν τις αγαπώ. Προτιμώ την καθημερινότητα. Άλλωστε σε ένα κόσμο που μεταβάλλεται με μεγάλη ταχύτητα δεν υπάρχει ρουτίνα. Και, κυρίως, δεν αισθάνθηκα ποτέ τη δουλειά ως δουλεία.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι φως. Αυτό είναι οι γιορτές, οι μεγάλες γιορτές.
Το φως της γέννησης του Χριστού, που κοσμικά απεικονίζουμε με στολίδια και το φως της Ανάστασης που το στολίζει η Άνοιξη. Είναι ένα φως που γεμίζει και την πιο κενή καρδιά και ψυχή, είναι ένα φως που δημιουργεί οπτιμιστική ματιά και στο πιο σκοτεινό μυαλό.
Ηρθα στην Άνδρο στα μέσα Νοεμβρίου. Πότε περάσανε πέντε μήνες… Είμαι ευγνώμων σε αυτό τον τόπο. Είμαι ευγνώμων στον δήμαρχο Θεοδόση Σουσούδη που με έκανε “κοινωνό” του έργου του σε έναν δήμο που αναπτύσσεται όπως η Άνδρος. Έζησα πολλά όμορφα πράγματα. Αστεροδρομία, φωταγωγήσεις δένδρων, κοπές πίτας, το καρναβάλι, η συγκλονιστική γιορτή της Θεοσκεπάστου. Οι Ανδριώτες ξέρουν να γιορτάζουν. Ξέρουν να τιμούν τις παραδόσεις. Και η επιτυχία τους έγκειται στο ότι ξέρουν να τηρούν την ισορροπία της θρησκευτικής ευλάβειας και της κοσμικής εκδήλωσης.
Έχω την τύχη να περνώ στην Άνδρο και τις ημέρες του Πάσχα. Πολλές συγγενείς αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια στη Μήλο. Η νησιωτικότητα, εκείνη η δεμένη με τον ασβέστη που το λευκό του συνοδεύει το μπλε της θάλασσας και σχηματίζουν τη σημαία μας. Και σχηματίζουν την ταυτότητά μας ως Ελλήνων και Χριστιανών. Και σχηματίζουν το καθάριο της ψυχής μας και το ταξιδιάρικο της καρδιάς μας. Και σχηματίζουν τα μυαλά που διαπρέπουν σε όλο τον πλανήτη.
Ηταν μεγάλη τύχη να ακούσω τα Δώδεκα Ευαγγέλια στον Άγιο Νικόλαο στον Όρμο Κορθίου. Πρώτη φορά στη ζωή μου με τέτοια κατάνυξη, τόση ησυχία. Τόση προσήλωση στον Θείο Λόγο. Κλήρος και λαός να ξέρουν πού βρίσκονται και γιατί.
Ανατριχιαστική η επίσκεψη σε μοναστήρι το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής. Η αναμέτρηση του ανθρώπου με το Θείο μεγαλείο, εκεί που το λιβάνι συναντά το άρωμα από τα αγριολούλουδα και σε μεθά με Πίστη. Τα μύρα της ψυχής μας με τα μύρα της πίστης. Οι καμπάνες που ηχούσαν πένθιμα από άκρη σε άκρη.
Συγκλονιστικό το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής στην Ακολουθία του Επιταφίου στη Χώρα.
Και η συνάντηση των Επιταφίων στην πλατεία Γηροκομείου να δείχνει τις συναντήσεις μας με το σύνολο της ζωής.
Η συνάντηση των ανθρώπων με τα φωτισμένα πρόσωπα, έχω πει πολλές φορές οι τόποι είναι οι άνθρωποί του, να αναμετρώνται με τους εαυτούς τους βυθισμένοι σε σκέψεις την ώρα που ο βοριάς δυναμώνει τη δόξα των εγκωμίων και το «ω γλυκύ μου έαρ» διατρέχει ψυχές και σοκάκια.
Η συνάντησή μας με τους ανθρώπους που χάσαμε και η πίστη μας να συναντηθούμε στην αιώνια ζωή και η πίστη που μας δίνει το μήνυμα της Ανάστασης. Και να σας πω. Δεν έχω δοκιμάσει ακόμα λαμπριάτη, ούτε έχω ακούσει τα βαρελότα. Τα λέμε άλλη ώρα αυτά. Δεν ξέρω και πόση σημασία έχουν. Σημασία έχει η γεμάτη ζωή, η γεμάτη ψυχή. Κι η δική μου στην Άνδρο γεμίζει.
Οι μέρες των γιορτών δεν ήταν ποτέ οι αγαπημένες μου. Οι μέρες των γιορτών, τώρα στην Άνδρο, είναι οι αγαπημένες μου. Γιατί το βαθύτερο χριστιανικό νόημα είναι η αγάπη, κι εδώ το νιώθω, το ζω. Το νιώθω και κοσμικά με τους υπέροχους ανθρώπους που γνωρίζω. Και λυπάμαι πραγματικά όποιον δεν το νιώθει και δεν το ζει.
Αποσυνάγωγος οικεία βουλήσει…
Γ.Β.