Χριστούγεννα στο πέλαγος

Της ΒΙΟΛΕΤΤΑΣ ΚΟΥΡΤΖΑ ΔΙΑΒΑΤΙΔΟΥ

Η μεγάλη γιορτή των Χριστου­γέννων συγκλονίζει κάθε ψυχή Χριστιανική. Μα πιο πολύ εκείνων που βρίσκονται μακριά από τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους. Ας ακούσωμε τη φωνή ενός ναυτι­κού μας, (του Γιώργου Κούρτζα Α’ Μηχανικού), πως έζησε τα Χρι­στούγεννα κάποιας χρονιάς μέσα στο καράβι.

Γράφει στη μητέρα του. «Μά­να… Με ρωτάς πως πέρασα τα Χριστούγεννα, αν ήμουν σε λιμάνι ή σε πέλαγος! Αν βρήκα εκκλησία να προσκυνήσω, αν ανάψω κερί εμπρός στην Αγία φάτνη.

Ω! Νύχτα Χριστουγεννιάτικη! Νύχτα γεμάτη θαύματα!! Ένα καμπανάκι ακούστηκε μέσα στην ησυχία της νύχτας! Δεν ήταν όμως η καμπάνα της εκκλησιάς μας. Ήταν το καμπανάκι του καραβιού μας που μας καλούσε όλους στο σαλόνι, από τον πλοίαρχο μέχρι τον ναύτη προ­τού ανατείλει ο ήλιος, την ώρα που έλαμπε ένα αστέρι στον ουρανό! Ίσως ήταν το ίδιο αστέρι που οδήγησε κάποτε τα βήματα των μάγων μπροστά στην ταπεινή φάτνη του Νεογέννητου θείου βρέφους… Κι όλοι εκεί έτσι, μαζε­μένοι μπροστά σε μια μικρή φάτνη και ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ψέλναμε το: «Η Γέννησή σου Χριστέ, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, Άγια Νύχτα κ.τ.λ.» γονατι­στοί από τον πλοίαρχο μέχρι τις γυναίκες και τα μικρά καπετανόπουλα που ήταν μες το πλοίο. Η φωνή όλων μας έψαλλε από συγκίνηση – ποιος δεν σκέπτεται το σπίτι του αυτή την Άγια Νύχτα; Ποιος δεν νοσταλγεί την εκκλησία του χωριού του; Όταν τελείωσε η ψαλμωδία με μάτια βουρκωμένα δώσαμε όλοι τα χέρια κι ευχηθή­καμε του χρόνου όλοι στους δικούς μας. Ένα τραπέζι με διά­φορα γλυκά μας περίμενε πιο πέρα.

Στην Ανατολή ακόμη ο ήλιος δεν είχε φανεί. Μόνο το αστέρι

έλαμπε, έλαμπε λες κι όλο γινό­τανε πιο φωτεινό, πιο μεγάλο και λες όλο μας τραβούσε σαν μαγνήτης προς τα κει. Βγήκα στην γέφυρα, τόσο μου άρεσε η λάμψη του που ήθελα να το τραβήξω ται­νία. Τέτοιο αστέρι φωτεινό δεν μπορεί να λάμπει τις άλλες βρα­διές στον ουρανό! Τέτοιο φωτεινό αστέρι μόνο μια τέτοια νύχτα μπορεί να λάμπει! Και το πλοίο μας όλο πλησίαζε πιο πολύ, νόμιζες πως από στιγμή σε στιγμή θα το πιάσεις! Τι αλλιώτιμο όμως που ήταν! Όσο πλησιάζαμε άλλαζε σχήμα! Τώρα ναι! Φαινό­ταν καθαρά!! Θεέ μου! Δεν ήταν το αστέρι των μάγων! Ήταν ένα καράβι που καίγονταν στη μέση της Ερυθρός θάλασσας!! Θεέ μου! Τι τρομερό θέαμα! Συναγερ­μός αμέσως σήμανε…. Όλοι τρέ- ξαμε στο κατάστρωμα, να βοηθή- σωμε τους αδελφούς μας που κιν­δύνευαν από στιγμή σε στιγμή μέσα στις φλόγες του φλέγόμε­νου καραβιού τους. Άλλοι έρι­χναν σωσίβια και άλλοι βάρκες στη θάλασσα.

Μερικές γυναίκες, που είχαμε στο πλοίο με τα μικρά παιδιά, μόλις το αντελήφθησαν τρέξανε και πέσανε στα γόνατα μπροστά στη φάτνη και παρακαλούσαν το θείο βρέφος για την σωτηρίαν των συνανθρώπων μας. Και να, η πρώτη βάρκα με τους πρώτους ναυαγούς, έφθασε. Νέοι, γέροι, γυναίκες, και μικρά παιδιά, με τον τρόμο στα μάτια, ανέβηκαν τη σκάλα του βαποριού μας. Ήταν βρεγμένοι και τα ρούχα τους κολ­λημένα πάνω τους. Όμως ο φόβος έφυγε από τα μάτια τους σαν αντίκρισαν τις γονατιστές γυναίκες και τα παιδιά, που σαν άλλοι ποιμένες προσηύχοντο μπροστά στον ταπεινό λίκνο του Χριστού!

Τι σημασία έχει τι πίστευαν αυτοί οι άνθρωποι; Τώρα έβλεπαν πως έγινε το θαύμα και βρεθή­καμε κοντά τους. Τα δάκρυα της αγάπης έτρεχαν από τα μάτια όλων μας! Μήπως αυτή την Άγια Νύχτα δεν πήρε σάρκα και οστά ο Θεάνθρωπος μέσα στη φτωχή του φάτνη για την αγάπη και μόνο; Νύχτα Χριστουγέννων! Νύχτα γεμάτη θαύματα. Γεμάτη από υπερφυσικά γεγονότα! Να κι απόψε προστέθηκε άλλο ένα θαύμα! Εκατοντάδες ζωές σώθη­καν και βρήκαν ζεστασιά και τροφή στο δικό μας καράβι και στα άλλα που ήταν κοντά κι έτρε- ξαν για τη σωτηρία τους… και που όλα εκείνη την ώρα είχαν Χριστούγεννα κι έψελναν ύμνους Χριστουγέννων! Χριστούγεννα στις καρδιές των Χριστιανών. Τώρα Χριστούγεννα και στις καρ­διές των ναυαγών! Πώς μια τέτοια νύχτα να μη τη θυμούνται και να μην τη νοιώθουν σαν να τους φέρ­νει πιο κοντά Του; Κι εγώ καλή μου μητέρα πως μπορώ να ξεχάσω αυτή τη συγκλονιστική νύχτα; Ήταν μια εμπειρία από τις σπά­νιες. Σ’ όλη μου τη ζωή θα θυμάμαι από το λαμπερό αστέρι, που δεν ήταν το αστέρι των μάγων αλλά ένα φλεγόμενο πλοίο!

Μας καλούσε κοντά του αυτή την Άγια Νύχτα της Αγάπης για να δώσουμε τη σωτηρία στους αδελ­φούς μας, σ’ αυτούς που μέχρι χθες Τον αγνοούσαν. Ποιος μπο­ρεί να αμφιβάλλει ότι από σήμερα θα τον προσκυνούν σαν άλλοι ποι­μένες μπροστά στην Εικόνα του; Ας του ευχηθούμε να το κάνουν πάντοτε, έτσι όπως τώρα που γίναμε όλοι ένα, όλοι προσκυνη­τές του!

Αυτά ήταν τα δικά μας Χριστού­γεννα εφέτος στην Ερυθρά Θάλασσα, Σώζοντας Αιγύπτιους ναυαγούς.

* Το πιο πάνω γεγονός συνέβη στο γιό μου Γιώργο Κούρτζα Α΄ Μηχανικό Ε. Ν.

Χριστούγεννα στο πέλαγος

Ατλαντικός, κύμα βουβό, σύννεφα μολυβένια.

Πιο μολυβένια η ψυχή με του σπιτιού την έννοια.

Χριστούγεννα, μέρα χαράς, γιορτή πέρα ως πέρα,

μα, εμείς με θύμισες παλιές γιορτάζουμε τη μέρα,

άλλος θυμούμενος χαρές ή δέντρο να στολίζει,

άλλος φωνούλες παιδικές το σπίτι να γεμίζει,

με Κάλαντα που ψάλλουνε για του Χριστού τη γέννα,

θυμίζοντας τα πρόσωπα τα ιερά ένα-ένα

μαζί με πρόσωπα γλυκά, πρόσωπ’ αγαπημένα.

Χρονιάρα μέρα σαν κι αυτή, μεγάλη και αγία,

γιορτάζουμε με συντροφιά μόνο τη νοσταλγία,

αναπολώντας πάντοτε τα περασμένα χρόνια

που του σπιτιού η ζεστασιά λιώνει με μιας τα χιόνια

πούχουμε μέσα στην ψυχή, της μοναξιάς μας δώρο,

που με ασήμι στα μαλλιά, πληρώνουμε για φόρο.

Το σπίτι έρημο κι αυτό, όπως τ’ άδεια γραφεία,

γιορτάζει τα Χριστούγεννα με μια φωτογραφία

του γιού, του άντρα ή τ’ αδελφού, δεν έχει σημασία

αρκεί έστω και χάρτινη, να υπάρχει παρουσία.

Χριστός γεννάται σήμερον, εν Βηθλεέμ τη πόλει

ας τραγουδήσουμε λοιπόν κι ας ευχηθούμε όλοι,

αγάπη, υγεία και χαρά, ειρήνη και ελπίδα

και να γιορτάσουμε κι εμείς, του χρόνου στην πατρίδα.

Γιώργος ΚωστιάδηςΠλοίαρχος Ε.Ν. Πέλαγος, Δεκέμβρης 1983

Στο Δ/Π ΚΑΠΤΑΙΝ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ