Tου ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΡΓΕΤΗ
Είμαι από εκείνους που φοβήθηκαν και πειθάρχησαν στα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης για την αποφυγή της διασποράς του Covid 19, όπως άλλωστε και η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Λίγο ο οικουμενικός χαρακτήρας του προβλήματος με τους χιλιάδες νεκρούς παγκοσμίως, λίγο ή άγνοια για θέματα υγείας, μιας και θα παραδεχτώ “ευθαρσώς” πως δεν είμαι γιατρός, λίγο η αίσθηση πως το σύστημα υγείας στη χώρα μας μάλλον αδύναμο χαρακτηρίζεται παρά ισχυρό, με ώθησαν στο να ακολουθήσω τις οδηγίες των ειδικών και να περιορίσω στο ελάχιστο τις κοινωνικές και επαγγελματικές μου συναναστροφές.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο αλλά η θέληση για ζωή, η εγνοια για τους τριγύρω μου, την οικογένεια και τους φίλους μου και πρωτίστως η εσωτερική παραδοχή πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι ειδικότεροι εμού, που έχουν αφιερώσει μια ολόκληρη ζωή στο αντικείμενο τους, με οδήγησαν στον σχεδόν αβίαστο αυτοπεριορισμό μου.
Όχι δεν ήταν το πρόστιμο που με έκανε να ασπαστώ την επιταγή “μένω σπίτι” ούτε τόσο η έγνοια για τη δική μου τη ζωή. Ήταν ο φόβος μήπως όντας ασυμπτωματικός προκαλέσω εγώ το κακό στους γύρω μου. Σ’ αυτήν την περίπτωση οι τύψεις θα ήταν δυσβάσταχτες.
Τις πρώτες εβδομάδες υπήρχε ένα κυρίαρχο αίσθημα φόβου.
Στο μεταξύ, όσο τα πράγματα άρχισαν να εξελίσσονται θετικά αρχισε να αυξάνεται γεωμετρικά μάλιστα ο κόσμος που εμφανιζόταν να αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξη αυτή καθ’ αυτή του ιού! Λες και έπρεπε να μετρήσουμε και στη χώρα μας χιλιάδες νεκρούς για να καμφθεί η ενδογενής ανάγκη μερικών για σύγκρουση με όλα και με όλους (status quo). Η πραγματικότητα είναι οτι αυτοί οι άνθρωποι είναι σε διαρκή σύγκρουση με τον ίδιο τους τον εαυτό. Η έννοια της συνωμοσιολογίας κυριαρχεί και καθορίζει συμπεριφορές και αντιλήψεις σε κάθε έκφανση της ζωής. Και τι δεν ακούγεται… Για δίκτυα 5G, για microchip και έλεγχο του κάθε πολίτη, για περιορισμό των ελευθεριών, για κρυφή ατζέντα κ.ο.κ.
Ύστερα ήρθαν οι συγκρίσεις. Συγκρίσεις με τις απώλειες από άλλες ιογενείς λοιμώξεις, με τροχαία, με πολέμους… λες και είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη. Λες και έστω η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής είναι αμελητέα ποσότητα. Το “πίστευε και μη ερεύνα¨ είναι μομφή και καθένας που πράττει αντίθετα, άβουλος και χειραγωγίσημος.
Ύστερα ακούγεται και αυτή η άποψη. Συγκρούεται λέει, η υγεία με την οικονομία και πως έπρεπε να γίνει επιλογή μεταξύ των δύο!!! Λες και δεν είναι αλληλένδετα. Ποιά οικονομία θα στηριχθεί επάνω σε μια ενεργή υγειονομική βόμβα και ποιά υγεία θα “ανθίσει” σε μια κατεστραμμένη οικονομία;
Είναι βέβαιο πως τα αποτελέσματα της πανδημίας θα είναι καταστροφικά για οποιαδήποτε οικονομία που λειτουργεί στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης.
Είμαστε σφιχτά αγκαλιασμένοι και όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε όλοι, τόσο γρηγορότερα θα ξεφύγουμε από αυτήν την κρίση. Καμιά βιομηχανία σήμερα δεν λειτουργεί περίκλειστη στα εθνικά σύνορα, είτε λέγεται αυτή τουρισμός, είτε ναυτιλία ή αερομεταφορές. Κατά συνέπεια η λύση που θα δοθεί θα είναι σε παγκόσμια κλίμακα.
ΥΓ. 1. Κάποιοι ξεπέρασαν ήδη το υγειονομικό πρόβλημα και έτρεξαν να ξεχυθούν στους δρόμους, στις πλατείες και τις παραλίες, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, σαν να μην πέρασε μια μέρα από την πρότερη ζωή μας.
Οι ουρές στις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ θυμίζουν τον μακρινό Φεβρουάριο… Η κανονικότητά μας αδιαπραγμάτευτη. Οι εικόνες όμως και τα στοιχεία από τη Γερμανία με την επιστροφή της αύξησης των κρουσμάτων και των απωλειών (μιας και “άκουσον, άκουσον” ούτε φάρμακο, ούτε εμβόλιο υπάρχει ακόμα) διαταράσουν παράφωνα την εαρινή μας ραστώνη…
ΥΓ. 2. Απόλυτα κατανοητή η ψυχολογική κούραση λόγω των συνθηκών. Ας μην χάσουμε όμως τις προτεραιότητες μας και την κοινή λογική μας. Λέμε τώρα… Προέχει η φυσική και ψυχική μας υγεία ή μήπως όχι;
Α.Μ.
#andriakipress#coronavirus
