Τελευταία ημέρα του Νοεμβρίου. Αύριο νέος μήνας – ο Δεκέμβριος. Μυρίζουν γιορτές, Χριστούγεννα, Νέον Έτος, Φώτα, Γιάννηδες και τόσες άλλες επαναλήψεις… Ο μήνας που φεύγει σε λίγες ώρες παίρνει μαζί του λιομαζώματα και λιοτρίβια, χοιροσφάγια και χοιροφάγια, έρχονται ημέρες συλλογής, περισυλλογής και προετοιμασίας για την Γέννηση του Σωτήρος. Με βροχή ή με χιόνι θα προετοιμαστούμε να κατασπαράξουμε τη γαλοπούλα ή τα καλοθρεμμένα κοκόρια της αυλής μας με συνοδεία ελληνικών και ξένων ποτών, με στολισμένα έλατα (ελληνικά καραβάκια; όχι είναι μπανάλ!), με HOME-TV, με DVD ή CD κάλαντα διασκευασμένα, επί το πλείστον ξενόφερτα, και ό,τι άλλο λαμπρύνει τη βραδιά μας κι έξω έννοιες…
Πάνω που σκεπτόμουνα αν θ’ ανάψω τζάκι ή καλοριφέρ τη μεγάλη αυτή Νύχτα για να βρει κι ο Χριστούλης μας ζεστή γωνιά, ντριννν… χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω… εμπρός;… Κυρία Γιαννούλα εσείς; «Ναι, εγώ αποκρίθηκα. «Α γεια σας, τι κάνετε; Δεν με θυμώσαστε… είχαμε μιλήσει και πέρυσι στην αρχή του Νοέμβρη, τι έγινε, κάνατε εφέτος, στις 22 ενδεκάτου, την επιμνημόσυνη τελετή για τους ήρωες της Ανδριακής Αντίστασης;» «Συγνώμη κυρία μου, δεν σας θυμάμαι, ποια είσθε; γνωστή η φωνή σας….». «Είμαι η κόρη του γιατρού Ν. Αγγελόπουλου, η κόρη της οποίας ο πατέρας έπεσε μαχόμενος στο Αλβανικό Μέτωπο, είμαι η Ειρήνη Αγγελοπούλου, μου είχατε υποσχεθεί ότι θα με ειδοποιούσατε, αλλά ατυχώς έλειπα στο εξωτερικό. Την επομένη φορά παρακαλώ να με ειδοποιήσετε γιατί γνωρίζω ανθρώπους που θέλουν να παρευρεθούν στην επέτειο των ηρώων μας. Μ’ ακούτε;» «Ναι, ναι, πως, σας ακούω, ξέρετε, δεν έγινε τίποτα εφέτος, να, οι «αρμόδιοι» δεν βρήκαν την ιδέα της τελετής ενδιαφέρουσα πια. Μέχρι τώρα επί τρία χρόνια ετιμούσαμε την μνήμη των δικών μας αντιστασιακών. Ύστερ’ από την αδιαφορία για τη μη ενδιαφέρουσα ιδέα, αποτανθήκαμε σε άλλους γειτονικούς «αρμόδιους», οι οποίοι με τη σειρά τους μας παρέπεμψαν σ’ έναν, επί του θέματος, κ. Τρεχαγυρευόπουλο. Δηλαδή, μην το ψάχνετε πια, οι νεκροί με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζώντες. Καταλάβατε κ. Αγγελοπούλου μου; Σ’ όλη την Ελλάδα τιμούν και θυμούνται, άπαξ του έτους, τα θύματα, πάνω στις σορούς των οποίων στεριώθηκε η ελευθερία της πατρίδας μας.
Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την Γέννηση του Σωτήρος Θεανθρώπου, μια γιορτή που συνοδεύεται από γλέντια και διασκεδάσεις μέχρι πρωΐας. Όλα καλά και μπράβο μας. Τους θνητούς Σωτήρες του νησιού μας δεν είναι ευχάριστο, ξέρεις, να τους θυμόμαστε πια, γιατί μας μεταφέρουν δυσάρεστες εικόνες. Οι εφήμερες διασκεδάσεις μας ψυχαγωγούν περισσότερο, διότι γύρω απ’ την ψεύτικη φάτνη του Χριστού στήνονται επιφανειακές, χωρίς οδυνηρές μνήμες, εκδηλώσεις. Αφορμή γενομένων, έτσι, να ξεχνάμε τα ονόματα αυτών των σωτήρων, της πατρίδας μας που τα διαβάζουμε πλέον μόνον στην κατάθεση στεφάνων από μαθητές, στις μαρμάρινες στήλες και στο ηρώο της πλατείας. – Μ’ ακούτε Κυρία Αγγελοπούλου; Παρατεταμένη σιωπή. Η κ. Ειρήνη είχε κλείσει το τηλέφωνο χωρίς να προφέρει λέξη. Καλές Γιορτές καλή μου φίλη, και που ξέρετε, μπορεί με τον καιρό ν’ αλλάξουν φορά οι άνεμοι, το κλίμα να ζεστάνει τις καρδιές των ανθρώπων και η αγάπη να αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. – Οι μνήμες και οι επέτειοι πρέπει να μένουν ανεξίτηλες και σεβαστές, είναι κομμάτια της ιστορίας μας και δεν έχουμε το δικαίωμα να τις κρύβουμε και να τις αγνοούμε σαν τις αμαρτίες μας.
Επί τη ευκαιρία «ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ» είναι μια ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Πρέπει όλοι να τη δούμε Χωρίς Μάσκες (Γρίπης και όχι μόνο).
Ειρήνη – Φάνια Παπιδά
Υ.Γ.: Το θέμα είναι αληθινό, τα ονόματα τυχαία
