Και τώρα τί; Ο δεύτερος γύρος της εκλογικής αναμέτρησης έφτασε στο τέλος του. «Νικητές και ηττημένοι» στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, παρά μόνο στις σαθρές πολιτικά αντιλήψεις όσων εξελέγησαν και μη. Το θέμα είναι όμως τί κάνουμε από εδώ και στο εξής; Έχουμε φτάσει σε ένα τέλμα τόσο δραματικά αβέβαιο και άδικο για έναν πολιτισμό, ή μάλλον για ΤΟΝ πολιτισμό, χάρη στον οποίο υφίσταται η δημιουργία και η ανάπτυξη όλων των υπολοίπων στον κόσμο. Αυτόν ακριβώς τον πολιτισμό τώρα, προσπαθούν με κάθε τρόπο εξωγενείς δυνάμεις να «σώσουν» με ωραιοποιημένες τακτικές καταστροφής.
Βέβαια, το κακό λένε, ξεκινά πάντα από μέσα και στην προκείμενη περίπτωση από το επαναλαμβανόμενο σαθρό πολιτικό μας σύστημα. Αυτοί που επί πολλάκις παριστάνουν τους εθνοσωτήρες της πατρίδος μας, προς τέρψιν της ακοής του ακροατηρίου τους. Αυτό το ακροατήριο όμως απαρτίζεται από τον πιο περήφανο λαό επί γης, τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ, του οποίου η πραγματική ακοή βρίσκεται στην ψυχή και η μόνη φωνή που ακούει είναι ο συνδυασμός αυτής του Θεού και των προγόνων του. Γι’ αυτό όπου χτυπά καρδιά ελληνική, σε όλα τα πέρατα της γης, η φλόγα της δύναμης και της μαχητικότητας δε θα σβήσει ποτέ. Περασμένα χρόνια σκλαβιάς δε θα ξαναγνωρίσει ο λαός μας.
Όσον αφορά όμως, τα αποτελέσματα των εκλογών τόσο του Μαΐου όσο και του Ιουνίου, διατυπώνω τις σκέψεις μου με την εξής πρόταση: «Όταν κάνεις ΜΙΑ φορά λάθος δικαιολογείται καθότι είμεθα άνθρωποι και εν τέλει συγχωρείται. Άν όμως επαναλάβεις το ΙΔΙΟ για ΔΕΥΤΕΡΗ συνεχόμενη φορά, τότε αυτό ΔΕ ΝΟΕΙΤΑΙ ΛΑΘΟΣ ΑΛΛΑ ΕΠΙΛΟΓΗ» .Σίγουρα στον πρώτο εκλογικό γύρο, επικράτησαν δύο ειδών ψήφοι: Α)της αγανάκτησης και Β)των παραδοσιακά «βαμμένων» εκλογέων. Αντιθέτως, στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση επικράτησε το αίσθημα του φόβου-για έξοδο από την ΕΕ και συνεπαγόμενη χρεοκοπία του κράτους, το οποίο βέβαια αποτυπώθηκε πλήρως στην επιλογή ψηφοδελτίου, καθώς επικράτησε ξανά κόμμα από τον «καθιερωμένο» διπολισμό που επικρατεί δεκαετίες τώρα. Και σε αυτές τις εκλογές, φυσικά δεν έλειψαν ξανά και οι βαμμένοι κομματικά ψηφοφόροι σχετικά με τη δικομματική οικογενειοκρατία που ταλανίζει με μαεστρία τον ελληνικό λαό 35 χρόνια τώρα.-και έπεται συνέχεια από ό,τι φαίνεται. Δεν υποστηρίζω κανένα κόμμα κι αυτό γιατί ΚΑΝΕΙΣ δε με εμπνέει ως προσωπικότητα, ως ηγέτης, στον οποίο θα μπορώ να εναποθέσω τις ελπίδες και τις ιδέες μου, την εμπιστοσύνη μου για ένα καλύτερο από όλες τις απόψεις αύριο. Γιατί ΚΑΝΕΙΣ από όσους εκεί πάνω γεύονται με χρυσά κουτάλια «τη γλυκιά’ εξουσία, δεν μπορεί να μου εξασφαλίσει εμένα ως ελληνίδα ούτε τα βασικά, δηλαδή ειρήνη, αξιοπρεπέστατη ζωή, υγεία, εθνικά και ΚΑΙΡΙΑ όρια, δουλειά, σύνταξη, τίποτα. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. Οι άνθρωποι αλλάζουν δραματικά όταν ανεβαίνουν στο βήμα της πολιτικής. Μεταλλάσσονται σε απάνθρωπα όντα, τα οποία χαίρονται να αυξάνουν μερικές χιλιάδες άχρηστα στην ουσία χαρτάκια =χρήματα και να ξεπουλάνε για μερικές χιλιάδες και εκατομμύρια από δαύτα τις αρχές και την αξιοπρέπεια που κάποτε είχαν. Περασμένα αυτών μεγαλεία. Ξέφραγο αμπέλι η Ελλάδα μας πλέον. Βορά στις αισχρές επιθυμίες του καθενός ανίδεου για το τι σημαίνει έστω και λίγο ΕΛΛΑΔΑ. Κι όλα αυτά με την ανοχή μας έγιναν έως ενός βαθμού. Ελλάδα δεν είναι το σουβλάκι, ο μουσακάς, η χωριάτικη, τα έξαλλα πάρτι στα Μάλια της Κρήτης. Η Ελλάδα είναι ΙΔΕΑ με αξίες και αρχές εκατομμυρίων χρόνων πριν, από την οποία έχουν καταβολές όλοι οι υπόλοιποι λαοί, άμεσα και έμμεσα. Ελλάδα είναι πηγή ζωής. Έχουμε το καλύτερο «φιλέτο» στον πλανήτη, τον επίγειο παράδεισο, στον οποίο έρχονται κάθε καλοκαίρι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί, ΓΕΡΜΑΝΟΙ, για να ζεσταθούν από το μονότονα άσχημο κλίμα τους, να θαυμάσουν για μία ακόμη φορά τον αρχαίο πολιτισμό μας-και να διαλέξουν ποιά άλλα κομμάτια του θα κλέψουν εν μία νυκτί-και τέλος να ξεφύγουν λίγο από τα στενότατα όρια που υποβάλλονται στην χώρα τους, περνώντας ξέγνοιαστες στιγμές. Εξαιτίας λοιπόν, όλων αυτών των εξωτερικών και εσωτερικών δυνάμεων-φιλοευρωπαϊκών και μη-,έχουν αλλοιωθεί οι ζωές μας. Κόποι ετών των παππούδων και των γονιών μας έχουν εξανεμιστεί ολοκληρωτικά. Όνειρα δικά τους για τα παιδιά τους, για εμάς, έχουν θαφτεί κάτω από το αίσθημα ντροπής, που τους έχουν διαπεράσει. Οι Έλληνες όμως, ορέ δε ντρέπονται ΠΟΤΕ, δε σκύβουν το κεφάλι ΠΟΤΕ και γονατίζουν ΜΟΝΟ για να πάρουν δύναμη για ώθηση ακόμη πιο ισχυρή. Κοιτάζουμε μπροστά μόνο. ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ. Ας αφήσουμε όσους θέλουν τάχα το καλό μας, ως λαό, να κοιτάζουν ψηλά, προσπαθώντας να διακρίνουν τη λάμψη μας, ως πολιτισμός, από αυτή του ηλίου.
