Έτσι, πιστεύω, συνηθίζονται να περιγράφονται διάφορες κουβέντες και φρασεολογίες των ναυτικών μας. Και γιατί λόγια της πλώρης και όχι λόγια της πρύμης ή λόγια της κουβέρτας; Παρ’ όλο που είμαι μηχανικός δεν θα ‘χα την απαίτηση να λέγονται λόγια της μηχανής ή της προπέλας. Θα μπορούσαν όμως να λέγονται λόγια της γέφυρας, αφού εκεί κατοικοεδρεύει ο καπετάνιος -κυβερνήτης του πλοίου- και από εκεί βγαίνουν όλες οι αποφάσεις και οι εντολές.
Μια εξήγηση που μπορώ να δώσω με την μικρή ναυτική μου πείρα είναι ότι τον παλιό καιρό, τότε που δεν υπήρχαν ραντάρ, δορυφόροι και άλλες σύγχρονες τεχνολογίες, υπήρχε στην πλώρη ένας ναυτικός που με το γερακίσιο μάτι του τρυπούσε το μαύρο σκοτάδι και την ομίχλη, και ειδοποιούσε τον τιμονιέρη αν έβλεπε κάτι περίεργο μπροστά του. Πάντως, όπως και να ‘χει το πράγμα, εμένα αυτό όλο μου θυμίζει το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου και της μητέρας μου: «Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου καραβιού την πλώρη και ήρθε και με ξύπνησε του καπετάνιου η κόρη». Εκείνη την εποχή ο πατέρας μου ήταν γραμματικός σ’ ένα βαπόρι και η μητέρα μου, νεαρή κοπέλα τότε, συνόδευε τον πατέρα της που ήταν καπετάνιος στο ίδιο βαπόρι. Εκεί κάτω απ’ τη μύτη του καπετάνιου δεν άργησε να πλεχτεί το ειδύλλιο. Έρως ανίκατε μάχαν – έρως ανίκατε θάλατταν. Αυτό θα πει η «αγάπη που πέρασε από σαράντα κύματα».
Όμως στο βαπόρι γίνονται ένα σωρό εργασίες και ο καπετάνιος φροντίζει για την σωστή και γρήγορη διεκπεραίωση τους. Ένας τέτοιος καπετάνιος λοιπόν (λέγεται ότι ήταν Χιώτης) χρησιμοποιούσε την εξής μέθοδο: φώναζε στην καμπίνα του έναν – έναν τους ναύτες και άλλα μέλη του πληρώματος και τους έλεγε: «εσύ είσαι λεβέντης και δουλευταράς. Γι’ αυτό πάρε ένα φρέσκο αυγό να φας να έχεις κουράγιο στη δουλειά». Εκείνος το έπαιρνε με προθυμία και έλεγε κι «ευχαριστώ καπετάνιε». Εκείνες τις εποχές το αυγό στα καράβια ήταν μεγάλη υπόθεση. Την άλλη μέρα λοιπόν, όταν η δουλειά ήταν στο φόρτε της, ο καπετάνιος έβγαινε στη γέφυρα και φώναζε σ’ αυτούς που έκαναν ματσακόνι στην κουβέρτα: «Εεε! Εσύ που έφαγες το αυγό! Κουνήσου λιγάκι και πάρε τα πόδια σου…».
Η θάλασσα όμως έχει και τις φουρτούνες της που μερικές φορές είναι επικίνδυνες. Σε μια τέτοια περίπτωση ο καιρός ήταν τόσο άγριος που το πλήρωμα τα χρειάστηκε. Αλλά ο καπετάνιος, ψύχραιμος, τους έδωσε κουράγιο και τους είπε: «Μην φοβόσαστε. Ας προσευχηθούμε στον Αη -Νικόλα κι εκείνος δεν θα μας αφήσει να χαθούμε. Κι εμείς θα κάνομε ένα τάμα στη χάρη Του».
Η προσευχή τους εισακούστηκε και ο καιρός σε λίγο καλμάρισε. Κι έτσι στο επόμενο λιμάνι που έφτασαν, μαζεύτηκαν όλοι για να εκπληρώσουν το τάμα τους. Τότε, βλέπετε, δεν υπήρχαν ακόμα Φιλιππινέζοι. Το τάμα ήταν να πάνε με τα πόδια σε ένα εκκλησάκι του Αη -Νικόλα, όχι ξυπόλητοι, αλλά βάζοντας ρεβίθια στα παπούτσια τους! Για κακή τους τύχη το εκκλησάκι ήταν σε μια βουνοκορφή, έτσι, πολύ σύντομα η πεζοπορία ήταν ανυπόφορη. Περπατούσαν όλοι με δυσκολία, κουτσαίνοντας και παραπατώντας. Μονάχα ο νεαρός βοηθός του μάγειρα σεργιάνιζε αμέριμνος σαν να μην τρέχει τίποτα. Ο καπετάνιος θορυβημένος τον φωνάζει και του λέει: «Βρε ‘συ! Μπας και δεν έβαλες ροβύθια στα παπούτσια σου. Αλίμονο σου θα σου κόψω τα πόδια.» «Όχι καπετάνιε μου. Στ’ ορκίζομαι. Να μη γυρίσω σπίτι μου αν λέω ψέματα». «Τότε τι συμβαίνει και περπατάς έτσι χαλαρά», τον ρώτησε αγριεμένος. «Νννα.. καπετάνιε. Έβαλα ρεβίθια, αλλά τα έβαλα βρασμένα…».
Έτσι, με τέτοιες ιστορίες γαλουχημένος από μικρό παιδί, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγω με αλλότρια. Το αίμα μου ήταν ποτισμένο με αρμύρα, έτσι δέθηκα κι εγώ με την ναυτιλία εφ’ όρου ζωής.
Le Val [Μην με Διαβάζετε]
