Ο Καλός Σαμαρείτης
Αρτοκλασία στην είσοδο του μικρού λιθόκτιστου ξωκλησιού της Παναγίας του Πέταλου. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν. Οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».
Περιμένοντας τους προσκυνητές υπομονετικά μέσα στην ομίχλη που περιβάλλει μυστικιστικά τους ιερούς βράχους του μικρού ξωκλησιού του Προφήτη Ηλία.
Το κήρυγμα του Παπουλάκου, έκανε μεγάλη εντύπωση και έφερε σε μετάνοια και συντριβή τους κατοίκους της Αλωνίσταινας. Αναφερόταν στην κατάκριση και εξουθένωση που υφίστανται από τους άλλους οι άνθρωποι, που πέφτουν σε σφάλματα και σοβαρές αμαρτίες.
«Όταν όμως ο Χριστός δεν έκρινε και δεν αναθεμάτισε την αμαρτωλή, αλλά με την αγάπη και το σχώριο την σήκωσε ως τον ουρανό, ποιος από μας μπορεί να παινευτεί, πως είναι πιο καθαρός και πιο δίκαιος και πιο δυνατός απ’ το Χριστό, που γι’ αγάπη μας σήκωσε στο πάναγνο κεφάλι του όλα μας τα κρίματα; Ποιος; Γιατί αν ντρεπόμαστε να πούμε μπροστά σ’ όλο τον κόσμο, πως έχουμε τέτοια εξουσία, είναι ντροπή να τυραγνάμε στα κρυφά ή ν’ αφανίσουμε μια γυναίκα, επειδή έτυχε να ’μαστε πιο χειροδύναμοι από δαύτην… Τέτοιο φέρσιμο είναι μπαμπέσικο και άτιμο και δεν ταιριάζει σε άντρες. Ο Χριστός μας απόδειξε με τη διδαχή και με τη ζωή του, πως γενναίος δεν είναι κείνος που παιδεύει τον αδύνατο, που έπεσε σε κρίμα, αλλά κείνος που μπορεί ν’ αγαπήσει και να σχωρέσει τον κριματισμένον. Ποιος λοιπόν από σας δε θα θελήσει να μονοιάσουμε; Ελάτε να μπούμε χέρι με χέρι στο δρόμο του Χριστού. Σύρτε όλοι σας στον παπα-Κοσμά να ξαγορευτείτε και να μπείτε στο δρόμο της αγάπης και της αληθινής προκοπής. Όσοι με πιστεύετε, όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι θέτε να σώστε την ψυχή σας, σηκώστε τα χέρια σας κι ο παπα-Κοσμάς θα σας ξαγορέψει όλους με τη σειρά που πρέπει.
Στο λεφτό μετάλλαξε η εκκλησία σε πυκνό ρουμάνι από σηκωμένα χέρια κι ο πρώτος που σήκωσε το χέρι του ήταν ο Σαράντης». (Κωστής Μπαστιάς)
Ο Σαράντης ζήτησε συγχώρεση από την Αρετή και πήγε να γίνει μοναχός στο μοναστήρι του Προδρόμου στη Στεμνίτσα. Η Αρετή συντετριμμένη εξομολογήθηκε τα κρίματά της στον παπα-Κοσμά και άλλαξε ζωή. Ο Παπουλάκος αφού μοίρασε όσα χρήματα είχε απάνω του σε φτωχές χήρες αγωνιστών, που ζούσαν λησμονημένες απ’ όλους, συνέχισε την πορεία του με συντροφιά το ραβδί του και τα βιβλία του, «κηρύττοντας και ελεώντας και μονοιάζοντας τους αμαχωμένους και γιατρεύοντας τους αρρώστους επί μήνες στα περισσότερα χωριά της Γορτυνίας».
