Τη μια χρονιά πνιγήκαμε στα σκουπίδια. Την επόμενη καήκαμε από τις φωτιές.
Κι εύλογα αναρωτιέται κανείς: Υπάρχει σωτηρία στο νησί που το όνομά του έχει φτάσει στα πέρατα του κόσμου, χάρη στη δημιουργικότητα, την τόλμη και την εργατικότητα των ανθρώπων του; Είτε αυτοί είναι εφοπλιστές, είτε επιστήμονες, είτε απλοί εργάτες…
Φαίνεται, πράγματι, πως δεν υπάρχει σωτηρία για την Άνδρο!
Πέρσι χρειάστηκε να «φάμε» τόνους σκουπιδιών μέχρι να «ανακαλύψουμε» -τέλος καλοκαιριού κι ενώ οι επισκέπτες είχαν σχηματίσει τη χειρότερη εικόνα για το νησί- την προσωρινή (αλλά σωτήρια) λύση του δεματοποιητή.
Φέτος χρειάστηκε να μπει ο Αύγουστος (!!!) για να βγουν στους δρόμους τα πρώτα συνεργεία του Δήμου για να καθαρίσουν τα ξερόχορτα, που αποτελούσαν έναν τεράστιο κίνδυνο πυργκαγιάς.
Η δεδομένη και πολλάκις επιβεβαιωμένη την τελευταία τριετία ανικανότητα της δημοτικής αρχής, έρχεται να «δέσει» αρμονικά με την λογική της αρπαχτής κάποιων επαγγελματιών και τον «ωχαδερφισμό» μεγάλης μερίδας κατοίκων (μονίμων και εποχικών), δημιουργώντας ένα «εκρηκτικό» κοκτέιλ για την Άνδρο. Τα αποτελέσματα του συγκεκριμένου «κοκτέιλ» -δυστυχώς- τα βιώνουμε κάθε χρόνο.
Σε όλα αυτά, φέτος ήρθε να προστεθεί κι ένα νέο «φρούτο»: Σύμφωνα με καταγγελίες οι τρεις (!) πυρκαγιές που κατέκαψαν σημαντικό (και πανέμορφο) κομμάτι του νησιού, προήλθαν από την ίδια ακριβώς αιτία: Από την πρόθεση κάποιων να δημιουργήσουν βοσκοτόπια για το χειμώνα! Αν ισχύει κάτι τέτοιο, μιλάμε για την επιτομή της ηλιθιότητας. Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας λογικός άνθρωπος σ’ αυτό το νησί που να μη γνωρίζει πως όταν βάζεις μια φωτιά για οποιονδήποτε λόγο –ακόμη και σε πλήρη άπνοια- ο κίνδυνος πυρκαγιάς είναι τεράστιος, αφού το καλοκαίρι, λόγω των μελτεμιών, η ταχύτητα και η κατεύθυνση του ανέμου στην Άνδρο (και στα άλλα νησιά του Αιγαίου) είναι δυνατό να αλλάξουν όχι σε λεπτά της ώρας, αλλά σε δευτερόλεπτα.
Αυτό ακριβώς έγινε φέτος, στην Άνδρο. Οι φωτιές ξεκίνησαν (όλες!) όταν «έπεσε» ο αέρας. Και σε ελάχιστες ώρες, όταν τα μποφόρ έφτασαν τα 7 και τα 8, πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σπίτια κινδύνευσαν, ξενοδοχεία εκκενώθηκαν, δεκάδες άνθρωποι είδαν τις περιουσίες τους να παθαίνουν μεγάλες ζημιές.
Ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε θύματα…
Κάπως έτσι φθάσαμε να αναρωτιόμαστε τι είναι, τελικά, ποιο επικίνδυνο: Η βλακεία αυτών που βάζουν φωτιές για να δημιουργήσουν βοσκοτόπια, η αδιαφορία εκείνων που δεν παίρνουν ένα χλοοκοπτικό να καθαρίσουν τα χόρτα από την αυλή και το κτήμα τους ή η λογική κάποιων επαγγελματιών που έρχονται για δυο μήνες στην Άνδρο, φεύγουν με γεμάτες τσέπες και αδιαφορούν για το τι συμβαίνει δυο μέτρα πιο μακριά από το… ταμείο τους;
Για την δημοτική αρχή, δεν έχω να πω κάτι… Η ανικανότητά της είναι επιβεβαιωμένη και πέραν κάθε συναγωνισμού…
Γιάννης Μηνδρινός
