Της Μ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΓΕΤΗ
Τα παιδιά θα αλλάξουν τον κόσμο. Ούτε εσείς ούτε εγώ. Η εκπαίδευση των γονιών θα ξεκινήσει από τα παιδιά. Η ευγένεια θα επιστρέψει μέσα από τα αθώα πρόσωπά τους, το χαμόγελο τους θα ξεκλειδώσει τη σκοτισμένη σκέψη μας, η δύναμή τους θα κινητοποιήσει ξεχασμένες προσδοκίες, η δυναμική τους θα ενθαρρύνει τα κουρασμένα μας βήματα. Η ζωή θα κυλήσει μέσα από τα χεράκια τους. Η καθημερινότητα επίσης. Η Φύση θα διδάξει με την νομοτέλειά της τον βαριεστημένο κόσμο μας.
Κάποτε –όχι πολλά χρόνια πριν – στην Πάρο, τα παιδάκια του σχολείου γύριζαν σπίτι και μάζευαν από το δρόμο ανακυκλώσιμα είδη προκειμένου να κερδίσουν ένα έπαθλο που είχε αθλοθετήσει ο δήμος. Από την μανία των παιδιών έμαθαν οι γονείς. Από τους γονείς διδάχθηκαν οι μεγαλύτεροι που δεν ήξεραν από τέτοια. Η γνώση ολοκλήρωσε τον κύκλο της ηλικίας. Κάπως έτσι απλά έως απλοϊκά μπορεί να λειτουργήσουν πολλά και στον τόπο μας. Για τι όχι και στην Άνδρο; Τώρα που η Φύση αναγεννάται με την Ανάσταση του Κυρίου και οι μέρες μας καλούν στην άνοιξη και την ελπίδα τα λόγια του ποιητή μοιάζουν πιο σημαντικά από ποτέ.
Καρφωμένα στ’ ἀγριόξυλο τοῦ σταυροῦ, σχηματίζουν
μι’ ἀμβλεία γωνία.
Εἶναι τά ἴδια γόνατα
πού προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω ἀπ’ τό κόκκινο
φουστάνι τῆς μάνας του, ὅταν
ἤτανε βρέφος δέκα μηνῶν.
Πού ἀργότερα, ἔφηβος, τ’ ἀκούμπαγε κάτω
στή γῆ πριονίζοντας τό ξύλο ἑνός κέδρου.
Πού λύθηκαν κ’ ἔπεσαν, ἕνας σωρός,
-μιά νύχτα πού ἡ ἄνοιξη ἦταν ἀβάσταχτη
καί μύριζε ἡ γῆς κι’ ὁ οὐρανός λεμονάνθι-
στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.
Κι’ εἶναι ἀκόμη τά γόνατα
πού κάθιζε, σιωπηλός, δύο-δύο τά παιδιά
κι’ ἁπλώνοντας δίπλα του, πάνω στή γῆ,
τό ἀπέραντο χέρι του, τά φίλευεν ἕνα
λουλουδάκι –
κομμένο
ἀπ’ τόν πλοῦτο τοῦ σύμπαντος.
Νικηφόρου Βρεττάκου Τά γόνατα τοῦ Ἰησοῦ
Χριστός Ανέστη!
