Η Μαρία Φαλαγγά Γεωργίου συγκρίνεται με την Πολυδούρη και την Μυρτιώτισσα. Ο Μιχάλης Τζανουλίνος έχει σαφείς επιρροές από τον Κριδέρα. Αφετηρία και για τους δύο η Άνδρος, που εμπνέει μια ποιήτρια και έναν ζωγράφο. Εικόνες και χρώματα που ο ζωγράφος αιχμαλωτίζει με την κάμερά του, λέξεις και στίχοι με τους οποίους η Ανδριώτισσα ποιήτρια μας διεγείρει το συναίσθημα.
Το δείλι αν φτάσει,θα’μαι ορθή στη θύρα
και θα κοιτάω στο πέλαγος να σβήνει
το ηλιοφώς της ημέρας με γαλήνη,
με περήφανη θλίψη ομπρός στη Μοίρα…
Θα περάσουν στα μάκρη εκεί τα πλοία
από πέταλα ρόδων ανθισμένα
και μακρινά τραγούδια ξεχασμένα
θα σπάσουν της βραδιάς την ηρεμία…
Κάποιες μορφές ανάερες θ’αντικρίσω
να με κοιτούν από τα περασμένα
με βλέμματα δειλά και θολωμένα,
σκιές,που ίσως και να μην τις γνωρίσω!
Κι ύστερα πάλι η σιωπή που απλώνει
τα πέπλα της τα πάντα να τυλίξει.
Ύστερα πάλι η ερημιά και η πλήξη.
Και να’μαι ακόμα εκεί στη θύρα μόνη!…
Πόσο τρελά τα επρόσμενα να’ρθούνε
τα πλοία,που εμείναν όσο και η χαρά μου,
αχ,πόσα χρόνια ετρέφαν τα όνειρά μου,
κι αχ!πόσο αργήσαν,θεέ μου,να φανούνε!…
Κι εγώ είμαι ορθή,κι η Νύχτα με σκεπάζει
γαλήνια με τα χέρια της τα κρύα.
Τι γρήγορα που επέρασαν τα πλοία!…
Τι γρήγορα που αρχίζει να βραδιάζει!…
ΜΑΡΙΑ ΦΑΛΑΓΓΑ-ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Από τις αξιόλογες ποιήτριες των τελευταίων χρόνων. Γεννήθηκε στήν Άνδρο καί κατάγετο από παλιά ναυτική οικογένεια. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο νησί της κι εκεί άρχισε να γράφει τα πρώτα της ποιήματα. Αργότερα ήρθε γι’ ανώτερες σπουδές στην Αθήνα (σπούδασε αγγλική και γαλλική φιλολογία, πιάνο και ζωγραφική). Ποιήματά της δημοσίευσε για πρώτη φορά στα 1930 στη ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ. Και το πρώτο της ποιητικό βιβλίο κυκλοφόρησε στα 1937 με τίτλο ΜΕΣ’ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ. Μέχρι το 1967 είχε εκδώσει άλλες τρεις ποιητικές συλλογές: ΓΥΜΝΗ ΨΥΧΗ (1952), ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ (1967) και ΕΚΛΟΓΗ (1967). Έχει για έκδοση έτοιμα τέσσερα ακόμη βιβλία, ένα ποιητικό (ΜΑΚΡΙΝΟ ΣΥΝΝΕΦΟ), ένα με ποιήματα για παιδιά (ΕΑΡΙΝΑ), μια συλλογή διηγημάτων ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, τη μελέτη ΛΥΡΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ και το θεατρικό έργο ΚΑΛΑΜΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ. Η ποίηση της Γεωργίου-Φαλαγγά είναι απλή, λιτή, όμως λυρική και συναισθηματική. Ξεκινώντας από την παράδοση (πολλοί κριτικοί την τοποθετούσαν τότε πλάι στην Πολυδούρη και στη Μυρτιώτισσα) πέρασε στον ελεύθερο στίχο, κι έδωσε κι εδώ δείγματα της ίδιας ευαισθησίας, του ίδιου όλο ειλικρίνεια λυρισμού. Έφυγε στην Αθήνα το 1987.