Απεργίες στον καιρό της Κρίσης

Τα τελευταία τριάντα χρόνια στην ταλαίπωρη αυτή χώρα, το ιερό δικαίωμα της απεργίας έχει καταντήσει κουρέλι και ασκείται σχεδόν πάντα ως ένας εκβιασμός. Εκβιάζουν οι απεργοί τα «αφεντικά» και την εργοδοσία μέσω της πίεσης ή και της ομηρίας κάποιας άλλης, συνήθως μεγάλης, ομάδας του ελληνικού λαού. Το αν είναι σοβαρά τα αίτια της απεργίας ή γίνεται για ψύλλου πήδημα, το αν είναι ρεαλιστικά τα αιτήματα των απεργών, το αν βαράνε το σαμάρι αντί για το γαϊδούρι είναι θέματα που σε κάθε απεργία συζητιούνται ευρέως από τους υπόλοιπους, που υφίστανται της συνέπειες της όποιας απεργίας.

Η κοινωνία μας όλα αυτά τα χρόνια λόγω οικονομικής ευμάρειας αλλά και λόγω της ελληνικής «καλής καρδιάς», ήταν ανεκτική. Υπομονετικά ανεχόταν λέγοντας «δε βαριέσαι, θα φωνάξουν, θα πιέσουν, θα τους δώσουν κάτι και θα ηρεμήσουν τα πράγματα». Τι γίνεται όμως τώρα που ο Έλληνας στριμωγμένος οικονομικά στη γωνιά, στριμώχνεται και συνθλίβεται ακόμα περισσότερο από απεργίες κάποιων άλλων κοινωνικών ομάδων; Τι ανοχή και αντοχή να δείξει κάποιος πού κινδυνεύει να κλείσει το μαγαζί του, και η απεργία των «άλλων» του κόβει είτε τη λιγοστή κίνηση είτε την τροφοδοσία του μαγαζιού του; Τι ανοχή να δείξει κάποιος που παρά τη θέληση του, χάνει μεροκάματα λόγω της βούλησης «άλλων».

Ο τόπος όλος βοά ότι το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε κρίση. Ο κόσμος ακούει και χρησιμοποιεί τη λέξη «συνδικαλιστής» απαξιωτικά. Παρόλα αυτά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες βρίσκονται στο «κόσμο» τους. Δεν παρακολουθούν καθόλου το παλμό της κοινωνίας και είτε διαπλέκονται με την εξουσία (αυριανοί βουλευτές και παράγοντες της πολιτικής ζωής) είτε κοντόφθαλμα και με παρωπίδες κοιτούν μόνο το συντεχνιακό συμφέρον τους (κι ας χάνεται το σύμπαν όλο). Ηγεσίες γερασμένες, αγκυλωμένες σε παλιές νοοτροπίες και «τρόπους πάλης», αποκομμένες από τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις σημερινές οικονομικές συνθήκες.

Ηγεσίες που χαίρουν εργασιακής ασυλίας, που δεν εργάζονται λόγω των συνδικαλιστικών τους καθηκόντων, αλλά λαμβάνουν αποφάσεις, πολλές φορές ερήμην των συναδέλφων-υπηκόων τους. Ηγεσίες που εξαναγκάζουν αρκετές φορές, συναδέλφους τους να απεργήσουν με το ζόρι, κι ας διαφωνούν, κι ας έχουν απόλυτη ανάγκη να δουλέψουν το λιγοστό μεροκάματο.

Συνδικαλιστές οι οποίοι ως σύγχρονοι οκτωβριανοί επαναστάτες, πάντα απεργούν για θεσμικά αιτήματα που πάντα βέβαια έχουν και οικονομική ουρά. Αιτήματα για αυξήσεις μισθών και αποδοχών είναι απόλυτα κατανοητά και πιθανόν λογικά, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι εφικτά σε μια εποχή και ένα οικονομικό περιβάλλον,  όπου άλλοι εργαζόμενοι έχουν μηδενικές αυξήσεις, μειώσεις ή και χάνουν τη δουλειά τους. Ακούγονται ρητορικά αιτήματα του τύπου: υπογραφή συμβάσεων που να διασφαλίζονται οι θέσεις εργασίας, απαγόρευση των απολύσεων, πρόσληψη νέων εργαζομένων. Πολύ ωραίες κουβέντες, που ταιριάζουν πιθανόν σε πολιτικούς και ανθρώπους που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Λες και κάποιος με ένα μαγικό ραβδάκι ή με κάποιο ταχυδακτυλουργικό θα δημιουργήσει ή θα διατηρήσει θέσεις εργασίας. Οι θέσεις εργασίας δημιουργούνται και διατηρούνται μόνο εφόσον «κινείται» η οικονομία και αυτή τη στιγμή δεν «κουνιέται φύλλο» στον τομέα αυτό.   Το γιατί και το πώς, της ελληνικής αλλά και της διεθνούς κρίσης δεν είναι του παρόντος κι από ότι φαίνεται θα το ανακαλύψουμε (αν ζούμε) μετά από χρόνια.   Πρέπει λοιπόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να αφιππεύσουν των καλαμιών τους  να προσγειωθούν στη γη και να έχουν επίγνωση των πράξεων τους και των επιπτώσεων τους. Φοβάμαι ότι αν συνεχίσουν έτσι ο κόσμος μαζί με τους πολιτικούς θα πάρει κι αυτούς με τα γιαούρτια ή τις πέτρες! Αλήθεια τι θα έδειχνε μία ευρεία δημοσκόπηση ως προς τη γνώμη του κόσμου για τους συνδικαλιστές και τις απεργίες τέτοιου τύπου.

Όλα αυτά γράφτηκαν την ώρα που η Άνδρος κι όλα τα νησιά, ήταν αποκλεισμένα για  8 συνεχείς ημέρες.

Οι μαγαζάτορες της Άνδρου βρέθηκαν σε απόγνωση με μία απορία. Γιατί τώρα που ήδη παραπαίουν οικονομικά, να στερούνται τις προμήθειες και τα εμπορεύματα τους; γιατί να μειώνονται κι άλλο οι πωλήσεις τους; γιατί να στερούνται τους λίγους πελάτες του Σαββατοκύριακου; Γιατί τα λιγοστά προϊόντα της Άνδρου τα οποία εξάγονται, να παραμένουν στο νησί; Γιατί αυτή τη στιγμή να μεγαλώνει η ανασφάλεια ασθενών και όσων έχουν προβλήματα υγείας, όταν βλέπουν ότι δεν μπορούν να φύγουν για την Αθήνα. Τι να κάνουν αυτοί που πάνε στο φαρμακείο και λείπουν φάρμακα τους; Για να μεταβεί κάποιος που έχει ανάγκη σε ιατρικές υπηρεσίες στην Αθήνα δηλαδή πρέπει να κινητοποιήσουμε πυραυλακάτους και ελικόπτερα που όλοι ξέρουμε τι κόστος έχουν για τα ταμεία μας και τελικά σε μας τους ίδιους; Είναι απαράδεκτο ένα νησί να παραμένει αποκλεισμένο για τόσες μέρες χωρίς να φταίνε καιρικές συνθήκες. Οι κ.κ. συνδικαλιστές γνωρίζουν το χτυποκάρδι των νησιωτών όταν υπάρχει «απαγορευτικό»; Προφανώς όχι, γιατί δεν ζουν το χειμώνα σε νησί για να «καταλάβουν τη γλύκα».

Δεν μπορούν να καταλάβουν τι θα πει να είσαι αναγκαστικά αποκλεισμένος σε νησί.

Η κοινωνία της Άνδρου, κατεξοχήν ναυτική, είναι δίπλα στους ναυτικούς, συμμεριζόμενη τις αγωνίες τους και τα προβλήματα τους. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τη συνδικαλιστική ηγεσία τους. Η κοινωνία της Άνδρου είναι σαφώς απέναντι της και μάλιστα εξαγριωμένη.

Αυτά που γράφονται στο άρθρο αυτό, αποτυπώνουν μέρος αυτών που λέγονται μεταξύ μας αλλά δεν γράφονται. Νομίζω ήρθε η ώρα και να γραφτούν αλλά και να συζητηθούν, μήπως και αλλάξει επιτέλους κάτι στο τόπο μας.