Ο αειμν. καθηγητής Μιχ. Βασιλόπουλος γράφει:
«Το πόσιμο νερό, που κουβαλεί το ίδιο πλήρωμα μέσα σε μικρά ξύλινα βυτία των 20 – 30 κιλών, φυλάγεται μέσα σε ειδικό αρκετά μεγάλο ξύλινο βαρέλι το λεγόμενο καρατέλλο ή ή καρτέλλο που χωρεί εξακόσα ως οκτακόσα κιλά, αντλείται δε από κεί μέσα με ένα μικρό ειδικό κυλινδρικό τενεκεδάκι του ενός περίπου κιλού, που λέγεται τσικλί ή τσιγκλί ή κλέφτης, από το συρμάτινο χερούλι του οποίου είναι δεμένος χοντρός σπάγγος μήκους ενός έως δύο μέτρων ανάλογα με το βάθος του καρατέλλου.
Το νερό αυτό που είναι αποκλειστικά και μόνο για πόσιμο και μαγείρεμα ξοδεύεται με μεγάλη οικονομία υπό την άμεση και γιαβερική επίβλεψι του καπετάνιου η δε κλοπή και λιγων ακόμα σταγόνων από το πολυτιμοτατο αυτό υγρό του καραβιού συνεπάγεται, στα μεγάλα κυρίως που βγαίνουν στον ωκεανό, αυστηρότατες κυρώσεις και τιμωρίες παραδειγματικές πχ. Πρόστιμο, ξυλοκόπημα άγριο, ή και απόλυση καμιά φορά.
Κάθε πρωί μόλις ξυπνήση ο καθένας από το πλήρωμα έχοντας περασμένο το πεσκίρι του στο πάνινο χρωματιστό ζωνάρι του θα ανασυρη από τη θάλασσα νερό με το ατομικό του μπουγέλλο το λεγόμενο γιαρδέλι, που κρέμεται κι’αυτό από ανάλογο βέβαια ψηλό σχοινί, θα πλυθή- ο Θεός να το κάμη πλύσιμο – και αφού σκουπισθή θα γυρίση προς την ανατολή και θα κάμη το σταυρό του. Αν δεν πλυθή δεν λέει καλημέρα σε κανένα.
Τα αποκλειστικώς και μόνο μάλλινα εσώρουχα, που έχει νέσει, κλώσει και με τις βελόνες πλέξει ξαγρυπνώντας υπομονετικά τις αξημέρωτες χειμωνιάτικες νύχτες πλάι στο γραφικό μαγγάλι η μάνα, η γυναίκα , η γιαγιά, η αδελφή, τα ρούχα της δουλειάς και σπανιώτατα το πανωφόρι, που αποτελεί είδος πολυτελείας, βρίσκονται στοιβαγμένα προσεκτικά στο μεγάλο μουσαμαδένιο σάκκο ή σε ειδικό προς τούτο ζιμπίλι , ενώ τα επίσημα ρούχα της εξόδου τα λεγόμενα σκολιανά, είναι με φροντίδα και τάξι υποδειγματική διπλωμένα και κλειδωμένα μέσα στην ιστορική Πολιτική σκαλιστή καρυδένα κασέλλα (μπαούλο) και μέσα στο παρακάσελλο βρίσκεται το τσιγαρόχαρτο, ο καπνός, το καφεκούτι με τον καφέ και τη ζάχαρι και τέλος το σαπούνι, αφού το καράβι δεν χορηγεί τέτοια είδη και ο καθένας επομένως τα αγοράζει για λογαριασμό του, από την τσέπη του. Ακόμα μέσα σ’ αυτό το παρακάσελλο και σ’ ένα ξεχωριστό κουτί τενεκεδένιο ή ξύλινο – με κλειδαριά βέβαια – φυλάγεται ή δουλέψη.
Υπάρχει όμως εκ κατασκευής κάπου μέσα σ’ αυτό το παρακάσελλο και όχι πάντα στην ίδια θέσι μια ξεχωριστή κρυψώνα για τα λεφτά και τα διάφορα άλλα πολύτιμα αντικείμενα, μαλαματικά κυρίως, που αγοράζει κάθε ναυτικός για τη γυναίκα του, την κόρη του, τη μάννα του ή την αρραβωνιατικιά του. Γενικά ό,τι αγοράζει για το σπίτι ριχνεται μέσα σ’ αυτή την καρυδένια κασέλλα. Κι’ είναι στ’ αλήθεια παράδεισος σωστός τα σπίτια των ναυτικών κι έχουν του κόσμου τα καλά ασημικά, επίχρυσα ομορφοφτιαγμένα κοσμήματα, σερβίτσια, πιατικά παντός είδους, κρύσταλλα, μπακιρικά, μεταξωτά είδη ρουχισμού, υποδήσεως και άλλα είδη νοικοκυριού γενικώτερα παρμένα από τη Βενετιά , τη Μαρσίλια, την Πόλι, το Ταϊγάνι, τη Σμύρνη ή τη Λόντρα, γιατί δεν υπάρχουν βέβαια την εποχή αυτή οι σημερινές αυστηρότατες τελωνειακές διατυπώσεις και διατάξεις.
Επιμέλεια Α. Διαπούλη
